Manon uit Australië werd na jaren herenigd met haar familie in ‘Het Familiediner’

Manon woont inmiddels al acht jaar niet meer in Nederland. Na een jaar in Portugal en twee jaar in Spanje was haar plan om voor een paar maanden naar Australië te gaan. Daar ontmoette zij haar grote liefde Kyle en bleef de geplande retourvlucht uit.

Lees ook: ‘Het Familiediner’ begint weer met een nieuwe insteek

Verrassingsbezoek

Het besluit om zich aan te melden voor Het Familiediner ontstaat op een vrijdagavond in Manons woonplaats in Queensland. “Ik zat met mijn vriend in de tuin, en na een paar prosecco’s dacht ik: oké, ik doe het. Binnen twee weken kreeg ik een telefoontje met de vraag of ik wat meer over mijzelf wilde vertellen, en kort daarna werd ik gebeld dat ik in het programma kwam.” Dat is niet de enige verrassing die de redactie voor haar heeft: “Mijn zus woont in Spanje, en die wilden ze ook naar Nederland halen, dus het werd een dubbele verrassing voor onze ouders.”

Een onverwachts bezoek aan haar ouders brengen was al langer een droom voor familiemens Manon. “Ik had altijd al in mijn hoofd dat het mij superleuk leek om hen te verrassen, maar dat is natuurlijk best lastig te regelen. Als niemand vrij had genomen, hadden we misschien alleen maar een weekend samen gehad.”

Hechte familieband

Ondanks de afstand spreekt Manon haar familie iedere dag, via WhatsApp. “Als zij wakker worden sturen mijn moeder en zus altijd even een appje om te checken hoe het met mij gaat. Daarnaast bel ik mijn ouders elke zondag.” Ook haar vriendinnen zijn dan wel uit het oog, maar zeker niet uit het hart. “Al mijn beste vriendinnen heb ik nog steeds. Soms zit ik in het weekend ‘s avonds klaar met een borreltje, en gaan zij zich net klaarmaken voor de dag. Dan videobellen we en maken we er iets gezelligs van.”

Toch is praten door een telefoon niet hetzelfde als écht bij elkaar zijn. “Het klink een beetje gek, maar soms wil je iemand gewoon even voelen, een arm om elkaar heen kunnen slaan.” Manons moeder is zelf ook geëmigreerd, van Brazilië naar Nederland, dus zij begrijpt haar dochters als geen ander. “Toen ik nog thuis woonde, zei mijn moeder weleens dat ze het jammer vond dat ze niet even naar haar familie kon, of dat ze niet genoeg tijd met haar vader had doorgebracht voordat hij overleed. Nu begrijp ik dat ook, en kan ik extra genieten van mijn familie als we weer bij elkaar zijn.”

Het heeft de band tussen de twee alleen maar hechter gemaakt. “Ver weg wonen is niet altijd rozengeur en maneschijn, er zijn ook momenten dat het minder gaat. Als ik met mijn moeder bel, zegt ze: dat herken ik, ik mis ook de gezelligheid en het weer in Brazilië. Vroeger waren we echt moeder en dochter, nu zijn we een soort van beste vriendinnen geworden.”

Voorpret

De deelname aan Het Familiediner is een totale verrassing voor de ouders van Manon, dus tot het zover is mag zij er met niemand over praten. “In de weken ervoor ging ik wel vast lekker kleding shoppen om in Nederland te dragen. Ik zou op mijn verjaardag daar zijn, dus maakte stiekem ook plannen om een cowboyfeestje te geven. Ondertussen moest ik alles voor me houden, gelukkig kreeg ik van mijn vriend en zijn ouders goede support. In het begin heb ik wel veel slapeloze nachten gehad, waarbij ik voor mij zag hoe het zou zijn om mijn ouders weer te zien.”

Daarbij lopen de zenuwen ook steeds verder op. “Eigenlijk houden wij allemaal niet zo van de televisie en de aandacht die daarbij komt kijken. We zijn meer op de achtergrond, maar wel heel familiegericht. Daarom dacht ik: we moeten het gewoon doen.”

De eerste stappen op Nederlandse bodem zijn even wennen voor Manon, die inmiddels helemaal gewend is aan het warme Australische klimaat. “Ik heb meteen een sjaal gekocht, ik was helemaal vergeten hoe koud het hier is in november.” Haar volgende stop? De Hema, voor een écht Hollands kaasbroodje.

