Nathalie’s zoon én dochter hebben mentale problemen

Toen de zoon van Nathalie veertien was, ging het al niet zo goed met hem. Nathalie: “Mijn ex-man en ik waren toen net uit elkaar, maar dat was niet het enige probleem. Ik herkende al langer symptomen van depressie bij hem”, legt Nathalie uit. “Hij kreeg een tijdje hulp, maar op z’n zestiende ging het weer mis. Hij was depressief en ging vaak niet naar school. Daarnaast had hij suïcidale gedachten. Als hij niet naar school ging, zwierf hij over straat. Ik wist dan niet waar hij was en wachtte op dat soort momenten vol spanning en verdriet af.”

Het was heel lastig om de juiste hulp voor haar zoon te vinden. “Op een gegeven moment kreeg hij bij een therapeut heel veel medicijnen en zelfs ketamine. Ik zag mijn kind afzakken naar een soort robotje of een oude heer. Hij reageerde vertraagd en zijn emoties waren afgevlakt”, vertelt Nathalie. “Ook begon hij met zelfbeschadiging, waarvan ik soms in paniek raakte. Toen hij achttien was, bleek dat hij in het autistisch spectrum zit. Na jaren van zoeken, krijgt hij daardoor nu eindelijk de juiste hulp.”

Naast zorgen om haar zoon, heeft Nathalie ook zorgen over haar dochter. “Dat haar broer zo achteruitging, had veel impact op haar. Ook zij begon school te verzuimen. Het was voor haar ook lang zoeken naar de juiste hulp. Overal zijn wachtlijsten en als je ergens aangemeld wordt, duurt het vaak al een half jaar voordat je echt gestart bent”, vertelt ze. “Mijn dochter heeft ADD en een dysthymestoornis, dat betekent dat ze tegen een depressie aanzit.”   

Overlevingsstand

De zorgen om haar kinderen hebben veel impact op Nathalie. “Ik kan er heel verdrietig om zijn. Door hun problemen heb ik meer moeite om vrolijk door het leven te gaan. Het zuigt me leeg. Bovendien heeft het een wisselwerking. Als het niet goed gaat met mijn zoon, gaat het ook niet goed met m’n dochter en mij”, vertelt Nathalie. “Een tijdje terug ging ik op de overlevingsstand en ervaarde altijd spanning in mijn lijf. Steeds was ik hard aan het werk in mijn hoofd om oplossingen te bedenken. Ik kreeg last van mijn nek, mijn lichaam was stijf en ik kreeg last van duizeligheid. Ook op mijn werk kreeg ik te maken met een lastige situatie. Door dit alles bij elkaar kwam ik overbelast thuis te zitten. Gelukkig heb ik hierdoor ook hulp gekregen.”

Bidden

Doordat haar zoon suïcidale gedachten heeft, leeft Nathalie al zes jaar met het idee dat ze elk moment een telefoontje kan krijgen dat hij in het ziekenhuis ligt of er niet meer is. “Dat vind ik heel moeilijk. Op momenten dat hij lang wegblijft en ik niet weet waar hij is, bid ik altijd. Ik heb al heel wat afgebeden. Ik zeg dan bijvoorbeeld: ‘Here God, ik vertrouw gewoon op U, want U kunt beter voor mijn kinderen zorgen dan ik’. Dat klinkt heel makkelijk, maar zo deed ik het. Ook zing ik soms christelijke liederen als ik bezorgd ben, om mezelf er steeds aan te herinneren dat God zorgt”, zegt ze. Glimlachend voegt ze toe: “Soms hoor ik achteraf dingen waar ik dan toch om moet lachen. Zo kwam hij een keer ’s nachts niet thuis. Achteraf hoorde ik dat hij met vrienden op de fiets naar Duitslands was geweest om alcohol te halen. Ze waren de weg kwijtgeraakt. Dat is echt een actie voor een stelletje puberjongens.”

