Naomi kreeg niets van haar bevalling mee: ‘Terwijl ik op de ic lag, werd mijn zoon met 25 weken geboren’

“Toen ik zes maanden zwanger was van Naël, kreeg ik een coronabesmetting en een longontsteking”, vertelt Naomi. “Ik werd met spoed op de Intensive Care opgenomen. Daar braken mijn vliezen. De kinderarts kwam naar mij toe en vertelde dat ik twee keuzes had. Optie één was dat ze Naël gingen halen en vervolgens zouden kijken of hij het zou overleven als premature baby. Optie twee was, dat de artsen er alles aan zouden doen om Naël te laten overleven in de buik. Ik moest snel een beslissing nemen.

Ik dacht: wat gebeurt er allemaal? Ik was zo bang. Ik moést snel handelen, om mijn kind zo goed mogelijk geboren te laten worden. Terwijl ik de keuze maakte, spookten de risico’s door mijn hoofd. Wat als mijn zoon kwam te overlijden? En wat als ik kwam te overlijden? Ik was er namelijk ook slecht aan toe. Uiteindelijk is Naël geboren met een keizersnede terwijl ik aan de beademing lag en niets van de bevalling meekreeg.”

Vijf maanden in het ziekenhuis

Al snel na de geboorte van Naël bleek dat hij last heeft van de longaandoening BPD. Vijf maanden lag hij in het ziekenhuis, om zijn longinfectie onder controle te krijgen. “Via slangetjes en draadjes kreeg Naël extra hulp bij het ademhalen. De ademondersteuning ging er op een gegeven moment af. De arts zei tegen mij dat, als mijn zoon twee dagen zelfstandig kon ademen, hij mee naar huis mocht. Wel onder voorwaarde dat hij met zuurstof naar huis ging.”

“Tot drie keer toe is het loskoppelen van de zuurstof misgelopen. De angst die ik op dat moment voelde, is onbeschrijfelijk. Elke keer als het mis ging, was ik van slag. Ik wilde mijn zoon zo graag mee naar huis nemen. Gaat dit nog goedkomen?, dacht ik op momenten dat ik de hoop verloor."

Spannende ziekenhuisperiode

De eerste paar maanden in het ziekenhuis waren erg spannend. Maar het werd extra spannend toen Naël van de ‘high care’ afdeling naar de ‘medium care’ afdeling ging. Hij kreeg een longinfectie en de artsen vertelden mij dat ze niet zeker wisten of hij er goed uit zou komen. Opnieuw sloeg de angst toe. Zou hij het halen? De artsen deden hun best om mijn zoon beter te maken, maar elke keer lag er een nieuwe infectie op de loer. Waar ik dankbaar voor ben, is de inzet van de artsen. Het onvermoeibare gevecht dat zij hebben gevoerd. Dat geldt ook voor het verplegend personeel. Ze namen altijd een momentje om uitleg te geven. Tijdens de momenten dat ik het zwaar had hebben ze mij gesteund en gerustgesteld. Uiteindelijk was Naël sterk genoeg om met zuurstof naar huis te mogen.”

Hoewel het inmiddels goed gaat met Naël, moet zijn familie nog geregeld met hem naar het ziekenhuis. “Verkoudheidsvirussen slaan snel op zijn longen", zegt Naomi. "Deze opnames zijn nooit gepland en ik kan ze dus ook niet voorbereiden. De eerste keer dat Naël opgenomen moest worden, schrok ik erg. Ik heb snel gehandeld en gelukkig kon hij snel in het ziekenhuis terecht. Na vijf dagen mocht hij weer naar huis.

Inmiddels neem ik standaard een koffer met kleding mee voor ons als Naël ziek is en naar het ziekenhuis moet. Voor het geval dat het een opname wordt. Mijn moeder vangt mijn dochter dan op.

Snel overprikkeld

Naël heeft astmamedicatie en krijgt dagelijkse onderhoudsantibiotica. Hij is fysiek niet per se sneller moe dan andere kinderen. Hij kan meedoen met alles, maar is wel snel overprikkeld. Zeker na een lange dag op de kinderopvang. Bij thuiskomst zorg ik ervoor dat hij rustig kan ontprikkelen.”

In de tweede aflevering van seizoen 2 van Handen aan de couveuse is te zien hoe Naël in het ziekenhuis een controleafspraak heeft. Naomi vertelt: “Hij slaapt moeilijk in, maar slaapt wel door.” In de periode voor de controle is haar zoon vaak ziek en heeft hij last van slijm. “Daar is nu een oplossing voor gekomen. Hij heeft van de fysiotherapeut een apparaat gekregen waardoor hij minder slijm aanmaakt. Naël slaapt beter, eet goed, drinkt goed en had bij de laatste controle van mei 2024 alleen maar goede uitslagen. We genieten allemaal van hem en iedereen is gewend aan zijn bijzonder situatie. BPD hoort erbij en we maken er het beste van. Zolang hij geen virus krijgt, heb ik niks te klagen.

We kunnen in principe alles doen. Na een moeilijke periode in het ziekenhuis pakken we de draad weer op. We zijn net een maand thuis van een gezinsvakantie in Cyprus en Naël gaat in augustus met zijn oma naar Suriname. We proberen vooral te genieten en te reizen. Volgend jaar gaat hij naar de basisschool en ik kan niet wachten om hem daar te zien ontwikkelen.

Om het trauma van de bevalling en de stresvolle tijd daaromheen te werken, volgde Naomi EMDR-therapie. “Die therapie heb ik nu afgerond. Ook gesprekken met andere moeders die iets soortgelijks hebben meegemaakt, helpen mij.

Dankbaar

Aan de ene kant is het een verdrietige periode geweest, omdat ik mijn kind niet geboren zag worden en omdat hij nog erg lang ziek is geweest. Maar ik voel ook dankbaarheid en blijdschap. Ik ben dankbaar voor hoe hij er nu voor staat. Ik leef met de wetenschap dat ieder seizoen spannend is, maar ook met de wetenschap dat mijn zoon een strijder is en dat er in het ziekenhuis strijders werken. Bovenal weet ik dat ik vertrouwen moet hebben in Gods plan. Dankzij mijn zoon ben ik mij bewuster geworden van mijn kracht als vrouw en moeder. Naël is met een reden op aarde gekomen. Ik ben God dankbaar voor hoe Naël er nu voor staat.”

Hoe gaat het nu met Naël?

Bekijk hier de aflevering met Naomi en Naël uit seizoen 2

Bekijk hier de afleveringen met Naomi en Naël uit seizoen 1