De ontmoeting

Dan is het moment suprême daar. In Kasteel Radboud in Medemblik zit Manon klaar met een glaasje wijn als Bert van Leeuwen binnenkomt met haar zus. “Dat was een beetje gek, omdat wij al wel wisten dat we elkaar zouden zien. Het was dus niet zo’n verrassingsmoment als met mijn ouders, maar toch heel fijn om haar weer vast te houden. En we moesten meteen weer veel lachen samen.”

De twee zussen worden door Bert geïnterviewd. “Mijn zus was heel zenuwachtig, dus af en toe moest ik iets meer praten. Ik dacht: ik heb iedereen in dit complot gebracht, dus ik moet ook maar een beetje verantwoordelijkheid op mij nemen.”

Ondertussen weten hun ouders nog van niets, mede dankzij de appjes die Manon vanuit het vliegtuig heeft gestuurd. “Ik heb speciaal internet gekocht tijdens de vlucht, zodat ik kon appen alsof ik in Australië zat. Mijn vriend stuurde ook allemaal foto’s naar hen alsof we op dat moment samen waren, dus ze hadden echt géén idee.” Wanneer ze worden opgehaald door de limousine, gaan Manons ouders ervan uit dat ze naar een diner gaan voor mensen die geen kerst kunnen vieren met hun familie.

Ze worden de zaal binnengeloodst, waar Manon en haar zus verdekt opgesteld staan. “Mijn moeder had haar bril niet op, dat vond ze niet mooi voor op de televisie, dus ze zag ons eerst helemaal niet. Toen ik haar begroette dacht ze: ho, wat is dit? Toen begonnen we allemaal te huilen. Mijn vader wist niet wat hem overkwam, en mijn moeder bleef me maar knijpen om zeker te weten dat het echt was. Toen voelde ik mij wel schuldig dat mijn zus en ik zo ver weg wonen. Zulke gevoelens horen er nu eenmaal bij, wij hebben er immers zelf voor gekozen om ons geluk achterna te gaan.”

Roze wolk

Het diner is erg gezellig en er wordt met het hele gezin bij elkaar veel gelachen. Manon blijft daarna nog een kleine maand bij haar ouders. “Ik sliep weer in mijn oude kamertje, alles stond er nog.” Toevallig zijn haar ouders de eerste week van haar verblijf vrij. “Ze hadden precies in de week een vakantie geboekt. Toen heeft iemand van de EO gezegd dat er een verrassing kwam en ze niet wegkonden. Ze hadden al wel vrij gevraagd, dus ze hoefden de hele week niet te werken.” Manon brengt veel tijd door met haar familie en vrienden, én kan zelfs haar geplande cowboyfeestje vieren.

Eenmaal terug in Australië zweeft ze op een roze wolk. “Ik had gewoon een beetje een verliefd gevoel, ik had zulke leuke momenten gehad met iedereen. Op mijn verjaardag hebben we allemaal polaroidfoto’s gemaakt, die hangen nu overal door mijn huis heen. Soms voel ik mij een beetje alleen in Australië, maar het geeft mij zo’n geluksgevoel dat ik weet dat er een heleboel mensen zijn die ik altijd kan bellen.”

Dromen

Het leven in het buitenland is niet altijd makkelijk. “Soms denk ik: waarom precies dit land, waarom moet het het allerverste land zijn? Dan zie ik dat mijn vriendinnen even lekker met hun moeder gaan lunchen. Ik zeg ook altijd: doe dat soort dingen, ga naar je opa en oma. Als het niet kan, weet je hoe erg je het mist.”

Gelukkig is haar moeder altijd slechts één telefoontje van haar verwijderd om haar een spiegel voor te houden. “Dan zegt ze: kijk eens naar hoe je leeft daar. Je hebt een huis gekocht, een leuke vriend, een tuin met sinaasappels… Je hebt alles wat je vroeger wilde.”

Manons ouders hebben haar altijd gestimuleerd om haar dromen te verwezelijken. “Zij zeiden: als je levenservaring op kunt doen in het buitenland moet je die kans met beide handen aanpakken, ook al zullen wij je missen.” Dat heeft Manon gedaan, en daar is ze trots op. “Heel veel mensen dromen hierover, maar weinig mensen durven de stap te zetten. Als ik ooit in mijn kist lig kan ik denken: ik heb het wél gedaan.”