Mijke over haar broer Rogier Pelgrim: 'Optreden zit hem in het bloed'

“Ik vond het serieus niet grappig dat ik weer een broertje kreeg toen Rogier ten tonele verscheen. Op zijn eerste babyfoto’s sta ik met een nogal zuur gezicht, want ik wilde dolgraag een zusje na twee broers. Die collectie broers vond ik al aardig compleet en nog eentje erbij kon niet de bedoeling zijn, al moet ik zeggen dat Rogier heel leuk gelukt is. Het duurde dus niet lang voordat ik dol op dat lieve baby’tje werd met dat schattige krulhaar.

Al op jonge leeftijd had Rogier een drang om op te treden. Hij imiteerde de Jaap Aap Show van André van Duin achter een kartonnen doos en stond altijd vooraan tijdens musicals en muziekavonden op school. Optreden zit hem in het bloed en hij weet mensen te raken. Misschien omdat we nooit samen op school zaten, voelde ik geen rivaliteit. En Rogier heeft een natuurlijke gunfactor.

Onze vader zei altijd: ‘Ken je klassiekers.’ Dus luisterden we veel naar Fleetwood Mac, The Beatles, Neil Young én Elly en Rikkert. Ik ben zelf niet heel kerkelijk meer, maar ik was laatst wel extreem jaloers op Rogier toen Elly hem op Facebook feliciteerde met zijn verjaardag. Dat wil ik ook!

Er zit veel diversiteit in de geloofsbeleving in ons gezin en ik vind het mooi hoe het geloof, en ook christelijke muziek, vanaf de middelbareschooltijd een heel centrale plek in Rogiers leven heeft gekregen. Hij staat heel open in het leven en zoekt altijd naar diepgang. Dat zie ik mooi terug in zijn nieuwste plaat ‘Dit is niet het eind’. Ik houd als jeugdboekenschrijver van zijn prettige, pure taal zonder opsmuk.

Wat ik vroeger minder leuk vond: hij wist het elke keer weer te presteren om precies vóór de afwas te verdwijnen. Op de een of andere manier was hij dan ineens spoorloos, en daar kon ik me destijds enorm aan ergeren, want dan stond ik het weer alleen te doen. Gelukkig drukt hij tegenwoordig zijn snor nooit meer en staat hij altijd klaar om je te helpen, al kan zijn vrouw Laura dat natuurlijk beter beoordelen.

Als je met mij om 16.00 uur afspreekt, dan ben ik er ook dan, of al eerder. Rogier gaat daar wat losser mee om. Niet dat hij de kantjes ervan afloopt of altijd te laat is, nee, ik denk dat hij gewoon wat lichter in het leven staat. Van die soepelheid zou ik wel wat meer willen hebben.

Rogier kan op een natuurlijke manier wat meer ruimte voor zichzelf nemen. Ik denk ook dat dit hem in staat stelt om, naast zijn gezin en een drukke baan als journalist bij de EO, muziek te maken en op te treden. Heel knap hoe hij alles combineert en echt een heel betrokken vader voor zijn twee jongens is. Nu zijn dat ook wel twee heel leuke ventjes. Zodra ik bij Rogier thuis kom, heb ik alleen nog maar oog voor mijn neefjes.

Of ik me weleens zorgen om hem maak? Niet heel snel, Rogier heeft een vrolijke aard en kan veel aan. Zit hij niet goed in zijn vel of heeft hij verdriet, dan zul je dat niet snel aan de buitenkant zien. Wij hebben gelukkig zo’n goede band dat hij zijn zorgen met me deelt. Dat is altijd zo geweest. Soms merk ik dan aan mezelf dat typische oudste-zussen-gedrag en wil ik voor hem zorgen, maar dat hoeft helemaal niet. Rogier is heel sterk.

Drie jaar geleden verloren we onze neef Jogchum, ook een muzikant. Een intens verdrietige periode. Hij mocht nooit 40 jaar worden en liet een vrouw en jong kind achter. Dan zoeken we steun bij elkaar en praten we veel. Snappen doen we het allebei niet. Ik niet vanuit mijn wereldbeeld, maar Rogier net zomin.”

Tekst: Maarten Nota