Mirjam Kerkhof: ‘Mijn broers werden soms knéttergek van mijn gezang’

Hoe oud zal ze geweest zijn? Een jaar of 6. Net als haar oudere broer Maarten lag ze – lekker ingestopt – op bed in hun gedeelde slaapkamer. Die nacht droomde Mirjam dat de deur naar hun Franse balkonnetje wijd openstond. De blauwe lucht erachter tintelde van licht, als op een schitterende zomerdag. Afgetekend tegen die heldere hemel zag ze iemand die ze kende: Jezus. “Kom, Mirjam”, hoorde ze Hem zeggen. “Je mag met Me mee. Jij bent mijn hulpje.” Zonder één tel te aarzelen vloog ze in haar droom naar Jezus toe: ze wilde dolgraag dicht bij Hem zijn.

Drie jonge kinderen

Bijna drie decennia na dato, nu ze zelf moeder is van drie jonge kinderen, herinnert Mirjam zich die wonderlijke droom nog levendig. “Uit mijn kinderjaren ben ik heel veel vergeten”, vertelt ze in haar Eindhovense woonkamer, “maar die ene droom is me altijd bijgebleven. Alleen al daarom weet ik dat ik als klein meisje al liefde had voor God en voor Jezus. Dat zou je wel een rode draad in mijn leven kunnen noemen.”

Je was de vijfde van zeven kinderen. Hoe vond je dat, opgroeien in een groot gezin?
“Gezellig, met al m'n broers en zussen. Er was altijd wel een speelmaatje. Dus helemaal prima.”

Je groeide op in de Vergadering van gelovigen?
“Klopt. De Vergadering zat toen in een fase van verandering, en groeide toe naar een nieuwe, opener cultuur. Maar wat altijd hetzelfde is gebleven, is de basis: Gods Woord. Veel Bijbels onderwijs, liefde voor Gods Woord: dat heeft mij van jongs af aan gevormd.”

Was jij als kind al muzikaal?
“Ik heb altijd veel gezongen, maar nooit op een koor. En ik volgde gitaarlessen, maar heb vooral héél veel gezongen.” Lachend: “Mijn broers werden soms knéttergek van mijn gezang, de hele dag door. ‘Káppen nou met dat zingen!’ riepen ze dan.”

Voor de klas

Na het vwo volgde Mirjam de academische pabo (bachelor onderwijskunde en tegelijkertijd de pabo). Daarna haalde ze in deeltijd haar master onderwijskunde.
“Ik heb kinderen altijd erg leuk gevonden, en houd ervan kennis over te dragen”, legt ze uit. “Dus voor mij was het onderwijs een mooie combinatie van die twee dingen. Ik zou het nog steeds leuk vinden om weer in het onderwijs te werken, maar het leven liep anders: ik werd gevraagd zangeres van Sela te worden.”

Jij stond op dat moment voor de klas en je zong in de band van collega-artiest Reyer. Was je verrast door deze vraag?
“Dit had ik totáál niet verwacht. Toen Sela op zoek was naar iemand die Kinga Bán kon opvolgen, hebben ze mij en een aantal andere zangeressen gevraagd ‘gewoon’ een keertje mee te zingen tijdens een tour. Ik dacht: één keer meezingen – afwisselend met andere zangeressen – en that’s it. Een geweldige ervaring, trouwens. Fantastisch om voor mensen uit allerlei kerken te zingen, tot eer van God. Het leek me mooi om dit vaker te doen. Maar vaste zangeres worden? Die vraag overviel me. Het heeft twee of drie weken geduurd voordat ik die beslissing kon nemen.”

Was dit inderdaad Gods bedoeling met ons leven?

Waar zaten je aarzelingen?
“Vooral praktische dingen: is het wel te combineren met een jong gezin? Ik had één kind en was hoogzwanger van de tweede. Dus in eerste instantie dacht ik: het kan gewoon niet. En in de kerk waren we net bezig met het opzetten van iets nieuws. We hebben er samen heel veel voor gebeden: was dit inderdaad Gods bedoeling met ons leven? Toen zei Jop: ‘Als we nu een aantal andere dingen loslaten, kan het wél. En als jij op tour bent, ben ik er voor de kinderen.’ Dus heb ik ja gezegd.”

Vond je dat spannend?
“Nou en of! Maar ik dacht: als dit inderdaad Gods wil is, zal Hij me er wel doorheen helpen. Ook als ik tijdens tours ’s middags en ’s avonds weg ben en de zorg voor de kinderen op Jops schouders ligt.”

