Mariska verloor haar man aan blaaskanker: ‘Het bracht ons nog dichter bij elkaar’
17 september 2024 · 09:39
Update: 19 september 2024 · 12:00
Toen Mariska Brouwer (49) hoorde dat haar man Marc een ernstige vorm van blaaskanker had, was ze bang om hem te verliezen. Dat gebeurde ook in december 2023. “Toen hij ziek was, zei ik soms: ‘Ik heb je van God gekregen en ik geef je aan God terug’. In verdrietige momenten verbaas ik me er soms over dat ik dat kon zeggen.”
Mariska en Marc zijn twee jaar getrouwd als ze horen dat Marc blaaskanker heeft. “Het kwam uit het niets, want hij was altijd fit. Marc had veel uitzaaiingen, dus het was ernstig. Het was de vraag of kuren aan zouden slaan. We waren slechts vijf jaar samen en waren heel gelukkig, ook met ons samengestelde gezin. Het nieuws raakte me enorm”, vertelt Mariska. “Een schoonzusje van mij overleed in 2016 op dertigjarige leeftijd aan longkanker en dat maakte ik van dichtbij mee. Ik wist dus dat het een lange, zware weg kon worden met veel pijn en verdriet. We vonden het ook heel zwaar om dit slechte nieuws aan onze vier zoons te vertellen. De diagnose voelde voor ons als een beproeving. Marc en ik spraken naar elkaar uit: ‘Wat er ook gebeurt, we blijven geloven in God en geven niet op!’”
Soulmates
Marc ondergaat veel operaties en chemokuren. “Eens in de drie weken moest hij vierentwintig uur aan het infuus. De andere week moest hij een paar uur aan het infuus en daarna een week rusten. Deze sessie werd acht tot tien keer herhaald. Van de kuren was hij wel ziek, maar hij knapte elke keer weer wat op. Hierdoor konden we tussendoor samen dingen ondernemen – zoals wandelen, fietsen en weekendjes weg”, legt Mariska uit. “We waren soulmates en bespraken alles. De ziekte van Marc bracht ons nog dichter bij elkaar. Hoewel hij ziek was, bleef hij mij en de kinderen veel liefde geven.”
Meer lezen over liefde en relaties?
Geen enkele relatie is perfect. De roze wolk wordt weleens grijs, soms gitzwart. In de maandelijkse relatienieuwsbrief vind je echte verhalen over relaties - de pieken en de dalen – die inspireren tot openheid en vaak nieuwe perspectieven op je eigen relatie bieden.
Lees onze privacyverklaring.
Roodborstje
Marc en Mariska spreken samen veel over hun geloof in God. “We ervaarden duidelijk dat God bij ons was. Als we samen wandelden, voelde het alsof we met zijn drieën liepen. Tijdens mijn werk als manager bij de stichting Als kanker je raakt, vertelde een vrouw dat haar man overleden was aan kanker. Ze bad tot God: ‘Als U er bent, wilt U dan een roodborstje laten zien?’ Vervolgens ging ze wandelen en het regende. Voor haar liep iemand met een paraplu met daarop een roodborstje. Dat vertelde ik aan Marc, want zulke ervaringen hadden wij ook. De volgende dag gingen wij samen wandelen en zagen een roodborstje op een paaltje zitten. ‘Kijk, die is voor jou!’, zei ik tegen Marc.”
Mariska glimlacht. “Dat soorten dingen maakten we regelmatig mee. Ook sliepen we de nacht voordat we nieuwe uitslagen kregen altijd goed, ondanks dat we heftige dingen te horen konden krijgen. Ik geloof dat God ons kracht gaf om alles te dragen en ik ben dankbaar voor alle mensen die voor ons baden – en dat nog steeds doen.”
De hemel dichtbij
Naast dat het geloof hun kracht geeft, heeft Mariska ook vragen. “Wij geloofden dat God Marc beter kon maken, maar dat Hij bepaalt of het gebeurt of niet. Het blijft een spanningsveld en daar spraken we veel over. Marc voelde het vooral als een opluchting dat hij er zelf geen invloed op had: hij geloofde dat zijn leven in Gods handen was en dat het zou gaan zoals God het wilde. Dat betekent niet dat het makkelijk is, maar als je het zo overgeeft, geeft dat rust”, legt Mariska uit.
Als de dood zo dichtbij komt, zet dat je leven in een ander perspectief
“We vroegen ons ook af waarom dit nu gebeurde. Marc was jong en wilde nog partner en vader zijn. Als de dood zo dichtbij komt, zet dat je leven in een ander perspectief. Marc zei altijd dat we hier op aarde in het voorportaal leven en dat het andere leven nog komt, bij de Vader in de hemel. Ik zei wel eens: ‘Ik heb je van God gekregen, ik geef je aan God terug.’ Ik verbaas me er soms over dat ik dat toen kon zeggen. Maar de gedachte over de dood bracht de hemel heel dichtbij.”
