Na acht kinderen deelt Annemarie haar opvoedingslessen in een boek
‘De moeder die ik nu ben, had ik mijn oudste zoon ook gegund’
Ze wilde nooit kinderen, maar nu heeft ze er acht. Annemarie Geerts geeft niet alleen op Instagram een eerlijk kijkje in de opvoeding als @demammavan: ze heeft nu ook een boek geschreven. In ‘Komt goed’ voorziet ze andere ouders van slimme tips, zodat ze hun eerste kind kunnen opvoeden alsof het hun achtste is.
Elke lieve baby verandert zonder uitzondering in een terrorpeuter als ‘ie twee is – daar is Annemarie na acht kinderen wel van overtuigd. Toen haar jongste dochtertje Lot gister een driftaanval kreeg, schoot ze dan ook niet in paniek. “Ik heb gewoon de babyfoon uitgezet en de ramen en deuren dichtgedaan,” vertelt ze schouderophalend. “Ze ging volledig uit haar stekker, en vijf minuten later was het weer over. En toch… je zal het maar meemaken bij je eerste kind. Dan denk je toch dat het nóóit meer goedkomt? Na acht kinderen weet ik nu dat het maar tijdelijk is. Lotje moet gewoon even door die peuterpuberteit heen. Straks is ze weer het liefste kind van de wereld. Dat basisvertrouwen geeft ik graag door aan andere ouders met mijn boek Komt goed.”
Even voorstellen: de familie Geerts
Annemarie (47) en Maarten (49) hebben acht kinderen: Jim (23), Sam (21), Julia (19), Guus (14), Saar en Suus (9), Jet (6) en Lot (2).
‘Ik? Een boek schrijven?’
Het begon allemaal met een telefoontje van een uitgever, nadat Annemarie en haar gezin in 2020 hadden meegedaan aan het tv-programma Waar doen ze het van?. Of Annemarie een boek wilde schrijven. Toen de telefoon er eenmaal weer op lag, bescheurden Annemarie en haar man Maarten het van het lachen. “Ik? Een boek schrijven?” Als ze eraan terugdenkt, fronst ze opnieuw haar wenkbrauwen: “Ik ben zo zwaar dyslectisch, wie zit daar nu op te wachten?” Maar toen de uitgever jaren later voor de derde keer belde, ging ze tóch overstag. En zo zat ze vorige week met een stapel van drieduizend boeken voor zich, die ze allemaal moest signeren.
Per ongeluk zwanger
“Dat is mijn ADHD-hoofd: ik spring overal in,” lacht ze. “Met de kinderen ging het precies hetzelfde: Maarten en ik waren ervan overtuigd dat we geen kinderen wilden. Dat gelik aan die ramen, dat geschreeuw… Nee, niks voor ons. Tot ik per ongeluk zwanger werd. De zwangerschap beëindigen was geen optie voor ons, dus toen dacht ik: dan gaan we ervoor. Zo rolde ik erin en ontdekte ik dat ik het best leuk vond. Voor ik het wist hadden we drie kinderen. En nu hebben we er acht, haha!”
Ondanks de gebeurtenissen uit mijn jeugd staat hier een liefdevolle moeder"
Duik in verleden
Oorspronkelijk wilde Annemarie een planningsboek schrijven, boordevol tips om wat meer structuur in het gezinsleven aan te brengen én wat meer los te laten. Maar hoe meer ze schreef, des te meer ze ontdekte dat haar opvoedingsstijl voortkomt uit haar eigen jeugd. “Ik kwam er niet meer onderuit om ook mijn verleden in het boek mee te nemen,” blikt ze terug. “Want ik ben zo gestructureerd, omdat ik bang ben de controle te verliezen. Vroeger werd er bij ons thuis namelijk geslagen als de controle weg was. Daarnaast vertel ik over een verkrachting in mijn tienertijd – dat wisten zelfs mijn kinderen nog niet. Maar het maakte me doodsbang om mijn dochter de vrijheid te geven die ze nodig had, omdat ik in elke buurman of sportleraar een potentiële verkrachter zag. Die gebeurtenissen uit mijn jeugd laten z’n sporen na. Niet alleen op mijn leven, maar ook op de opvoeding van mijn kinderen. Toch staat hier ondanks alles een liefdevolle moeder, die in staat is om haar dochters op te voeden. Ik hoop dat het boek een geruststelling is voor mensen die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt.”
Een goede moeder is een uitgeruste moeder’
De grootste les in de opvoeding leerde Annemarie in 2013 na de geboorte van tweeling Saar en Suus – oftewel “kind vijf en zes”. En die les kwam in de vorm van kraamhulp Gemma. “Tot dan toe had ik de kinderen voorop gezet,” glimlacht Annemarie. “Ik zorgde ervoor dat ze het goed hadden – altijd. Hoe vaak heb ik niet tijdens het douchen met een ingesopt hoofd boven de wieg gehangen, omdat ze huilden? Maar nu zat ik na de bevalling voor het eerst weer beneden aan de eettafel. Ik had de kindjes gevoed en ze lagen boven te slapen. Zodra ik de eerste hap van mijn boterham nam, begon een van de baby’s te huilen. Toen ik naar boven wilde gaan, hield Gemma me tegen: ‘Lieve Annemarie, wát ga je doen? Ga je echt met twee kinderen op de arm je boterham eten? Of laten we het zoals het is en laad je even op? Zou het je helpen als ik de babyfoon uitzet?’ Ik knikte, al vond ik het verschrikkelijk. Dat dééd je toch niet, de babyfoon uitzetten? Dat was mijn navelstreng met de kinderen boven!”
