Nadia wordt non: ‘kloos­ter­lin­gen zijn niet wereldvreemd’

Non in de bus

“Rond mijn tweeëntwintigste ontdekte ik het kloosterleven. Toen dacht ik weleens; zou dat iets voor mij zijn? Meestal schoof het al snel weer opzij, maar het bleef aan me trekken. Op een gegeven moment zat ik enorm in tweestrijd: ik wist echt niet wat ik wilde. Toen heb ik God gevraagd: kunt U niet regelen dat ik een non tegenkom met wie ik hierover kan praten? Dat was in Haarlem en daar kom je nooit een kloosterling tegen. Maar zowaar stond daar bij mijn bushalte een non, in vol ornaat. Ze kwam ook nog voor me zitten in de bus, maar ik durfde haar niet aan te spreken. Dat moment liet me zien dat God erbij was en dat ik hiermee door mocht gaan. Het was een knipoogje van boven.”

Nadia gaat op zoek naar een open klooster. “Ik heb toen anderhalf jaar in klooster Casella in Hilversum gewoond. Dit is een open klooster, wat betekende dat ik mijn werk gewoon kon aanhouden en bijvoorbeeld ook kon blijven sporten – ik doe aan Krav Maga. Na een jaar meeleven besloot ik om in te treden. Ik merkte alleen al snel dat als je veel mag, dat ook betekent dat je veel moet. Al snel was de stilte, uiterlijk maar vooral innerlijk, ver te zoeken.”

Gewoon er zijn

Die stilte was wat haar in eerste instantie aantrok in het kloosterleven. “Ik heb het nodig om die diepte in te gaan, om bij een diepere laag in mezelf te komen. Ik ben een enorme piekeraar. Door te mediteren probeer ik mijn gedachten los te laten en me op Jezus te richten.

Ik heb ontdekt dat er altijd een stille ruimte in jezelf nodig is. We zijn geneigd om voortdurend dingen te doen die resultaat opleveren. Maar wat God van ons vraagt, is wat anders dan de samenleving van ons vraagt. Dat ben ik steeds meer gaan beseffen. Gewoon er zijn is voor Hem voldoende. Dat wordt zo snel overschreeuwd door al het andere. In een contemplatief klooster is meer ruimte voor deze stilte.”

Stilte en meditatie

Maar nu de praktijk. Hoe ziet je leven eruit als je zoveel tijd in de stilte doorbrengt? Nadia heeft, als ik haar spreek, net zes weken in een contemplatief klooster doorgebracht. “Dat was een prachtige tijd. Je staat om zes uur op en gedurende de dag zijn er vijf getijdengebeden, waar je aan meedoet. Die gebeden zijn heel gevarieerd: er is zang, voorbeden, bijbellezen ... De kloosterlingen doen actief mee met de getijdengebeden, daardoor wordt het niet saai. Gedurende de dag heeft iedereen zijn eigen werkzaamheden. Ik werkte in de tuin, lekker buiten, en deed archiefwerk. Aan het eind van de middag is er nog twee uur tijd voor een vorm van persoonlijk gebed. Het motiveert enorm dat iedereen dan tegelijk stil is. Ik las dan meestal een geestelijk boek, omdat ik dan wel genoeg gemediteerd had en mijn hoofd weer wilde vullen.”

Gewoon een smartphone

Zo’n rustig leven klinkt heerlijk voor een paar dagen of weken. Maar Nadia oriënteert zich op een leven lang non zijn: een ingrijpende stap. “Gelukkig zitten nonnen tegenwoordig niet meer opgesloten. Als kloosterling kun je gewoon naar buiten om je vrienden te ontmoeten en op een terrasje te zitten. De meesten hebben ook gewoon een smartphone. De jongere mensen kunnen dat niet opgeven, het is een belangrijk onderdeel van hun leven. En dat hoeft ook helemaal niet, er zijn geen strenge regels. Je krijgt handreikingen om de rust te bewaren, maar of je je eraan houdt, is je eigen verantwoordelijkheid.”

Het contact met anderen heeft Nadia ook nodig. “De kern zit voor mij in stilte en contemplatie. Maar het deel zijn van de samenleving zou ik ook graag willen behouden, bijvoorbeeld door onderwijs te geven. Bijna alle kloosters hebben dat contact met de buitenwereld: ze geven bijvoorbeeld geestelijke begeleiding of praktische hulp, er is een hospice op het terrein, of een winkel waar biologische producten worden gemaakt en verkocht. Er komen ook veel gasten in het klooster, voor kortere of langere tijd, die op zoek zijn naar rust en overdenking.”

Trouwen en kinderen krijgen

Nadia oriënteert zich nu op contemplatieve kloosters. “Ik hoop een fijne plek te vinden, waar ik me definitief kan vestigen. Zo’n keuze is dan in principe voor altijd, net als een huwelijk.” Dat een relatie met een man dan geen optie meer is, is voor Nadia niet zo’n probleem. “Trouwen en kinderen krijgen heeft me nooit echt getrokken. Ik vind andere dingen interessanter, denk ik. Ik denk wel dat ieder mens lange, diepgaande relaties nodig heeft. Als non vind je die als eerste bij je mede-zusters, zij zijn eigenlijk een soort gezin waarmee je samenleeft. God heeft ons als mensen aan elkaar gegeven, daarom is vriendschap heel belangrijk.”

“Ik wil graag laten zien dat kloosterlingen niet wereldvreemd zijn. Het is een heel menselijk leven, met huishouden, werk, alles wat voorbijkomt. Net als in een gezin hebben mensen in een klooster ook weleens een ochtendhumeur. Het is niet zo dat je alleen maar aan het mediteren bent. Aan de ene kant is het bijzonder, maar aan de andere kant is het ook heel gewoon.”

Lees ook: Huisarts Machteld (30) is drie maanden per jaar dokter in het vergeten Gambia

Over haar weg naar het kloosterleven schreef Nadia Kroon het boek ‘Non in de bus’. Ark Media, 160 pagina’s, ISBN 9789033802171