Mieke en Nick uit ‘Meer dan verwacht’ zijn ouders van een drieling: ‘We kunnen niet meer normaal over straat’

“Het is anders dan anders”, zei Mieke tegen Nick in de eerste weken van haar zwangerschap. “De eerste weken was ik nogal beroerd en misselijk en dat had ik bij Yara totaal niet. Ik grapte nog: ‘‘Straks zijn het er twee.’” Nick: “Maar het zit totaal niet in de familie, bij ons allebei niet. Dus dan verwacht je dat niet.”

‘Het zijn er drie, het zijn er drie’

Wanneer ze een vervroegde echo laten maken, komen er twee baby’s in beeld. Mieke: “Nick was toen al in shock: een tweeling?! De verloskundige ging nog even verder zoeken, voor het geval dat, en toen zag ik een derde baby op het scherm verschijnen. Gelijk haalde ze het echoapparaat van mijn buik af en zei dat ze een inwendige echo wilde maken. Nick had niets gezien, die was nog steeds aan het verwerken dat het een tweeling was. Ik zat even op de wc en dacht alleen maar: volgens mij zijn het er drie, het zijn er drie, het zijn er drie.”

De inwendige echo volgt en de verloskundige bevestigt wat Mieke al dacht: het is een drieling. “Het was eigenlijk niet te bevatten. Ik moest heel hard lachen – je weet gewoon niet hoe je moet reageren.” Nick: “Ik kreeg geen woorden meer uit mijn mond. Het heeft meer dan twee weken geduurd voordat ik echt besefte wat ons te wachten stond.” Wanneer ze het aan familie en vrienden vertellen, zijn ook die in shock. “Maar ze zeiden gelijk: als er mensen zijn die het aankunnen, dan zijn jullie het”, vertelt Mieke.

Als ze eenmaal van de schrik bekomen zijn, gaat de knop om bij het stel. Mieke: “Er kwam heel veel bij kijken. We moesten een andere auto kopen, want we hadden er één nodig voor minimaal zes personen. En we hadden veel bewaard van onze oudste dochter Yara: haar kinderwagen, haar box, kleding – maar we moesten ineens alles keer drie doen.”

Met zestien weken met verlof

Daarbij komt ook dat de zwangerschap Mieke zwaar valt. “De eerste zestien weken was ik echt heel beroerd, heel misselijk. Ik heb op een gegeven moment medicatie gehad, omdat het gewoon niet meer te doen was.” Nick: “Bij tweelingen is het verstandig om met twintig weken te stoppen met werken. Maar voor drielingen zijn er eigenlijk geen maatstaven, het is gewoon kijken hoe het gaat.” Met zestien weken besluit Mieke dat ze met verlof gaat. “Ik was toen een weekend aan het werk en zat even stil op mijn stoel thee te drinken, maar mijn hartslag was continu hoog. Mijn horloge gaf de hele tijd aan dat ik aan het sporten was, maar ik zát gewoon. Ik had buikpijn, rugpijn, en de dag erna weer. Toen was het wel klaar.”

Wanneer Mieke eenmaal met verlof is, gaat het een stuk beter. Nick: “Met een meerlingenzwangerschap moet je zowat wekelijks op controle, maar bij ons hoefde dat maar een keer in de twee, drie weken, omdat de zwangerschap verder heel goed ging.” Mieke vult aan: “Het was wel pittig, hoor, en ik was moe, en we hadden Yara ook nog rondlopen. Maar rust nemen en om mezelf denken heeft wel echt veel goeds gebracht.” Nick: “Dat heeft er ook wel voor gezorgd dat de zwangerschap tot 34 en een halve week heeft geduurd. Dat is eigenlijk voor een drieling voldragen.”

Natuurlijke bevalling

In Meer dan verwacht is de bevalling van de drieling te zien. Mieke: “Eerst leek er geen plek te zijn in ons vaste ziekenhuis in Amsterdam en moesten we eigenlijk naar Zwolle of Groningen. In Zwolle krijg je sowieso een keizersnee, maar ik wilde het liefst een natuurlijke bevalling. We zaten vanaf half twee ’s nachts al in het ziekenhuis te wachten, samen met de filmploeg. Uiteindelijk kregen we om tien uur die ochtend te horen dat er toch plek was voor drie baby’s in Amsterdam. En toen ging het eigenlijk best wel snel.” Mieke bevalt van drie zoons: Levi, Mats en Twan.

In tweeën splitsen

De weken na de bevalling zijn zwaar. “Ik wilde ook met Yara thuis zijn”, legt Nick uit. “Zij kon niet steeds mee naar het ziekenhuis. Ik moest mezelf eigenlijk in tweeën splitsen. Mieke bleef bij de jongens in het ziekenhuis en ik sliep thuis bij Yara. Dat was echt een lastige periode.” Mieke: “We waren heel blij dat ze mee naar huis mochten. Ze hebben twee weken in het ziekenhuis gelegen, dus dat valt eigenlijk hartstikke mee. Ze hadden geen sondevoeding meer nodig, niks.”

