Marie-Eline gaat intrede doen in een klooster

“Ik ben opgegroeid in een christelijk gezin en ging regelmatig mee met jongerenkampen. Na elk kamp ervaarde ik een overweldigend gevoel om dicht bij God te willen zijn, maar dat gevoel ging dan na een paar weken weer weg. Structuur aanbrengen in mijn stille tijd kostte me heel veel moeite en hoewel ik me elke keer voornam om daar echt wat aan te doen, lukte dat niet. Totdat ik in 2018 terugkwam van een jongerenreis in de Filipijnen. Het verlangen naar God ging niet zoals anders weer weg, maar werd juist alleen maar sterker. Ik wilde de hele dag bidden, Bijbellezen en luisteren naar wat God me te zeggen had. Telkens kwam er een tekst uit Lukas 5 naar boven waarin Jezus tegen Petrus zegt dat hij een visser van mensen zou worden. Ik ervaarde dat God hierin ook iets tegen mij wilde zeggen. Ik wilde heel graag alles achter me laten om Jezus te volgen, maar ik wist niet hoe. In mijn dagboek schreef ik dat ik, ook al zou ik mijn benen verliezen zodat ik niet meer kon dansen of mijn ogen verliezen zodat ik niet meer kon zien, altijd gelukkig zal zijn. Want het enige wat ik nodig heb en wat mij vreugde geeft is God.”

‘Ik wist dat ik mijn leven aan God wilde wijden, ik moest alleen nog uitzoeken hoe.’

“Nu ik wist dat ik mijn leven aan God wilde wijden, moest ik alleen nog uitzoeken hoe ik dat zou gaan doen. Ik heb een vriendin die al eerder is ingetreden in een klooster en ik ging vorig jaar een week bij haar op bezoek. Dat deed ik niet met de intentie om te kijken of het kloosterleven wat voor me zou zijn, want die stap was nog veel te groot. Tot mijn verbazing waren er veel jonge mensen in het klooster waar mijn vriendin woonde. Ik heb in die week heel veel met de zusters gesproken over de vraag hoe je kunt weten dat God je roept om het klooster in te gaan. Na alle verhalen die ik hoorde ontdekte ik dat mijn verlangen precies overeenkwam met dat van de zusters. En de enige die dat verlangen in me had kunnen leggen was God. Toen ik terug was in Nederland heb ik nog met een aantal zusters gepraat en al mijn vragen en twijfels op tafel gelegd.”

Intreden in het klooster

“In september ben ik in retraite gegaan. Ik wist toen al dat ik het klooster in wilde, maar ik dacht dat ik daar nog een aantal jaar mee zou moeten wachten. Eigenlijk vond ik het gewoon heel moeilijk om de knoop door te hakken, maar dat weekend besefte ik dat ik mijn antwoord op Gods roepen niet langer uit moest stellen. Op 15 september 2019 heb ik definitief de keuze gemaakt om mijn hele leven aan God te geven. In april ga ik intreden bij De Dienaressen van de Heer en van de Maagd van Matara in Italië. In Nederland zijn deze zusters meer bekend als ‘De blauwe zusters’, vanwege hun blauwe habijt.”

‘Al mijn liefde wil ik aan Jezus geven en ik krijg er heel veel vrede en geluk voor terug’

“Toen de knoop eenmaal doorgehakt was, brak er een intensieve tijd van loslaten aan. Ik moest stoppen met mijn studie – of ik die weer kan oppakkan hangt af van de missie die ik ga doen en de noden die daar zijn – en ik bereidde me voor op het afscheid van mijn vrienden en familie. Ook al kunnen ze altijd op bezoek komen in het klooster, een reis naar Italië is niet zomaar gemaakt. Vooral mijn broer Robert (zie de foto boven dit artikel, red.), met wie ik een heel hechte band heb, heeft het er moeilijk mee dat ik het klooster in ga. Maar hij ziet dat ik gelukkiger ben dan ooit, dus dat maakt hem ook gelukkig. Het allermooiste is dat mijn keuze ervoor heeft gezorgd dat Roberts eigen geloof veel sterker is geworden. Als ik me heel erg focus op alles wat ik los moet laten, heb ik het er soms ook wel moeilijk mee. Maar ik wil al mijn liefde aan Jezus geven en ik krijg er heel veel vrede en geluk voor terug. God zorgt echt voor me en biedt me veel troost. Ik weet dat hij ook voor mijn vrienden en familie zal zorgen.”

Radicaal leven

“Nu ik in april* naar het klooster ga, zal ik ook afscheid moeten nemen van de musicalgroep KISI – God’s singing kids, waar ik al jaren naartoe ga. Door die groep, die ik als familie ervaar, heb ik echt een persoonlijke relatie met Jezus gekregen. Ik ben nog wel betrokken bij de voorbereiding van de musical over Ruth die in september op de planken zal komen. Ik identificeer me heel erg met Ruth. Zij maakte ook de radicale keuze om alles achter te laten om te gaan naar waar God haar riep, net als ik. En dat heeft twee kanten. Het is heel moeilijk om je dierbaren achter te laten, maar als ik me richt op het eeuwige leven in plaats van het aardse leven, kan ik het lijden in veel beter perspectief zien. We hoeven nooit bang te zijn, want God zal altijd voor ons zorgen.”

Nog even, dan zie ik het nieuwe land,
zo uitgestrekt, zo gezegend.
Mijn hart, onverdeeld, voelt zich vrij!
Daar ga ik dan. Wij lopen hand in hand.
Ik weet bij wie ik nu mag horen:
Jouw God, mijn God, El Shaddai!

~ liedtekst uit de musical ‘Ruth’

* Het interview met Marie-Eline vond plaats voor de meeste grenzen in Europa gesloten werden i.v.m. het Coronavirus. Het is nu niet zeker of Marie-Eline daadwerkelijk in april kan intreden.

Musicalgroep KISI – God’s singing kids is ontstaan in Oostenrijk en ruim tien jaar geleden in Nederland begonnen met zo’n 75 opvoeringen per jaar. Vanaf september 2020 gaat er een nieuwe grote musicalproductie van start: de familiemusical ‘Ruth’ .

Lees ook: 'Dorris' dochter gaat naar een klooster om non te worden'