We zijn nu ruim vijf jaar verder. Is Sela goed te combineren met je gezinsleven?
“Het is soms natuurlijk wel schakelen. Als alles thuis op rolletjes loopt, is er niks aan de hand. Maar er waren wel avonden dat ik van huis was en bad: ‘Heer, ik weet even niet hoe…’ Dan wist ik dat er thuis een kind ziek was, of de baby het flesje met melk die ik had gekolfd niet wilde drinken. Dan kon ik niet even naar huis komen. Welke baan je ook hebt: als moeder voel je je verantwoordelijk.”

Niet ten koste van thuis

“Jop stond vanaf het begin helemaal achter wat ik doe. Daar ben ik hem super dankbaar voor. Ik ben ervan overtuigd dat God deze stap heeft gezegend. Anders kon ik dit nooit doen, en nooit volhouden. Ik heb vaak gebeden: ‘Heer, mijn gezin en mijn huwelijk mogen er niet onder lijden. Het mag niet ten koste gaan van thuis. Dus als U wilt dat ik dit blijf doen, vertrouw ik erop dat U mij helpt de juiste prioriteiten te stellen, en mijn huwelijk en gezin beschermt.’”

En zo niet?
“Dan zou God me wel duidelijk maken dat ik ermee moest stoppen. De balans zoeken, blijft een leerproces. Afgelopen tournee heb ik daar een bewuste keuze in gemaakt. Als we een concert geven, staan we na afloop altijd bij de cd-tafel. Om bezoekers te bedanken voor hun komst, en te vragen wat ze ervan vonden. Dan heb je veel mooie contacten, maar ook wel gesprekken die energie kosten. Want mensen delen soms heel persoonlijke dingen. Dat is natuurlijk mooi, maar na onze kersttour ontdekte ik dat ik na zo’n concert eigenlijk niet veel meer te geven had.”

Je tank is leeg na zo’n concert?
“Op het podium heb ik dan alles al gegeven. In overleg met de andere bandleden heb ik daarom gezegd: laten we eens kijken of het scheelt als ik een tour lang niet achter de cd-tafel sta. Wat ik wel sneu vond, is dat er kinderen waren die graag met mij op de foto wilden en al met de telefoon in hun hand klaarstonden. Dat kon niet.”

Dus het voelt dubbel?
“Ja. Maar de andere kant is: de dag na een concert wil ik ook nog iets te geven hebben aan mijn kinderen, en aan Jop. Ik merk dat zo’n keuze hierin niet makkelijk is, maar wel helpt.”

Een beetje afzien

Is de zomerperiode voor Mirjam een tijd om weer op te laden na alle drukte van opnames en concerten? “Als moeder sta je altijd aan, zeker met jonge kinderen. Onze jongste is net 4. Voor mijzelf begint het opladen pas als we echt weg zijn, op vakantie.” 

Wat zijn jullie plannen voor dit jaar?
“We gaan naar een camping in Zuid-Frankrijk. Jop wil graag naar Italië, maar dat is nóg verder rijden. Dus we dachten: laten we eerst maar eens kijken hoe dit bevalt. Ik zie er erg naar uit. Vooral het feit dat je als gezin heel veel tijd samen hebt. En dat je ook letterlijk – we hebben een tent – dicht bij elkaar bent: heel gezellig. Verder ben je op zo’n camping natuurlijk veel buiten, wat ik ook heerlijk vind.”

Ik ben gewoon helemaal gefascineerd door God

Is de zomer jouw favoriete seizoen?
“Zeker weten. Ik houd enorm van de zon, van de warmte en vind het héérlijk dat het ‘s avonds zo lang licht is. En ik zie altijd enorm uit naar de zomervakantie.”

Je geniet van het zingen bij Sela en van je gezin. Toch zei je een poosje terug in het ‘Nederlands Dagblad’: “Na de dood begint het echte leven pas.”
“Dat is wel een diepe overtuiging van mij. Het is ook wat ik in de Bijbel lees. Ik denk dat er zelfs geen dag voorbijgaat dat ik niet denk: ik ben zó benieuwd wat er hierna gaat komen…”

Pijnlijke keuze

Mirjams blik glijdt naar een rij vierkante gezinsfoto’s aan de muur naast de eettafel, op en rond het strand gemaakt tijdens een vakantie in Ouddorp. “Dat is iets wat ik ook mijn kinderen wil meegeven: wat we hier zien en meemaken, is nog niet de diepste realiteit. Die zien we nog niet, maar straks wel. ‘Als ik doodga, mama’, zei onze 4-jarige Ari pas, ‘ben ik bij de Here Jezus.’ Dat raakte me. Hij beseft al iets van het feit dat voor gelovigen de dood niet het einde is, maar een gloednieuw begin. Het begin van het échte leven. Bij Hem.”

