Marjolein uit Kamp Van Ko­nings­brug­ge: ‘Ik ben trots op mijn geloof!’

Als je net als ik (Eva’s freelance journalist Hilde) wekenlang met grote verbazing en bewondering naar Kamp Van Koningsbrugge hebt gekeken, begrijp je dat er allereerst een paar prangende vragen worden gesteld.

Allereerst, sliep je werkelijk zo kort?
“In acht dagen tijd hebben we ongeveer vijftien uur geslapen. Dus ja.”

Hoe en wanneer gingen jullie naar het toilet?
“Voor de vrouwen was dat ingewikkelder dan voor de mannen. We hadden een pak aan met daaroverheen een zender en we droegen een tas en een wapen. Als vrouw moet je alles afdoen en uittrekken. Je wilt de groep niet ophouden en dus was dé oplossing om bijna niets te drinken. Met als gevolg dat ik een keer per dag moest plassen. Een ‘grote boodschap’ deed ik ook niet veel, want we kregen bijna niets te eten. Een win-win situatie! En ja, alles gebeurde in de bosjes.”

Welk kledingstuk heb je meegenomen en niet gebruikt?
“Mijn zestien paar sokken! Op de eerste dag moesten we vanuit onze eigen rugtas in allerhaast een tas van Defensie inpakken. Een paar sokken heb ik extra gepakt. Het gevolg was dat ik een paar sokken overdag op mijn schouder droeg of ’s nachts onder mijn oksel. Zo kon ik ze laten drogen.”

Welk gênante moment vergeet je nooit meer?
Marjolein lachend: “O, dat weet ik wel! Die nacht dat we op wacht moesten liggen, kregen we allemaal lekkers in krakende zakjes. Maar niemand mocht ons horen. Ik besloot alles uit te pakken. Chocolade, winegums… Heerlijk! Ik had honger en enorm zin in zoetigheid en begon meteen te eten. Het gevolg was dat ik na tien minuten mijn teamlid moest wakker maken omdat ik een boom moest opzoeken. Mijn darmen konden al die rotzooi niet aan. Stom natuurlijk.”

De laatste prangende vraag: wat hoop je nooit meer mee te maken?
“Ik hoop nooit meer een gijzeling mee te maken. De gijzeling, die in het programma in scène was gezet, duurde lang en daardoor voelde het na verloop van tijd alsof je echt gegijzeld werd. Best beangstigend. Al vond ik het ook een gave opdracht.”

Genoeg ‘bijzondere’ details van deze stoere vrouw die in het dagelijks leven als producttrainer bij een sportwinkel werkt en die in het programma werd geportretteerd tot het christelijke, lieve, preutse meisje.

Was je blij met dit ‘hokje’, of vond je het vervelend?
“In het interview in het programma leg je in geuren en kleuren uit wie je bent en vervolgens wordt het natuurlijk ingekort. Dat is logisch. Ik begrijp dat ik overgekomen ben als een lief, schattig meisje, maar ik heb zeker een stoere kant. Ook heb ik zelf gezegd dat ik preuts ben. Bij de eerste opdracht moest je je omkleden en ben ik achter een schuurtje gaan staan. Je kunt me dan preuts noemen, ik noem dat het hebben van normen en waarden. Ik vond het heel gewoon om te vertellen dat ik christen ben. Na afloop van het programma kreeg ik berichtjes van mensen dat ze het tof vonden dat ik dat vertelde. Én iemand zei dat ze niet wisten dat het bij ons thuis zo streng was. Dat was typerend. Je bent gelovig en dus zijn er allemaal regels? Ik ben trots op mijn geloof en heb me er nooit voor geschaamd. En regeltjes ken ik ook niet. Het geloof is een verrijking.”

Naast je christelijke opvoeding, hebben je ouders veel sportiviteit bijgebracht?
“Ja, sport was belangrijk in ons leven. Als mijn zus en ik naar school fietsten, liep mijn moeder naast ons hard omdat ze trainde voor marathons. Ik heb altijd veel gesport, maar de uitdagingen werden extremer na het overlijden van ons pap. Hij had leukemie en overleed op mijn twintigste. Het sporten was voor mijn zus en mij een manier om dingen te verwerken. We gingen triatlons lopen en ik merkte dat ik steeds fitter en sterker werd. Het was gewoon verslavend.”

Je gaf je op voor het programma, werd uit duizenden sportievelingen geselecteerd, maar stapte er bijna binnen een paar uur al uit. Wat ging er mis?
“Stel je voor: je komt aan op het kamp, stapt de bus uit en wordt geconfronteerd met camera’s en een complete crew. Ik voelde meteen de enorme druk dat ik moest presteren. Ik mocht van mezelf niet falen, want dat zou op beeld staan. Ik maakte mezelf knettergek. Na de eerste opdracht, waarbij we over een grasveld moesten kruipen, koprollen en nog veel meer gekke dingen moesten doen, dacht ik: ik kap ermee. Instructeurs Ray en Dai gingen met mij in gesprek en zij zetten de doelen voor mij weer helder en scherp. Ik moest alle camera’s en randvoorwaarden vergeten en gewoon gaan.”

En dát is gelukt. Wat heb je door het programma geleerd?
“Dat ik een sterke vrouw ben en daar ben ik me nooit zo bewust van geweest. Wat ik wil bereiken? Het is niet mijn doel geweest om commando te worden. Dat past niet in de fase van mijn leven. Door het programma komen er wel andere leuke dingen op mijn pad, waar ik nu nog niet te veel over kan zeggen. Ik vind het vooral tof dat ik door het programma geloven en sporten bij elkaar heb gebracht. Ik ben ervan overtuigd dat we als christen onszelf mogen laten zien en stoer en zelfverzekerd mogen zijn. Ik krijg reacties van andere gelovigen dat ze het leuk vinden om te zien dat ik als christen aan mijn lichaam werk. Natuurlijk doe ik dat, want dat doe ik ook voor mijn geest. Ik denk dat God wil dat je goed voor jezelf zorgt.”

Wat wil je zeggen tegen die vrouwen die graag net zo sportief als jou willen zijn?
“Je bent sterker dan je denkt! Fysiek én mentaal. Als je denkt dat je een grens hebt bereikt, dan kun je meer. Maar doe vooral waar jij energie uit haalt en wat je leuk vindt. Én wees trots op je geloof. Zie het als iets moois waar je voor mag uitkomen. Ook als sporter.”

Beeld: AVROTROS