Marleen Stelling is de nieuwe presentator van ‘Ik mis je’

Marleen: “Mijn zoontje heeft precies de handjes van mijn opa. Kleine handen met stompe vingertjes. Ik heb zulke handjes ook. Ik weet nog dat ik vroeger bij mijn opa op schoot zat, hij met mijn kleine vingertjes speelde en zei dat ik mooie handjes had, omdat ze net als die van hem waren. Inmiddels is mijn opa overleden. Als ik dan nu weer naar de handjes van mijn zoontje kijk, besef ik dat ik mensen ook weer méér kan gaan missen. Herinneringen aan mijn opa komen terug en je beseft weer hoeveel je van elkaar kunt houden.”

Dierbaar programma

“Ik werd gevraagd om Ik mis je te presenteren en zei gelijk ja. Ik heb eerder als programmamaker bij de voorloper – Bakkie troost – gewerkt. Dit programma is mij heel dierbaar. Het programma gaat over zoveel meer dan alleen rouw. Ik zie hoeveel een mens kan meemaken en toch op beide benen kan staan en steun krijgt. Hoe diep die liefde zit. De maskers vallen heel snel af. Ik weet niet waar je het leven meer op het scherpst van de snede tegenkomt dan bij Ik mis je en op de begraafplaats.”

“Ik praat zelf gemakkelijk over de grote vragen van het leven. Ook de donkere kant schuw ik niet. Ik vind het juist moeilijk dingen niet te benoemen en weet me gezegend met mensen om mij heen bij wie al die gevoelens er mogen zijn. Ik ben heel gevoelig en zie lang niet altijd de zonnige kant van alles in. Ik heb veel bewondering voor de gasten van Ik mis je en laaf me aan hun wijsheid. Rouwen is stilstaan bij verdriet en dat is wat mij betreft een van de dapperste dingen die je kunt doen.”

Bewondering

“De grote thema’s in dit programma zijn zo verweven met hoe ik ben en waar ik me mee bezighoud. Naast bewondering voor de gasten, ben ik ook ontzettend nieuwsgierig en heb ik veel vragen. Hoe doe je dat nou, doorgaan als je zo verdrietig bent? Hoe raap je jezelf op en ga je verder? Toen mijn opa overleed zag ik mijn oma huilen. Ik was onder de indruk van hoe ik haar ineens zag. Zijn overlijden bracht de familie heel dicht bij elkaar. Met verlies waardeer je nog meer wie er nog is.”

“Tijdens de opnames sprak ik een vrouw wier man was overleden. Ik vroeg hoe het met haar ging. Ze zei: ‘oh ja, goed hoor!’. Maar haar ogen zaten vol met verdriet, dat kon ik zien. En ik wilde haar de ruimte geven om te laten zien dat dat verdriet er mag zijn. Ik wil graag een oordeelvrije ruimte geven waar gasten hun verhaal kunnen doen en eerlijk zijn. Zeggen dat het goed gaat ligt gemakkelijk op de loer, maar soms gaat het niet meteen beter. We verlangen zo vaak naar verbetering, maar er komt ademruimte als dat even niet hoeft. En dat wil ik creëren.”

Balans vinden

“De eerste paar keren dat ik opnamedagen had, ging ik gelijk vrienden en dierbaren appen: ‘weet dat ik van jullie houd!’ Het ging me wel onder de huid zitten. Onze levens hangen echt aan zijden draadjes. Maar ik leer er beter mee omgaan. Ik probeer er wel het goede van mee te nemen en balans te vinden. Ik zie nu extra in hoe kostbaar het leven is. Rouwen gaat over elkaar en het leven kunnen eren. Die kostbaarheid in iemand anders zien gaat ook over jezelf kostbaar kunnen voelen. Dat vind ik het mooiste van rouwen.”

“Dat doet me ook heel erg denken aan mijn zoontje. Moederschap bracht mij een extra bewustzijn van hoe je meedoet in alle fasen van het leven. Geboorte, leven, uitkijken naar wat komt en weer afscheid nemen van het leven. Ik heb er geen woorden voor hoe groots het is dat je daarin meedoet. Laten we elkaar maar gewoon heel stevig vasthouden zolang we er nog zijn.”

Foto: Willem Jan de Bruin

Lees ook: ‘Pas jaren na het overlijden van mijn vader vond ik de ruimte om te rouwen’