Mijn dochter is introvert en ik niet: ‘Mam, kunnen we gewoon samen niks doen?’

Na een heerlijk weekje retraite in Italië ga ik langs bij mijn dochter. Vanwege een stage woont ze tijdelijk in Noord-Limburg, en omdat ik vanaf de Duitse luchthaven in Weeze Niederrhein ben gevlogen, was ik soort van in de buurt. Ze zou de dag erop een paar dagen vrij zijn, dus hoe leuk om even tijd met haar door te brengen.

Terwijl ik naar haar tijdelijke onderkomen rijd, stel ik me allerlei scenario’s voor hoe we de komende dag kunnen doorbrengen. Gezellig samen uit eten, misschien shoppen in Venlo of naar de outlet in Roermond. Of misschien gewoon in het dorp zelf vertoeven. Als ik arriveer en nog eens goed naar haar werkschema kijk, zie ik dat ze die avond tot half tien moet werken. Niet goed gekeken… Uit eten gaan vervalt. Misschien morgenavond dan? Ik maak mijn eigen maaltijd en mijmer over hoe we de volgende dag één van de dichtstbijzijnde steden gaan verkennen.

Lees ook: Bente van de Wouw: ‘Ik ben niet dom of verlegen, ik ben introvert’

‘We kunnen toch ook gewoon hier blijven?’

De volgende dag breekt iets later aan dan verwacht. Haar werk was de avond ervoor uitgelopen, waardoor ze laat op bed lag. Desondanks wil ze graag aan haar minimaal achturige, liefst negenurige, nachtrust komen. Geen probleem natuurlijk. Ik ben klaar voor deze dag. Maar mijn dochter blijkbaar niet. Ze warmt haar handen aan een kopje thee en maakt geen enkele aanstalten om te gaan douchen en zich aan te kleden. Na een vredige stilte, zegt ze: “Mam, we kunnen toch ook gewoon hier blijven?” “Maar heb je dan geen zin om naar Venlo te gaan? Of Roermond? Kunnen we gezellig shoppen en daar lunchen.”

Nee. Ze wil graag ‘thuis’ chillen in pyjama en gewoon niksen. Misschien is het dan toch verstandiger om die middag richting huis te gaan, denk ik nog. Maar nee, want ik bleef toch nog wel een nachtje? Nog een nachtje?, denk ik. Vindt ze het dan wél gezellig dat ik er ben? Alsof ze mijn gedachten kan lezen, hoor ik haar zeggen: “Mam, ik vind het wel gezellig dat je er bent, hoor. Maar we kunnen toch ook gewoon samen niks doen?” Samen in één ruimte zijn? Niks doen? Niks zeggen, maar gewoon samen zijn? “Natuurlijk lieverd. Doen we dat.” Terwijl ze in haar pyjama opkrult op haar bed met een boek, tover ik mijn laptop uit m’n tas. Ik glimlach en ben best een beetje trots op haar. Mijn dochter, zo’n heerlijke huismus. Wat geeft ze het goed aan. Dat was vroeger wel anders.

Overprikkeld en moe

Ik denk terug aan het moment dat ze een jaar of vijf was en haar toenmalige BFF een keer kwam spelen. Omdat het op een gegeven moment muisstil was in huis, besloot ik maar eens boven te gaan kijken. Ik trof de BFF aan in de gang op de grond, voor de gesloten slaapkamerdeur van mijn dochter. “Ik moet hier even wachten”, zei ze. Ze had geen idee dat dat ‘even’ de hele middag ging duren. Want eigenlijk betekende het dat mijn dochter overprikkeld en moe was na een schooldag, en zich terugtrok omdat ze weer moest opladen zonder mensen. Ze wist dat op die leeftijd nog niet te verwoorden, maar ze voelde het wel en gaf het op haar manier aan. Ik heb de BFF maar naar huis gestuurd.

Stickerbord

Kinderfeestjes waren ook altijd drama. Bijna wekelijks kwam ze thuis met een envelopje. Weer een verjaardag om naar toe te gaan. Ik zag de spanning op haar gezicht en voelde me in tweestrijd. Dan maar niet naar een feestje gaan? Maar hoe leg je dat uit aan de jarige, laat staan de moeder? Omdat ik haar niets wilde onthouden, maakte ik een stickerbord. Eén van de vakjes waarvoor ze een sticker kon krijgen, was ‘spannende dingen doen’. En verjaardagsfeestjes waren dat ten voeten uit.

Ook de zondagsschool in de kerk was ellende. Steeds met een andere hulpmoeder of -vader. En als er onverwacht een andere juf of meester voor de klas stond, of ze op schoolreisje moest, zorgde dat wederom voor spanning. Meestal ging ik mee op schoolreis om het leed te verzachten en gaf ik haar een escape voor verjaardagsfeestjes en de zondagschool. “Probeer het gewoon. En als het niks is, belt of haalt de moeder of juf mij. Dan kom ik je halen, goed?” Het telefoontje kwam nooit en de juf haalde me nooit op. Gewoon die simpele woorden gaven haar rust, want ze kon weg als ze dat wilde. ’s Avonds mocht ze dan weer een sticker uitzoeken, want ze had iets spannends gedaan. En als dat niet zo was? Geen stress, dan was er altijd een volgende keer. Of niet.

Tegen de stroom in zwemmen

Terwijl ik over de rand van m’n laptop naar haar kijk, zie ik een jongvolwassen vrouw die door schade en schande heeft geleerd niet aan zichzelf te twijfelen. Omdat ze met haar introversie tot de minderheid behoort en daardoor vaak tegen de stroom is opgezwommen, vermoed ik dat ze zich soms best eenzaam heeft gevoeld, omdat ze misschien minder past in deze extraverte wereld. Ik zie een jonge vrouw die prachtig is van buiten en vanbinnen, omdat ze heeft geleerd dat ze goed is zoals ze is. En heeft ze momenten van twijfel daarover, dan zit ik daar natuurlijk bovenop.

Grenzen aangeven

Ze heeft geleerd dat het goed is om haar grenzen aan te geven: tot hier en niet verder. Iets waar ik als extraverte moeder die geen ‘nee’ kan zeggen nog heel veel van kan leren. Ze zoekt de rust op als ze dat nodig heeft, en als onze diepgaande gesprekken te intens worden voor haar, zegt ze dat eerlijk en stoppen we. Ook kan ze op haar beurt heel diepe vragen stellen waar ik meestal geen antwoord op heb, maar dan gaan we samen op zoek. En ze kan luisteren als de beste. Ze gaat tegenwoordig niet meer tot in de late uurtjes uit omdat dat erbij hoort en misschien stiekem van haar verwacht wordt. Nee, ze gaat liever een drankje doen met één goede vriendin die ook eens naar haar luistert en dan geniet ze van de een-op-een quality time.  

Ik leer enorm van haar, want het is super kostbaar om samen even niks te doen, niks te zeggen, maar gewoon te zijn. En zo zitten we die dag in stilte, genietend van elkaar.

Foto: Daniël van de Sluis