Hoe vaak heb ik niet met een ingesopt hoofd boven de wieg gestaan?
“Kraamhulp Gemma leerde mij dat een goede moeder, een uitgeruste moeder is,” vervolgt Annemarie. “Als ik ging eten, zette ik voortaan de babyfoon gewoon twintig minuten uit. En die les paste ik toe op steeds meer fronten. De kinderen bepaalden niet langer ons ritme, maar ze draaiden mee met óns ritme. Dat gaf zoveel rust. Om 7 uur ’s avonds gaan de jongste kinderen gewoon naar bed. Wat er ook gebeurt: ze komen ze er niet meer uit. Tijdens onze kampeervakantie heb ik zoveel moeders slaapwiegend met hun baby’s zien rondlopen, angstvallig hopend dat hun kind in slaap zou vallen. Leg je kind gewoon neer, en laat het even huilen. Zo vallen kinderen in slaap! Maar het lijkt wel of we een taboe op huilen hebben ontwikkeld. Ik zie op Instagram zoveel moeders daarmee worstelen. Ze stellen de behoeftes van hun kind centraal, maar intussen hebben ze enorme wallen onder hun ogen en geen tijd voor hun partner. Ik wil daar iets tegenover zetten en inspireren hoe het ook kan.”
Geen opvoeddeskundige
Waar Annemarie met één kind de chaos met moeite te boven kwam – “Ik was zo’n moeder die van het een in het ander ging en aan het eind van de dag nog niets had gedaan” – kreeg ze op de camping complimenten voor haar opvoedtalent. “‘Jullie lijken wel een militaire organisatie, hoe vlekkeloos alles verloopt,’ zei onze campingbuurvrouw. En ze had gelijk. Als haar kinderen moesten afwassen, was het bij haar altijd strijd. Bij ons niet. Weet je waarom? Als bijvoorbeeld onze 14-jarige Guus de afwas niet doet, mag hij morgen weer de afwas doen. Ik word niet boos, ik ga geen strijd voeren. Maar als je iets niet doet, hangen daar consequenties aan.
Ik ben geen opvoeddeskundige – helemáál niet. Bij mijn oudste Jim heb ik alle mogelijke opvoedfouten gemaakt. Maar naarmate ik meer kinderen kreeg en ze ouder werden, heb ik trucjes geleerd. Ik kon ze niet dwingen om te eten, ik kon ze niet dwingen om zindelijk te worden en ik kon ze niet dwingen om te gaan slapen. Al die strijd: ik schoot er niets mee op. Toen ik me dat realiseerde, ging ik begrijpen hoe ik het wel moest doen. Waarom lukt het me nu wel om acht kinderen met één vinger in mijn neus op te voeden, en waarom lukte me dat bij eentje niet? Daar probeer ik in mijn boek een antwoord op te geven.”
Annemarie over haar Instagram-account @demammavan
“In 2017 zei mijn dochter Julia: ‘Je maakt zulke leuke foto’s, zet ze op Instagram.’ Ik wist niet eens wat Instagram was, en toen ik rondkeek zag ik dat moeders vooral veel gelikte beige foto’s plaatsen met hashtags als #momlife. Dat was niets voor mij. Ik plempte er maar wat op. Blijkbaar werd dat gewaardeerd. Want voor ik het wist, had ik duizenden volgers en werd ik door allerlei bedrijven benaderd.”
In hoeverre ben je vrij om het echte verhaal te vertellen, als het kanaal ook inkomsten moet genereren?
“Je kunt er goud geld mee verdienen. En daar ligt meteen ook de uitdaging voor veel momfluencers (momfluencer is een samentrekkeing van ‘mom’ en ‘influencer’, red.): zeg maar eens ‘nee’ tegen een aanbod van 3.000 euro als je alleen maar een plaatje van een product hoeft te plaatsen. Daarom benader ik vooral zelf bedrijven waar ik enthousiast over ben, en zeg ik erbij dat ik het eerlijke verhaal wil vertellen. Anders doe ik het gewoon niet. Ik ga geen reclame maken voor dingen waar ik niet achter sta.”
Hoe ervaren je kinderen het dat ze bekend zijn via Instagram?
“Vooral de kleintjes vinden het fantastisch. Bij mij hoeven ze niet te poseren – iets waar kledingmerken wel om kunnen vragen. Op de afgelopen vakantiefoto’s staan ze bijvoorbeeld allemaal met hun middelvinger. Maar eerlijk is eerlijk: bekend zijn heeft ook een keerzijde. Als we op de camping aankomen en een aantal buren meteen de namen van de kinderen kunnen opsommen, voelen ze zich minder vrij. En toch kan @demammavan niet bestaan als ik mijn kinderen niet film of fotografeer. Dat roept vragen op, want waar trek je de grens? Soms weet ik niet waar ik goed aan doe – ik heb geen idee hoe dit over tien jaar uitpakt. Misschien schrijft mijn oudste zoon Jim dan ook wel een boek over mij, dat ik zijn hele leven op internet heb gegooid. Maar dan durf ik wel in de spiegel te kijken.”
Volg Annemarie op Instagram via haar account @demammavan.
Foto's: Sarah Prins, Misses Prins Fotografie
Geschreven door
Arianne Ramaker