Na die avond sprak Nathalie met haar zoon af dat hij altijd een appje stuurt als hij ’s nachts thuiskomt of dat hij het laat weten als hij ergens anders slaapt. “Ik heb geleerd om altijd te bedenken of iets mijn pijn of probleem is of zijn pijn of probleem. Het is goed om daar onderscheid in te maken. Als ik ’s nachts wakker blijf tot hij thuiskomt, ben ik de volgende dag een wrak én boos als ik hem weer zie. Maar dat is mijn probleem. Dus heb ik besloten om voortaan gewoon te gaan slapen. Als ik dan wakker word, weet ik toch waar hij is.”

Nathalie wil het liefst alles voor haar kinderen regelen en ze een gespreid bedje geven. “Ze moeten dat zelf leren, ook als ze door moeilijke tijden gaan. Ik blijf naast hen staan, maar kan het niet oplossen. Zo besloot mijn zoon onlangs met al z’n medicijnen te stoppen. Ik geef dan aan wat ik denk dat goed voor hem is, maar zeg ook dat het zijn keus is en dat ik achter hem sta”, legt ze uit. “Ik doe wat ik kan en dan laat ik het los. Hij moet zijn eigen proces gaan en ik die van mij. Ik moet blijven kiezen voor mijn eigen gezondheid en mijn eigen weg, ook al gaat het minder met hem. Daarom ben ik nu weer aan het integreren op mijn werk. Het is net zoals bij de instructies in een vliegtuig. Zet in een noodgeval eerst zelf je zuurstofmasker op en zorg daarna pas voor je kind.”

Wandelgroepje

Ondanks de zorgen was Nathalie nog nooit wanhopig. “Ik geloof dat God naast me staat. Dat geeft mij kracht. Als ik wandel, huil ik uit bij God en vertel ik alles aan Hem. Ook geloof ik dat Hij mensen om mij heen zet. Zo richtte een vriendin een wandelgroepje op, waarmee we eens per maand op pad gaan. Het doet me erg goed om er dan uit te zijn en te genieten van de natuur”, vertelt ze. “Er zijn ook andere mensen in mijn omgeving waar ik leuke dingen mee onderneem. Verder is er iemand die mij elke dag een WhatsAppje stuurt met een gebed. Ik vind dat bijzonder. Daarnaast is het waardevol als mensen écht een luisterend oor hebben en niet meteen met hun eigen verhaal komen om te laten merken dat ze jou zo goed begrijpen. Ook vind ik het mooi als mensen vragen wat ik nodig heb of dat ik het fijn vind als ze hun arm om me heen slaan.”

Platgeknuffeld

Nathalie heeft een hond en een kat en die brengen ook positiviteit in huis. “Ze geven veel afleiding. De kat wordt plat geknuffeld en de hond zorgt ervoor dat de kinderen regelmatig buiten komen. Aan alle ouders van kinderen met zorgen zou ik willen adviseren om een huisdier te nemen, als dat kan”, zegt ze. “De zorgen waarmee we te dealen hebben, brachten mij en mijn zoon en dochter dichter bij elkaar. Toch is het verdriet continu aanwezig. Desondanks ben ik trots op ze. Ik vind dat ze het niet slecht doen en ze pakken dingen aan die andere mensen pas aanpakken als ze veertig zijn. Dat is winst voor de rest van hun leven. Al zien ze dat zelf nu nog niet.”

Nathalie vindt het heel moeilijk dat het hele proces zo lang duurt. “Soms lijkt het of deuren dichtgaan. Maar elke ‘nee’ is weer een andere ‘ja’. Zo ben ik het gaan zien en dat houdt me op de been. Ik probeer steeds weer stil te staan bij alles waarvoor ik dankbaar ben. Ook aan de bijbeltekst dat God alles laat meewerken ten goede voor iedereen die in Hem gelooft heb ik veel steun. Ik geloof ook dat wat je voedt, groeit. Dus als ik me richt op het positieve, zie ik kleine wonderen in mijn leven.”

Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.