Margreet van Beest - Bons

Margreet van Beest (46) zet zich tomeloos in voor Oekraïense vluchtelingen

Oekraïne en de Oekraïense mensen zitten in het hart van Margreet. Al sinds haar tienertijd is ze toegewijd om Oekraïners te helpen. Na jarenlange ervaring in het land zelf, ziet ze het als roeping dat ze precies toen de oorlog in Oekraïne (op haar verjaardag) uitbrak, zou beginnen bij het Leger des Heils. Sindsdien werkt ze op de Noodopvang voor Oekraïense vluchtelingen. Haar enorme inzet voor deze mensen, en warme betrokken hart voor hen, valt op onder haar collega’s. Niet vreemd dus dat ze veel aanmeldingen kreeg voor Zorgmedewerker van het jaar. 

In 1994 vertrok de jonge Margreet naar Oekraïne met Stichting Kom over en Help om hulp te bieden. Daar bleef het niet bij, ook de jaren daarna keerde ze regelmatig terug voor onder andere humanitair transport naar kindertehuizen. Toen haar man Jan, medisch technicus, daar door de directeur van een ziekenhuis werd gevraagd of ze niet blijvend wilden komen helpen, zijn Margreet en Jan hiervoor gaan bidden. Uiteindelijk werd ze door de Christelijke Gereformeerde Kerken van 2000 – 2016 uitgezonden naar de stad Zhytomyr, zo’n 130 kilometer van Kiev. In de tijd hebben ze een christelijke verslavingskliniek, een zelfstandig begeleid wonen project en een project voor dak- en thuislozen en ouderen met een soepbus opgezet. Eenmaal terug in Nederland werkte ze voor een ontwikkelingswerkorganisatie voor Oost-Europa, en was ze vrijwilliger op de soepbus van het Leger des Heils in Rotterdam. Tot ze twee maanden vóór de oorlog uitbrak in Oekraïne het gevoel kreeg dat ze moest solliciteren bij het Leger.  

Arm om de schouder

Waarom het werken in de zorg, en specifiek voor deze groep mensen, zo bij Margreet past, verklaart ze zelf zo: “Ik zie het echt als de leiding van God. Alles wat ik heb mogen doen in de zorg en wat ik heb geleerd en meegemaakt in Oekraïne, het feit dat ik de taal vloeiend spreek en de cultuur begrijp - dat kan ik nu inzetten voor de mensen in de opvang. Ik ben dankbaar dat ik er voor hen mag zijn.” 

En die 150% inzet waar haar collega’s het over hebben? “Ja, soms kost het je ook wat. Maar het is oorlog, en dat mag ook iets van mij vragen. Deze mensen zijn getraumatiseerd, hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt. Ze vertellen mij verhalen over maanden in schuilkelders. Over hoe hun man is omgekomen en moest worden herbegraven. Dan kun je toch niets anders dan een arm om de schouder leggen, met hen bidden, en alles doen wat je kunt om het hier, in dit voor hen vreemde land, zo goed mogelijk te maken.” 

Onbetaalbaar 

Wat ze zelf vindt van haar nominatie? “Ik vond het maar ongemakkelijk hoor, haha! Maar als je werk gewaardeerd wordt is dat ook fijn. Werken in de zorg wordt niet altijd zo gezien, namelijk. Maar wat is er nu mooier dan je inzetten voor je medemens? Er is ontzettend veel aan de hand in deze wereld. Als je verder kunt kijken dan prestatie, bezit en de maakbaarheid van het leven – dan zie je dat het werkelijk onbetaalbaar is om met mensen mee te mogen lopen op hun levensweg. Dat gaat veel verder dan ‘gewoon een baan’.”