'Mijn been is nat van het kwijl en het angstzweet loopt over mijn rug'

Het was zelfs mijn eigen idee. Olivia en Laurens willen graag een hond en nu kunnen ze laten zien dat ze voor een dier kunnen zorgen. Het is bovendien een leuke manier voor hen om wat meer contacten in de buurt op te doen.

Na een paar dagen ga ik maar een keer mee met uitlaten. Dat heb ik geprobeerd af te houden, niet vanwege Max, maar juist vanwege de andere honden die je dan tegenkomt. Herdershonden, husky’s, pitbulls of buldogs zijn mijn grootste angst. Die honden willen natuurlijk vrienden worden met Max, maar moeten mij daarvoor eerst uit de weg ruimen.

Zodra we richting het uitlaatveld lopen, beeld ik me in dat ik de honden al hoor grommen. En ja hoor, we zijn net de weg overgestoken, het paadje in waar het gras zo hoog staat dat je achter elkaar moet lopen, en daar is het eerste beest. Het ziet er woest en wolfachtig uit. “Doet niets, hoor!” roept de bazin, maar het zweet breekt me uit – en niet omdat het 38 graden is. Tot overmaat van ramp begint de wolvenhoedster ook nog tegen me te praten over hoe sympathiek teckels zijn. Ik doe maar net of ik het niet begrijp en probeer door het hoge gras heen langs de hond te lopen. Na tien angstige minuten komen we bij het veldje. Hoewel het voor mensen te warm is om buiten te zijn, geldt dat blijkbaar niet voor honden. Het veldje is op dit tijdstip vol met viervoeters.

Max heeft meteen contact met Ali, een gigantische hond, kortharig, grijs, extreem veel kwijl, zeker een meter hoog en overduidelijk een mannetje. Kleine Max en grote Ali likken elkaar vol overgave en rennen daarna achter elkaar aan. Ik zit veilig op een bankje en aanschouw het van een afstandje. Maar dan komt Max naar mij toe en gaat onder het bankje liggen. Ali, die alleen oog heeft voor Max, ziet mij niet eens en gaat helemaal over mij heen staan om contact met Max te maken. De baas van Ali, die wel een beetje lijkt op zijn hond – ook heel groot, kaal en stoer – vindt het erg leuk dat zijn kalf speelt met dat kleine hondje. Hij lacht me vriendelijk toe en vraagt of ik ook zo gek op honden ben. Mijn linkeronderbeen is inmiddels helemaal nat van het kwijl en het angstzweet loopt over mijn rug. Ik vind dit verschrikkelijk. Ik probeer de hulp van Olivia in te schakelen, maar die is veel te druk met andere honden en hun verzorgers. Zij geniet zichtbaar en is voor geen enkele hond bang. Gelukkig wil Ali’s baas naar huis en zodra Ali wegloopt, roep ik Olivia en Laurens dat we gaan. Bij thuiskomst zeg ik tegen Olivia en Laurens dat ze het uitlaten voortaan maar weer zonder mij moeten doen. Hoe lief de logeerhond ook is, ik zit wat honden betreft voorlopig aan mijn max.