Column Corien: 'Moet er een bijl, een hakmes in mijn noodpakket?'

Voor de zekerheid begroef ik in de tuin een klein blikje met alles wat ik nodig dacht te hebben in geval van nood: een minipotlood, een schrijfblokje, een verjaardagskaarsje, een stormlucifer die je op elk hard oppervlak kon afstrijken, een klein kompas en een paar snoepjes. Daarnaast had ik een plastic dia, die de hele Bijbel bevatte. Die kon je in het geheim projecteren op de muur.

Vijftig jaar later hoor ik Rutte zeggen dat we ons voor moeten bereiden op de oorlog, en zie ik dat de overheid vindt dat we een noodpakket in huis moeten hebben, met het oog op allerlei rampscenario’s. Ik ga meteen aan het werk. Kaarsen? Check. Verbanddoos? Check. Kopieën van alle identiteitsbewijzen? Ga ik regelen. Een radio? Die hebben we al heel lang niet meer. Wacht, ik bestel er één, een oplaadbare, met zonnecellen én een opwindknop, zodat je je eigen stroom kunt produceren. Ik bestel er meteen een fluitje bij om de hulpdiensten te kunnen waarschuwen, een vuurstarter van magnesium, een hoogwaardige oplaadbare zaklamp en twee nooddekens, ook handig in de auto.

Ik bestel een filter waarmee je zelfs slootwater drinkbaar krijgt. Maar moet ik niet ook een bijl, een jachtmes, een stormlantaarn? Een klein handig schepje voor als je naar de wc moet? Misschien nog wat maaltijdpakketten waar je alleen maar kokend water bij hoeft te gieten? We moeten even langs Bever. Kunnen we meteen wat extra gasflesjes kopen. Eigenlijk moet alles dan ook in zo’n handige vluchtrugzak, maar die zijn uitverkocht. Dan maar op de fiets, besluit ik. Met onze waterdichte fietstassen en onze tent en onze rugzakken. En misschien voor de zekerheid nog een opblaasbootje, op zolder?