Margreet ging met haar zoon mee op de Pride-boot in Utrecht: ‘Mijn aanwezigheid betekende veel voor hem’
Ze roept op tot meer liefhebben en minder oordelen
Margreet studeerde theologie en is koster in een PKN-kerk, maar gaat zelf elke zondag naar de Mozaïek0318. In deze kerk in Veenendaal investeert ze in een oudergroep voor ouders met een kind met die onder de noemer LHTBIQA+ vallen. Regelmatig krijgt ze vragen van mensen om haar heen over haar zoon die op mannen valt. “Mensen vragen me dan: ‘Vind je dat niet lastig?’ Terwijl ik juist heel trots ben op mijn zoon en wie hij is en hoe hij in het leven staat.”
Margreet zag de coming-out van haar zoon al aankomen. “Toen hij drie was, merkte ik al vrouwelijke trekjes bij hem op. Hij speelde graag met Barbies en verkleedde zich het liefst als prinses. Ook had hij eigenlijk altijd alleen maar vriendinnetjes en nooit vriendjes. Dus ik dacht altijd: het zou me niet verbazen als blijkt dat hij op mannen valt. Toen hij vijftien was, waren we samen een paar dagen weg. Op een gegeven moment zaten we samen op een terras en merkte ik zijn zenuwen op. Uiteindelijk begon hij stamelend te vertellen: ‘Mam, ik val op jongens.’ Hoe ik reageerde? Met: ‘Nou, dat weet ik al dertien jaar lieverd.’”
Opluchting op zijn gezicht
“Hij had allerlei hersenspinsels in zijn hoofd gemaakt en kende verhalen van andere jongeren die uit hun huis gezet werden door hun ‘christelijke’ ouders, zodra ze het hun vertelden. Daarom was hij zo zenuwachtig. Je zag de opluchting op zijn gezicht toen ik zo op hem reageerde. Ik zou nooit boos op hem zijn, er verandert voor mij namelijk helemaal niks aan wie hij is!”
Hij kende verhalen van jongeren die uit hun huis werden gezet
Margreets zoon wilde zijn vader ook gelijk inlichten. “Zijn vader reageerde net zoals ik, al had hij iets meer tijd nodig om het een plekje te geven. Samen kunnen we er echt voor onze zoon zijn. We bespreken als gezin alle dingen die er bij hen spelen en willen ook samen kijken naar wat de Bijbel ons er over vertelt. Bovendien maakt het niet uit welk ‘label’ ons kind heeft, je liefde als ouder wordt er niet minder door. Onze zoon is een heel mooi mens, met een heel sociaal hart. Het feit dat hij op mannen valt, maakt hem niet minder geliefd dan mijn andere kinderen.”
Op de boot tijdens Pride-maand
“Mijn zoon vroeg me of ik het leuk zou vinden om eens mee te gaan naar de Pride in Utrecht”, vertelt Margreet. Tijdens de Pride-maand juni wordt stilgestaan bij de vrijheid die LHTBIQA+-ers hebben en ze vragen aandacht voor gelijkheid. “Ik ben er niet zo’n fan van als dit soort dingen seksueel getint zijn”, legt Margreet uit. “Voor mij hoeven al die blote uitingen op een boot niet, en die leiden soms ook tot walging bij mensen. Maar de Pride in Utrecht valt enorm mee, ten opzichte van hoe expliciet het is in Amsterdam. Daarnaast wist ik dat het onwijs veel voor mijn zoon betekende als ik mee zou gaan. Ik hem wilde steunen in wie hij is.”
Ik vind het heel speciaal om te zien dat mijn zoon gewoon zichzelf mag zijn
Margreet vertelt dat ze het bijzonder vond om bij de Pride te zijn. “Daar zat ik dan, bijna vier uur lang met jongeren op een Pride-boot die door Utrecht voer. Ik vond het ontzettend bijzonder om duizenden mensen langs de kant te zien staan. Ze klapten, gebaarden met hartjes en hadden spandoeken met uitspraken als: ‘jij mag er zijn’. Ik vond het best emotioneel. Er is onwijs veel negativiteit rondom het onderwerp en ik vond het juist daarom zo speciaal om te zien dat mijn zoon gewoon zichzelf mag zijn.”
Haar man ging niet mee op de boot. “Hij vindt dit soort uitingen iets te expliciet. Hij ondersteunt hem volledig, maar ziet het niet zitten om op zo’n boot te zitten. Hij draagt zijn liefde voor anderen uit in het jeugdwerk in onze kerk, iedereen geeft daar zijn eigen invulling aan.”
Een kind met een LHTBIQA+-label
“Sinds een tijdje ben ik koster in een PKN-kerk. Ik ben hier echt op mijn plek. Het enige wat ik lastig vind, zijn dus de vragen die ik weleens krijg over mijn zoon die op mannen valt. Binnen mijn eigen kerk is een groep van ouders met een kind met een LHTBIQA+ ‘label’. We merken dat het in deze tijd echt nog nodig is om je hard te maken voor deze onderwerpen.”
Margreet geeft aan dat het taboe op jezelf zijn ook in haar eigen kerk speelt. “Ze beginnen de dienst met ‘wees welkom zoals je bent’, maar je kunt hier niet je huwelijk laten inzegenen als een man met een man trouwt. Dat vinden wij, maar ook mijn zoon erg verdrietig. Dat doet geen recht aan de liefde van God voor alle mensen”, vindt Margreet.
Ik ben juist trots op mijn zoon en wie hij is als christen
“Als ouders vinden we dit heel lastig, we houden ontzettend veel van onze kinderen en vinden de constante negativiteit rondom het onderwerp niet nodig. Mijn man en ik hebben ervoor gekozen om niet telkens in discussie te gaan hierover. Vroeger werd onze zoon weleens met zijn geaardheid gepest, maar we merken aan hem dat hij steeds weerbaarder is geworden en opkomt voor de belangen van de hele LHTBIQA+ community.”
Geen moeite met zijn geaardheid
“Als moeder – maar ook als theoloog – heb ik geen moeite met de geaardheid van mijn zoon. Ik ben me er ook van bewust dat ik heel anders naar dit onderwerp kijk dan een groot deel van christelijk Nederland. En dat is ook oké – al hoop ik dat we met zijn allen wat minder oordelen en wat meer gaan liefhebben.”
Lees ook over:
Willemijn valt op vrouwen, maar kiest voor een celibatair leven
Geschreven door
Loïs van Suilichem