Grote zus van drie broertjes

Ook voor Yara is het een grote verandering, van enig kind naar grote zus van drie broertjes. Mieke: “Het is voor haar wel pittig geweest, maar ze vindt het heel leuk. Ze is echt gek op die jongens. Waar de meeste mensen ze niet uit elkaar kunnen houden, kent zij ze alle drie bij naam. Ze heeft nooit een jaloers moment gehad, haar broertjes zijn echt alles voor haar.” Wel ontwikkelde Yara door de ziekenhuisopname van Mieke verlatingsangst. Nick: “We waren vaak twee uur bezig om haar naar bed te krijgen. En dan werd ze ’s nachts vaak na een paar uur wakker en wilde ze bij ons slapen.” Mieke: “Ze heeft heel veel nachten bij ons gelegen. Maar sinds kort slaapt ze weer in haar eigen bed.”

‘Soms is het echt overleven’

Inmiddels is de drieling een halfjaar oud. Nick werkt vijf dagen in de week en Mieke is nog met verlof. “Het gaat eigenlijk heel goed”, vertelt ze. “Natuurlijk is het ook moeilijk geweest en nog steeds wel. Soms is het echt overleven.” Nick: “Als ze alle drie huilen of mopperig zijn, dan heb je je handen vol. Je kunt jezelf niet in drieën splitsen, dus moet je keuzes maken en dat is wel lastig.” Mieke: “De jongens slapen helaas nog niet door, ze worden twee keer per nacht wakker. Maar we hebben nu wel een ritme dat goed vol te houden is. ’s Ochtends staan we vroeg op en kleden we de kinderen aan – dat is al een hoop werk. Dan doen we de flesjes erin en gaan ze spelen. De jongens slapen drie keer op een dag, dus ik ben de hele dag bezig met slaapjes, voedingen, wassen en ondertussen nog Yara vermaken.” Nick: “’s Nachts pak ik zoveel mogelijk de voedingen op om Mieke rust te gunnen, zodat ze het overdag trekt. Ik had van tevoren niet gedacht dat het zoveel energie zou kosten, je bent continu bezig.”

Tijd voor elkaar

Op dit moment gaat alle aandacht naar de kinderen. Mieke: “Tijd voor elkaar hebben we niet echt, eigenlijk.” Nick: “We hebben een heel hectisch jaar gehad, met de drieling, maar ook door een bedrijfsovername op mijn werk. Maar hoe het nu allemaal gaat… dat kan eigenlijk niet beter. De jongens en Yara doen het goed en voor Mieke kan ik alleen maar respect hebben.” Mieke: “En ik voor jou.” Nick: “We doen het wel echt samen en dat is het belangrijkste. We geven elkaar de ruimte. Als zij een avondje met vriendinnen wil borrelen of eten, dan blijf ik thuis en andersom.”

Niet meer normaal over straat

“We gaan regelmatig even naar het winkelcentrum om daar met z’n allen te lunchen”, zegt Nick. “We horen van andere ouders van drielingen dat ze dat soort dingen vaak niet aandurven, maar wij zijn daar vrij makkelijk in.” Hij plaatst daar wel een kanttekening bij. “Als je even rustig op pad wilt, dan kun je niet met een drieling weggaan. Je kunt namelijk niet meer normaal over straat. We krijgen heel veel aanspraak. Iedereen kijkt naar je en voortdurend hoor je om heen galmen: ‘O, een drieling!’ Dat is logisch, maar ook wel vermoeiend. Van ons huis naar het winkelcentrum is misschien tien minuten lopen, maar de laatste keer hebben we er drie kwartier over gedaan om thuis te komen. Iedereen spreekt ons aan.”

Mieke: “Ik heb daar wel echt aan moeten wennen. Ook omdat er meerdere keren negatieve dingen zijn gezegd. De eerste keer dat ik alleen op pad ging met de jongens, hoorde ik iemand zeggen: ‘O, wat een hel, dat moet je toch niet willen.’ Ik wil er dan eigenlijk wat van zeggen, maar ik hou me rustig. Maar ik vind het wel naar. Je zegt gewoon iets over mijn situatie en mijn kinderen. Als je met drie baby’s loopt is dat voor veel mensen een soort vrijbrief om alles maar te roepen. Ik denk dat 95% van de reacties positief is – soms staan mensen echt te huilen bij de kinderwagen, omdat ze het zo mooi vinden – maar bij mij blijven de negatieve dingen vaak hangen.”

Tips voor andere ouders

Of ze nog advies hebben voor andere ouders van drielingen? Mieke: “Probeer er relaxed in te staan, want je kunt er toch niks aan veranderen. Voor alles geldt: je kunt je heel druk maken, maar dat werkt vaak niet.” Nick is het daarmee eens. “Op tijd rust nemen is, zeker in de zwangerschap, zo belangrijk. Veel Nederlanders zijn vooral heel gehaast, die willen zoveel. Doe het gewoon niet. De risico’s zijn te groot om je druk te maken. Onze instelling is vanaf het begin geweest: hoe het komt, zo komt het.” Mieke: “Het zijn allemaal fases die voorbijgaan. Ik had soms ook wel zoiets van: ze moeten dit, ze moeten dat. Allemaal tegelijk slapen, bijvoorbeeld. Maar nu denk ik: ze moeten niks, ik moet het gewoon loslaten. Als ze ’s avonds maar allemaal een keer gaan slapen. We doen wat we kunnen en dan is het goed.”

Meer dan verwacht is te zien vanaf maandag 15 januari om 19.00 uur op NPO 1 en via NPO Start.