Marjolein Hund heeft long covid: ‘Er ontvouwt zich een schoonheid in mijn ziek zijn’

‘Voordat ik corona kreeg was mijn gezondheid al niet optimaal’, vertelt Marjolein. ‘Ik zat in mijn tweede burn-out. Wel was ik net weer een beetje opgekrabbeld en begonnen met werken. Ik kon eindelijk weer wat dingen ondernemen met de kinderen, tót ik corona kreeg. De eerste week was het een fikse heftige griep. Maar het ging van kwaad tot erger tot ik niet meer op mijn benen kon staan. Als ik maar even naar het toilet ging, viel ik flauw. Mijn lijf viel uit, mijn armen verlamd. Ik dacht: waar houdt het op? Het was heel beangstigend. Na 3,4 weken kwam de huisarts langs. Hij vertrouwde het niet, dus ik moest naar het ziekenhuis. Ik weet nog goed hoe hij aan mijn bed kwam zitten en zei: ‘Ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het goede nieuws is dat je kerngezond bent op papier. Het slechte nieuws is dat ik zie dat je doodziek bent.’ Hij kon niks anders dan me weer naar huis sturen.’

Voorspoedig herstel

‘Toch was God erbij’, vervolgt Marjolein. ‘Ik voelde me heel eenzaam in die periode, maar mijn gedachten gingen veel naar Hem uit. Elke dag probeerde ik weer te kiezen en te zeggen: U bent erbij. In het kleine beetje wat ik soms kon zoals een lied luisteren of een psalm lezen, werd ik weer bemoedigd. De tekst uit Jesaja bleef hangen: ‘Je zult voorspoedig herstellen.’ Ik heb veel lopen kauwen op dat ‘voorspoedig’. Dat betekent niet dat ik volgende week al beter ben, maar wel dat er iets goeds uit deze periode kant voortkomen. Dat vertrouwen wil ik houden.’

Schoonheid in beperking

Een paar maanden geleden was ik zo verdrietig en teleurgesteld in God. Ik ben nog altijd ziek. Ik kan moeizaam voor mijn kinderen zorgen, niet werken, mijn handen werken niet mee – terwijl tekenen en illustreren mijn liefdestaal is. Ik verlang naar stilte, naar ruimte. En toen besefte ik ineens; dat heb ik allemaal. Een lege agenda, ik heb veel tijd om alleen in de rust bij God te zijn. Ik moest weer opnieuw leren lopen en dat gaat in kleine stapjes vooruit. Maar er gebeurt wel iets. Ik ga vooruit en mag leren wandelen in vertrouwen, mét God. Ja, ik ben stilgezet maar ik koester ook die momenten dat ik uitgeput op een bankje zit en dat ik kan aanschouwen wat er om me heen gebeurt. Een vlinder die vliegt, mensen die voorbijkomen. Het klinkt klein maar daar zitten grote geheimenissen in. Het zijn van die momenten waar de hemel de aarde raakt. Er is verstilling en berusting. Er gewoon zijn, in de schepping. Dat is genoeg.

Beter worden

‘De wens om beter te worden is er altijd, maar het is niet meer zo op de voorgrond. Er zit een bepaalde schoonheid in de beperking waar ik inzit. Je kunt de waan en de ruis van de dag naast je neerleggen. Er ontvouwt zich een schoonheid in mijn ziek zijn.’