Na twintig jaar stapte Vanessa uit de prostitutie

“Mijn vader had een alcoholprobleem en daardoor regelmatig een kwade dronk,” vertelt Vanessa. Ze groeide op als oudste van drie kinderen in het Noord-Hollandse Spaarndam. “In die tijd kon je niet bij de hulporganisaties aankloppen die we nu kennen. Je moest er als gezin zelf uit zien te komen. Mijn moeder probeerde me op te voeden met de middelen die ze had, maar van mijn vader mocht ik alles. Hij gedroeg zich meer als een vriend dan als een opvoeder.”

Met mannen mee

“Mijn vader liet me in aanraking komen met een wereld die ik niet aankon,” vervolgt Vanessa, die al jong kennismaakte met porno. “Het ontnam mij de kans om de wereld van seksualiteit op een gezonde manier te ontdekken. Een meisje van 14 hoort zich druk te maken over huiswerk, nieuwe laarzen of een pony die te kort is afgeknipt. Maar ik was op die leeftijd al seksueel actief. Ik zocht de liefde en aandacht die ik thuis te weinig kreeg bij jongens en mannen. Vanaf mijn 16e ging ik regelmatig tegen betaling met mannen mee.”

"Het leek alsof ik in een slechte film terechtkwam," vertelt Vanessa. Als 19-jarige belandde ze in de prostitutiewereld van Duitsland. Daar werd ze zelfs een keer doorverkocht van de ene naar de andere pooier. “Het besef dat ze me als een dier verhandelden, drong nauwelijks tot me door. Toentertijd had ik ook last van een dissociatieve stoornis: de emotionele pijn was zo groot dat ik tijdens het werk afstand nam van mijn gevoel. Veel gebeurtenissen maakte ik niet bewust mee.

Toch herinner ik me verschillende angstige momenten. Mijn laatste eigenaar smeet me de badkamer in tijdens een boze bui en takelde me die avond flink toe. Hij zette een mes op mijn keel en dreigde ‘mijn mooie smoeltje te verbouwen’, zodat iedereen wist dat ik van hem was. Gelukkig kwam het niet zover, maar ik kreeg later nog regelmatig nachtmerries over dat moment. Als ik wakker schrok, voelde het alsof het bloed langs mijn keel liep.”

Overdosis heroïne

Een vaste klant hielp Vanessa haar eigenaar te ontvluchten en weer terug naar Nederland te keren. Uiteindelijk belandde ze in Utrecht, waar ze in de tippelzone aan de Europalaan ging werken. Vanessa: “De overtuiging dat het me toch niet zou lukken om andere keuzes voor mezelf te maken, groeide alleen maar.

Zo nu en dan bezocht ik met een buurvrouw de kerk, maar ik begreep in eerste instantie vrij weinig van het geloof. Later begon het me meer aan te spreken, maar toch bood het me toen nog geen levensperspectief. Ik was moe. Ik was klaar. Om een einde aan mijn leven te maken, probeerde ik een overdosis heroïne te spuiten. Als je die drug een tijdje niet gebruikt en vervolgens een flinke shot neemt, is het normaal gesproken voorbij. Dat maakt het extra bizar dat ik hier nog zit. Na vier dagen stopte ik met de pogingen: zelfs mijn leven beëindigen lukte niet."

“Niet veel later bleek ik in verwachting te zijn.” Vanessa’s ogen beginnen te stralen. “In eerste instantie keek ik naar boven. Ik dacht: Jezus, nu maakt U echt een grapje. Het voelde zo tegenstrijdig. Ik wilde dood, maar er groeide nieuw leven in me. Op zichzelf kun je dit al een wonder noemen: na al die jaren van drugsgebruik kon ik volgens de huisarts niet meer via de natuurlijke weg zwanger raken. Maar ik heb geen seconde getwijfeld aan de zwangerschap: God gaf me een doel in dit leven.

Ik wijs geen specifiek moment aan dat ik voor God koos. Die keuze moet ik telkens opnieuw maken. Ik ben een alleenstaande moeder van drie kinderen: Willem, Lola en Simon Boaz. Door hun aanwezigheid bouw ik de relatie met Hem steeds verder op. God helpt me om te blijven vechten voor een beter leven om zo de beste versie van mezelf aan mijn kinderen te kunnen geven. En gelukkig bracht Hij de juiste mensen op mijn pad om me daarbij te ondersteunen.”

Overwinnaar

Vanessa werkt tegenwoordig bij Doen & Laten, waar ze met haar levenservaring mensen ondersteunt tijdens hun herstel na een verslaving of een andere ontwrichtende situatie. “Ik voel me geroepen dit te doen. Hier ligt mijn hart en kan ik werken aan mijn eigen herstel. Gelukkig ben ik deze maand al vier jaar clean. Ik kreeg van verschillende hulpverleners te horen dat je statistisch gezien niet meer kunt afkicken wanneer je twintig jaar drugs gebruikt. Dat beangstigde me in het begin, omdat ik 23 jaar aan de drugs heb gezeten. Maar gelukkig bén ik geen statistiek. Ik ben Vanessa: meer dan een overwinnaar door Jezus Christus.”

Tekst: Lukas ten Napel
Beeld: Willem Jan de Bruin