“Ik houd heel veel van God”, zei je in het YouTube-filmpje waarin jij jezelf kort voorstelde als nieuwe Sela-zangeres. Is dat altijd zo geweest?
“Nou, rond mijn 20e heb ik het geloof bijna losgelaten. Dat was toen ik een relatie kreeg met een ongelovige jongen, van wie ik echt hield. Toch wist ik op een gegeven moment: ik moet een keuze maken. Ik kan niet werkelijk God volgen en in deze relatie blijven. Voor mij ging dat niet samen, en daar heb ik enorm mee geworsteld. Ik vond het ontzettend moeilijk om die relatie te beëindigen. Met Gods hulp heb ik dat tóch gedaan.”

Was dat, achteraf gezien, een sleutelmoment in jouw geloofsleven?
“Absoluut. Een omkeer, of noem het een bekering. En toen ik dat eenmaal had gedaan, dacht ik: nu ga ik helemaal voor God. Sindsdien is mijn verlangen om God te volgen alleen maar sterker geworden.”

Hoe oud was je toen je die relatie verbrak?
“Ongeveer 23, denk ik. We hadden op dat moment twee jaar een relatie. Dat ik het zo lastig vond, besefte ik achteraf, is omdat ik mijn houvast en bevestiging in die jongen zocht.”
Ze zoekt even naar de juiste woorden. “Mijn ouders zijn helaas een paar jaar geleden gescheiden. Ze hebben echt hun best gedaan voor ons als kinderen en ik heb veel respect voor hen. Maar in mijn jongere jaren heb ik wel gemerkt dat het niet altijd lekker liep tussen hen. In mijn beleving was de thuissituatie in die zin niet stabiel. Daarom zocht ik mijn fundament, mijn vastigheid in die jongen. Niet langer in God. Ik vond het doodeng om die relatie te verbreken, maar het moest. Het was heel, heel heftig. Maar die weken erna heeft God die pijnlijke keuze zo bevestigd…”

Hoe deed Hij dat?
“Onder andere door liedjes die ik allang vergeten was, maar opeens in mijn hoofd kwamen.” Met stralende ogen: “God voelde zo dichtbij. Ik wist één ding zeker: ik wil nooit meer iets anders. Wat ik ook heel bijzonder vond, was – achteraf – te horen dat zoveel mensen voor me hadden gebeden. Ook mijn moeder. Terwijl zij op vakantie was in Frankrijk en helemaal niet wist dat ik op het punt stond die relatie te verbreken, had ze plotseling het gevoel dat ze specifiek voor mij moest bidden, omdat het niet goed ging.”

Kun jij je een leven zonder God voorstellen?
Direct: “Nee. Ik zou op slag compleet depressief en wanhopig worden als ik Hem niet meer had.”

Klaprozen

Ze wijst naar de kleurrijke, ingelijste illustratie aan de muur naast haar. Daarop zie je – van achteren – twee mensen zitten in een lenteachtig heuvellandschap vol gras en klaprozen, waartussen een blauwe beek stroomt. “Dit vind ik zo mooi. Dat heeft een van mijn zussen, Joanne, voor me gemaakt. Het is gebaseerd op het verhaal van Maria, de zus van Lazarus en Martha, die zo graag naar Jezus luisterde. Toen ik dat verhaal op me liet inwerken, was het alsof God zei: ‘Kies de plek van Maria. Ga aan Mijn voeten zitten, zoals zij.’ Omdat mijn zus dit wist, heeft ze deze tekening voor me gemaakt. Het is echt een thema voor me geworden: aan Jezus’ voeten zitten.”
Met stralende ogen: “Ik ben gewoon helemaal gefascineerd door God, en wie Hij is. Wat Jezus heeft gedaan voor ons. Het wordt steeds wonderlijker en rijker. Hoe meer ik God zoek en over Hem leer, des te dieper besef ik dat ik zo weinig begrijp. En tegelijk raak ik dieper onder de indruk van Hem, en groeit mijn verlangen om bij Jezus en bij God te zijn.”

Net als het 6-jarige meisje dat ervan droomde dat ze naar Jezus toevloog?
“Precies. En omdat de heilige Geest in mij woont en God in mij is, maak ik in dit leven al veel van Hem mee. Maar uiteindelijk verbleekt dat volledig bij hoe het hierna zal zijn. Dus als ik naar deze tekening kijk, vraag ik me vaak af: wat voor moois zou er allemaal nog áchter die heuvel liggen?”