Marleen Stelling schreef debuutroman 'Breuk­lij­nen'

We kennen je natuurlijk van televisie. Wat maakte dat je ook een boek wilde schrijven?
“Het is voor mij heel vanzelfsprekend om te schrijven. Dat vuurtje ging al branden in groep 5, toen we de opdracht kregen een spannend verhaal te maken. Ik had daar zo veel plezier in, dat ik eigenlijk nooit meer ben gestopt met het verzinnen van verhalen.”

Waar gaat ‘Breuklijnen’ over?
“Het gaat over een familie waarin de gevolgen van een trauma doorklinken in de volgende generatie. De hoofdpersoon is Lies, de dochter van Elisabeth. Lies woont samen met Marco. Als zijn kinderwens serieus wordt, voelt Lies een enorme weerstand. Ze weet niet precies waarom. Hun relatie loopt vast en Lies belandt bij haar moeder thuis op de bank. Op dat moment begint haar zoektocht: wat is er toch met mij aan de hand? Wat heeft het verleden van mijn moeder daarmee te maken? Dan doet ze een belangrijke ontdekking…”

In ‘Trouw’ vertelde je dat je eigen worsteling met je moeder een van de aanleidingen is om over intergenerationeel trauma te schrijven. In hoeverre ben jij Lies?
“In mijn boek komen zeker aspecten en ervaringen van mijzelf en mijn familie terug. Toch heb ik ook mijn fantasie er volledig op losgelaten. Mijn eigen moeder is de liefste vrouw die ik ken en een heel ander persoon dan de moeder in het boek – die wel een heel rauw randje heeft.”

Waar worstelde je mee in de relatie met je eigen moeder?
“Omdat mijn moeder een pittige jeugd heeft gehad, heeft ze een hartstochtelijke drive om iets van het leven te maken. Haar verleden zal haar niet klein krijgen. Als dochter voelde ik mij verantwoordelijk om die levensmissie tot een succes te maken. Dus als mijn moeder verdrietig was of boos, dacht ik dat dit mijn schuld was. Dat legde veel druk op onze relatie. Gelukkig kunnen we zeker de laatste jaren goed praten, ook naar aanleiding van dit boek. Hoe meer ik begrijp van haar verleden, hoe meer bewondering ik ook heb gekregen voor haar levenshouding. Waar ik eerst vooral boos was over wat haar is aangedaan, ben ik nu ook trots op haar en op mezelf. Er zijn wonden in het leven die nu eenmaal meerdere generaties nodig hebben om te helen en ik ben ergens ook dankbaar dat ik daar mijn bijdrage aan mag leveren.”

Je onderzoekt in je boek ook of oude wonden ooit volledig kunnen helen. Wat heb je ontdekt?
“De pijn van trauma heeft de gewoonte telkens weer omhoog te komen. Bij mij persoonlijk speelt dat als het gaat om pesten in mijn kindertijd. Ik dacht eerst: er moet een streep doorheen, het moet wég zijn. Maar ik ben gaan ervaren dat de schoonheid juist zit in het steeds opnieuw opkomen van die pijn. Het brengt me dichter bij mezelf. Ik denk dan: o, kleine Marleen, kom maar weer even bij me. Ik omarm de pijn. Door liefde te geven aan de pijn, heelt de wond steeds opnieuw.”

Beeld: Diana van Houten