'Mijn schoon­maak­re­gime grenst aan kin­der­mis­han­de­ling'

Zoiets als waar onze tandarts in Nederland in rondloopt. Of de chirurg in medische tv-series. In het begin vond ik het nog niet zo’n gek idee dat in de schoolwijk veel medisch personeel woont, want dat is best een chique wijk, dus dokters, tandartsen en chirurgen kunnen daar natuurlijk prima een huis betalen. Ik vond het wel apart dat ze dan in hun werkkleding de kinderen ophaalden. Inmiddels weet ik beter: het zijn kindermeisjes. En nu ik beter kijk, zie ik ze ook weleens met een hond in plaats van een kind. 

Als calvinistische Nederlander vind ik het natuurlijk complete onzin en verspilling van geld om zoiets exorbitants als een kindermeisje te hebben. Het uniform maakt het nog erger. Dat is toch iets van het Midden-Oosten, waar men moderne slavernij kent in de vorm van uitgebuit huispersoneel. Maar als ik heel eerlijk ben, is er nog een ander gevoel: jaloezie. Wat moet dat fijn zijn, iemand in huis die al je rommel opruimt, de kinderen uit school haalt, de afwas doet, de was strijkt, de macaroni- en yoghurtresten uit de kinderstoel schrobt en dagelijks een doekje door de wc haalt. Iemand die zorgt voor altijd gedweilde vloeren, misschien zelfs zo nu en dan de ramen even wast en het beddengoed lucht. Eigenlijk heb ik daar best wel geld voor over. Zeker in ons huis, waar bijna elke kamer een wc heeft. Bovendien zou ik groeien in aanzien bij Olivia en Laurens. Zij vinden namelijk dat mijn schoonmaakregime grenst aan kindermishandeling.

Olivia en Laurens moeten wekelijks hun slaapkamer en badkamer schoonhouden. En hoewel zij zeggen dat papa strenger is in de algemene opvoeding, ben ik meedogenloos in netheid. Laurens deelt zijn douche met Simon en vindt het verschrikkelijk oneerlijk dat Simon niets hoeft te doen. Dat een kind van nog geen 2 nog niet echt kan schoonmaken, vindt hij een slecht excuus. Moet ik dan toch maar op zoek naar een kindermeisje of een hulp in de huishouding? Dan gaat het opvoedkundige effect van de praktijkles schoonmaken wel verloren, want daar leren de kinderen nu net dat schoonmaken erbij hoort. En ik zou mezelf het plezier van strijken eigenlijk niet willen ontzeggen. Ik vind het enorm rustgevend: met een studieboek op de speaker strijk ik niet alleen de plooien uit Machiels overhemden, maar ook uit de wereldproblematiek.

Uiteindelijk besluiten we huispersoneel aan te nemen in de vorm van onze dochter Olivia. Ze wil graag wat bijverdienen, maar dat is voor een buitenlandse 14-jarige nog niet zo makkelijk. Dus maakt ze tegenwoordig op zaterdag niet alleen haar eigen badkamer schoon, maar ook de rest van het huis. Gelukkig wel zonder dat witte pak.