Na een relatiebreuk op zoek naar zelfinzicht op de Camino de Santiago: ‘Ik wil oefenen in flexibel zijn’

Gekleed in haar wandeloutfit en met een rugzak op haar rug loopt Sarah het bergpad op terwijl ze haar verhaal vertelt. “Begin 2024 is mijn relatie na zes jaar uitgegaan. Ik leerde mijn vriend kennen tijdens mijn studie. We waren klasgenoten en na ons afstuderen kregen we een relatie. Al snel gingen we samenwonen.” Zoekend naar de juiste woorden, legt ze uit dat haar relatie niet het perfecte plaatje was waar ze op hoopte. “Nu ik terugkijk, zie ik dat het al langere tijd niet goed was. Maar doordat het mijn eerste relatie was en mijn ouders ook geen voorbeeldhuwelijk hebben, had ik geen idee hoe een gezonde relatie hoorde te zijn.” Sarah’s ex-vriend is veel weg en blijkt al langere tijd vreemd te gaan. “Toen ik ziek in bed lag en hij voor de zoveelste keer het huis verliet, besloot ik om zijn dagboek te lezen. Daarin beschreef hij zijn gevoelens voor een andere vrouw en drong de situatie tot mij door. Met trillende handen las ik wat er in het dagboek stond. Ik was totaal in shock.” 

Het roer om

Sarah besluit om haar vriend te vragen naar de situatie, maar hij ontkent alles. Ook als ze vraagt of ze zijn dagboeken mag lezen, is dat geen probleem. “Toen ik zijn dagboek opnieuw las, zag ik dat hij de desbetreffende stukken had aangepast en dat er een aantal bladzijden in het dagboek misten.” Gefrustreerd vertelt ze: “Ik dacht dat ik aan het dromen was, maar toch wist ik dat ik het zelf had gezien.” Het stel gaat in relatietherapie, maar tevergeefs. Achteraf ziet Sarah in dat, therapie niet de juiste manier was. Ze deed het niet per se om de relatie te redden, maar uit angst, “om niet in een gat te hoeven vallen”. 

Omdat de band met haar ouders gecompliceerd is, ze geen broers en zussen heeft en ook geen groot netwerk van vrienden en familie, staat Sarah er alleen voor. Haar ex verhuist en zijzelf blijft achter in het appartement. “Drie weken ben ik amper mijn bed uit geweest en heb ik mij ziekgemeld. Na die periode ben ik weer gaan werken, maar daar had ik ook geen plezier meer in.” Ze besluit daarom om haar baan op te zeggen en zich voor te bereiden op de wandeltocht van haar leven: de Camino de Santiago. “Tijdens mijn relatie wist ik al van deze route af. Ik zat namelijk in een online community voor backpackers en hier werden veel verhalen gedeeld over de Camino. Daardoor ontstond het verlangen om zelf ook ooit een keer die route te gaan lopen.” 

Start van de Camino

Sarahs omgeving reageert verrast op haar besluit. “Mijn collega’s zagen het niet aankomen, dus ze waren best verbaasd, maar ze reageerden wel begripvol.” Een periode van voorbereiding volgt “Ik heb de juiste benodigdheden gekocht en ben twee keer in de week gaan sporten met een personal trainer. Ook heb ik een boek gelezen waarin een vrouwelijke pelgrim uit Taiwan vertelt over haar ervaring met de tocht. Hierdoor wist ik beter wat mij te wachten stond.” Begin juni is het dan zover. Sarah vliegt naar Frankrijk en start in Saint-Jean-Pied-de-Port met de tocht. De eerste dagen is ze euforisch, maar daarna ontdekt ze dat haar rugzak toch wel erg zwaar is. “Een aantal dingen heb ik teruggestuurd naar Taiwan om gewicht te besparen. Denk aan kleding, medicijnen en spullen die ik niet gebruikte zoals een hoofdlampje.”  

Oefenen in flexibiliteit

Sarah is niet bang om als vrouw alleen deze route te lopen. “Je komt regelmatig mensen tegen onderweg waarmee je samen kunt optrekken. De eerste dagen heb ik dit veel gedaan, maar nu vind ik het juist fijner om alleen te zijn. Het is een hele veilige route is en iedereen die ik tegenkom is vriendelijk.” Angstig om te verdwalen is ze ook niet. Sarah pakt haar telefoon erbij en laat alle apps zien die haar helpen om op de route te blijven. Er zijn apps voor de route, voor overnachtingsplekken en het openbaar vervoer. Vooral de app voor overnachtingsplekken blijkt handig te zijn. “Eerst wilde ik het wat meer loslaten en per dag kijken waar ik zou slapen, maar de meeste mensen die ik tegenkwam hadden wel verblijven geboekt. Daardoor was ik bang dat er geen plek meer zou zijn, dus ben ik ook van tevoren gaan reserveren.” 

Tot nu toe bevalt het lopen van de Camino Sarah goed. “Ik heb er ruim veertig dagen voor uitgetrokken, zodat ik niet hoef te haasten. De meeste pelgrims doen er iets van dertig dagen over, maar ik wil mezelf geen druk opleggen. Ik wil geen concreet doel stellen, want ik ben hier juist om te oefenen in flexibel zijn.’ Ze heeft ruim drie maanden vrij gepland voor dit avontuur en heeft dus genoeg tijd om nog rond te reizen: “Wanneer ik deze tocht heb gelopen, reis ik terug door Spanje en wil ik nog een tijdje in Nederland verblijven. Daarna hoop ik weer terug te gaan naar Taiwan.” Wat ze daarna gaat doen weet ze nog niet, maar ze hoopt dat ze dan de inzichten heeft gekregen waar ze nu naar verlangt. 

*Naam van Sarah is gefingeerd, haar volledige naam is bij de redactie bekend. 

Tekst: Aria Gerritsen