Nadine (45) kreeg een postpartum depressie: ‘Zou ons huwelijk het redden?'

Nadine hield al lange tijd veel ballen hoog, waardoor ze overbelast was. Toen ze na de geboorte van haar jongste kindje in het ziekenhuis opgenomen werd, was dat de druppel die de emmer deed overlopen. “Alles voelde als een hele grote berg. Ik zag niets zitten en nam weinig initiatief. Ik verzamelde een uur moed voordat ik uit bed kon stappen en mezelf aankleedde. Of ik hikte er twee dagen tegenaan om de was in de machine te stoppen”, vertelt ze. “Op een gegeven moment reed ik met onze jongste in de auto over de dijk. Ik dacht: als ik nu van de dijk afrijd, is alles klaar. Daar schrok ik zo van, dat ik aan de bel trok. Al snel daarna werd een postpartum depressie geconstateerd.”

Grijze wolk

De wolk na de geboorte van haar kindje was niet roze, maar grijs. “Ik was natuurlijk al overbelast en nu gierden de hormonen ook nog eens door mijn lijf. Gelukkig kon ik wel zelf voor ons kindje zorgen en was ik liefdevol naar haar. Maar ik kon er niet optimaal van genieten”, legt ze uit. “Ik stond voor m’n gevoel uit. Alsof ik de hele dag door dichte mist liep en alle wolken opzij moest duwen. Alles kostte zoveel energie dat ik aan veel niet toekwam. Het huishouden doen was bijvoorbeeld zo’n grote berg. Dit vroeg ook veel van mijn gezin. Mijn man moest veel overnemen. Als hij thuiskwam uit zijn werk, moest hij alles in goede banen leiden. De was had ik niet opgevouwen en er was geen eten gekookt. Dat was heel pittig voor hem.”

Kerk

Nadine is christelijk en vond het in deze periode ook heel moeilijk om naar de kerk te gaan. “Door mijn postpartum depressie raakte ik uit contact met iedereen, ook met God”, vertelt ze. “Ik geloofde dat Hij er voor me was, dat Hij naast me stond en me droeg als ik zelf geen stappen kon zetten. Maar daar bleef het bij. Ik ervaarde het niet zo en dat vond ik lastig. Ook bidden lukte nauwelijks.”

Boos

Nadine was erg moe en daardoor snel overprikkeld. “Het kleinste dingetje kon me heel boos maken. Ik reageerde dan geïrriteerd richting de kinderen, terwijl ik dat niet wilde. Dat was voor mijn man ook lastig om te zien en om mij daarin bij te sturen. Want dan werd ik vervolgens boos op hem. Waar bemoeide hij zich mee? Ik voel me daarover nog steeds schuldig”, vertelt ze. “Voor mijn man was het heel moeilijk om te begrijpen hoe ik me voelde. Hij is niet zo’n prater en wat ik met hem wilde delen over mijn gevoelens, kwam niet echt aan. Bovendien maakte hij zich ontzettend veel zorgen over mij. Als ik steeds zou delen wat er in me omging, zou hij misschien nog ongeruster worden. Dus als hij er niet naar vroeg, liet ik het zo. Hij had al zoveel op zijn bordje.”

Intimiteit

Dat gaf verwijdering tussen Nadine en haar man. “We raakten elkaar op emotioneel niveau kwijt. Daarnaast was het op seksueel gebied ook lastiger. Ik zag tegen alles op, ook tegen seks. Ik gaf borstvoeding, dus mijn borsten lekten. Mijn lijf voelde meer van mijn baby dan van mijn man. Daar had hij het heel moeilijk mee”, vertelt Nadine. “Intimiteit zorgt voor verbondenheid, en als je in gesprek dan minder met elkaar verbonden bent, kan seks daarbij helpen. Maar als je dat stukje ook mist, maakt dat het extra ingewikkeld. Soms hadden we twee maanden geen seks. Dat was voor mijn man een hele lange periode. Ik ervaarde dat zelf anders, omdat ik druk was met mezelf.”

Verwijt

Het was voor Nadine en haar man niet makkelijk om hierover in gesprek te gaan. “Soms zei mijn man er iets over, zoals dat hij wel vaker intiem zou willen zijn. Dat voelde voor mij dan heel erg als verwijt, dat ik het niet goed deed, een slechte minnares was en mijn man niet genoeg kon geven. Het voelde voor mij als extra klap bovenop alles waar ik doorheen ging. Het zorgde alleen maar voor extra irritatie over en weer”, legt Nadine uit. “Ik verlangde niet naar seks, want ik wilde alleen maar dat mijn vervelende gevoel verdween. Maar als mijn man naast me op de bank kwam zitten, zijn arm om me heen sloeg en we knuffelden, kon mijn zin wel makkelijk aangewakkerd worden.”

Antidepressiva

Dat veranderde toen Nadine antidepressiva ging gebruiken. “Dat wilde ik eerst niet, maar hormoontherapie en andere hulp waren niet voldoende. Dus toen onze dochter tien maanden was, begon ik met antidepressiva. Dat hielp goed en de scherpe kanten gingen ervan af”, zegt Nadine. “Een nadeel was dat mijn seksuele gevoelens daardoor ook afgevlakt werden. Ik moest extra mijn best doen om dit stukje van onze relatie te kunnen verbeteren. Ik legde mijn man uit dat ik nu wat langer de tijd nodig had om opgewonden te raken en moedigde hem aan om mij daarin wakker te houden. Feitelijk wist ik dat seks goed was voor onze relatie, maar ik had er geen behoefte aan. Daarom vroeg ik hem om me er af en toe aan te herinneren dat dit belangrijk voor ons was. Ik merk nog steeds de gevolgen van de antidepressiva. Onze seksuele relatie gaat niet vanzelf en we moeten erin blijven investeren. Maar het is absoluut beter dan het geweest is.”

Huwelijk

Er waren momenten dat Nadine zich afvroeg of hun huwelijk het zou redden. “Gelukkig kwamen we er samen door en dat maakte onze relatie sterker. Na zo’n tweeënhalf jaar was ik weer opgekrabbeld”, zegt ze. “Ik gebruik nog steeds antidepressiva. Volgens de psychiater is dat het beste, omdat de kans groot is dat ik last had van een hormoongestuurde depressie. Daarnaast had ik altijd last van PMS (premenstrueel syndroom), waardoor ik voor mijn menstruatie altijd te maken had met stemmingswisselingen. Dat is nu ook weg.”

Maaltijd

Ondanks de moeilijke periode die Nadine ervaarde, leverde het haar ook wat op. “Het maakte mij sterker en mijn vertrouwen op God werd steviger. Ik geloof dat Hij trouw blijft en voor je blijft zorgen, ook als je het gevoel hebt dat Hij ver weg is. Als ik terugkijk, voel ik me daarom heel dankbaar. Maar ook omdat God de juiste mensen op ons pad stuurde om te helpen”, vertelt ze verwonderd. “Daarnaast realiseer ik me nu goed dat het na een geboorte niet alleen fijn en leuk is. Ik heb meer oog voor hoe een pas bevallen moeder erbij zit. Een standaard kraamcadeau van ons is nu een lekkere maaltijd. Want we waren zelf in die tijd dolblij als mensen eten voor ons klaarmaakten. Ik wil alle moeders die na de geboorte van hun kindje struggles ervaren, aanmoedigen om er niet zelf mee rond te blijven lopen, maar hulp te vragen. Dat is heel belangrijk!”

*Om privacyredenen is deze naam gefingeerd.