Uitzaaiingen in zijn hersenen
Al die tijd zorgt Mariska zelf voor Marc. “Hij was altijd positief en was niet zo ziek dat er een bed in de kamer stond. Hij lag regelmatig op bed, maar ondernam ook veel met ons”, zegt ze. “Ondertussen probeerde ik mijn werk te doen. Dat vond ik fijn en ik kreeg veel steun via de mensen van de stichting. Ik ontmoette er lotgenoten die begrepen wat ik doorleefde. Ze hadden aan een half woord genoeg.”
De kuur die Marc krijgt, slaat goed aan. “Op een gegeven moment kregen we zelfs het bericht dat Marc helemaal schoon was. Die blijde boodschap duurde helaas maar een paar weken. Toen kreeg hij een epileptische aanval en ontdekten ze uitzaaiingen in zijn hersenen. De kanker bleek in zijn hersenvocht te zitten. Dat is heel zeldzaam bij blaaskanker”, vertelt ze. “Na verloop van tijd werd Marc heel ziek. Hij moest veel overgeven en belandde twee keer in het ziekenhuis. Daar hoorden we dat ze niets meer voor hem konden doen. Dat was heel verdrietig.”
Bij de stichting ontmoette ik lotgenoten, zij hadden aan een half woord genoeg
Veel liefde
De laatste twee weken ligt Marc in een hospice. “Soms hoor je dat een relatie verandert als iemand lang ziek is, maar Marc bleef heel veel liefde geven – tot het einde. Dat vind ik heel bijzonder”, vertelt Mariska. Op 28 december 2023 overlijdt Marc. “Ik geloof dat hij bij God in de hemel is en het goed heeft. Maar het gemis is groot en het is moeilijk om zelf verder te gaan. Ik probeer per dag te leven en te doen wat er op mijn weg komt. Werken geeft houvast en structuur, maar het kan ook afleiding worden, waardoor ik minder tijd heb om te rouwen. Balans houden tussen werk en privé blijft belangrijk, zodat ik voldoende aan mezelf toe kom. Ik ga bijvoorbeeld wandelen, sporten of doe even niets. Zo neem ik bewust de tijd om te rouwen.”
‘Mijn maatje is er niet meer’
De vakantieperiode vindt Mariska confronterend. “Gezinnen gaan met elkaar op pad. Op het strand zie je vaders zitten en hoor je kinderen ‘papa!’, roepen. Dat is soms heftig om te horen. Ik ging met de kinderen een paar dagen weg, maar toen we weer thuiskwamen, viel het mij allemaal zwaar. Ik wilde graag alles vertellen, maar mijn maatje met wie ik alles deelde, is er niet meer.”
Als mensen horen dat mijn man overleden is, gaat het gesprek al gauw over de essentie van het leven
Ondanks het verdriet ervaart ze ook goede momenten. “Doordat ik mijn verhaal deel en daarin mijn kwetsbaarheid laat zien, kom ik snel dicht bij anderen. Als mensen horen dat mijn man overleden is, raak je meteen aan een diepere laag en komt het gesprek al gauw uit bij de essentie van het leven. Of het nu gaat om de overbuurman of om iemand die hier de keuken komt maken. Ik kan dan ook vragen hoe diegene in het leven staat. Dat zijn gouden momenten en ik vind het mooi dat God mij zo kan gebruiken.”
Kijkrichting veranderen
Mariska haalt veel voldoening uit haar werk voor de stichting Als kanker je raakt. “In het ziekenhuis krijg je medische informatie, maar is er minder ruimte voor wat dit met je doet. Terwijl er juist veel vragen opborrelen. Waarom is er lijden? Kan God genezen? Wat zegt de Bijbel? Waar is God? Bij de stichting willen we – vanuit de liefde van God – mensen die geraakt zijn door kanker ontmoeten in hun verdriet, ondersteunen bij levensvragen en omringen met liefde. We kunnen hun situatie niet veranderen, maar wel de kijkrichting”, vertelt ze.
Lees ook: Lienke werd zwanger na kanker
Hoop
Mariska merkt van dichtbij hoe waardevol lotgenotencontact is. “Daarom is mijn werk mijn passie. Ik hoop dat steeds meer mensen de weg naar onze stichting zullen vinden. Het geeft veel steun als je merkt dat je niet alleen bent en dat God erbij is. Op de rouwkaart van Marc staat: Ik ben en zal er zijn. Die troost van God willen we graag delen. Want ik geloof dat het einde niet hier op aarde is, maar dat ons leven verdergaat. Er is een mooie toekomst, een toekomst vol van hoop.”
