Manga overleefde een moordaanslag van Boko Haram

Dinsdag 2 oktober 2012, rond 19.00 uur. Manga zit thuis aan tafel. Hij is 22, onderwijzer en bereidt de lessen van morgen voor. Zijn vader en moeder relaxen op hun veranda achter het huis. Ze genieten van de stille, warme avond die zich over de stad Maiduguri welft. Manga’s jongere broer en hun twee zusjes kijken tv in de woonkamer.

Opeens wordt er hard op de ramen en de voordeur gebonsd, en klinken er opgefokte stemmen van buiten. Manga’s hartslag versnelt. Hij hoort zijn moeder om hulp roepen. Een roofoverval, denkt hij.

Onrustige ogen

Voor iedereen goed en wel beseft wat er gebeurt, dringt een grote groep zwaarbewapende tieners en twintigers het huis binnen. Manga ziet meteen de haat in hun grote, onrustige ogen. En de geweren en lange messen, dreigend in hun handen.
Ze duwen zijn doodsbange moeder in een grote kast en sluiten haar op. De tv, telefoons en allerlei waardevolle spullen worden meegenomen. Maar het ergste komt nog.

‘Geef me nog een dag’

De indringers sleuren Manga, zijn jongere broer en hun vader naar buiten. Ze smijten hen op de stoffige grond voor het huis. Hun handen binden ze stevig vast achter hun rug. Letterlijk met het mes op hun nek eisen deze mannen van de islamitische terreurbeweging Boko Haram: word moslim, of sterf.

Manga hoort hoe zijn vader tijd probeert te winnen: “Geef me nog een dag en kom morgen terug. Ik wil dit met mijn gezin bespreken.” Maar ze geloven hem niet, trekken zijn hoofd achterover en snijden zijn keel door. Manga’s vader sterft voor de ogen van zijn zoons.

Een wonder

Dat Manga en zijn jongere broer het wél kunnen navertellen, mag een wonder heten. Zij wonen nu, evenals de rest van het gezin, in een veiliger deel van Nigeria. “We woonden destijds in Maiduguri, de hoofdstad van de deelstaat Borno, vlak bij Tsjaad en Kameroen”, vertelt hij via een videoverbinding. “Boko Haram was al wel actief in dat deel van het land, maar het geweld was nog nooit echt dichtbij gekomen.”

Hielden jullie er rekening mee dat jullie gezin weleens hun doelwit kon worden?

“We kenden de nieuwsverhalen, dat Boko Haram christenen uitmoordde. Maar omdat het gevaar voor ons nooit echt dichtbij kwam, hielden we daar geen rekening mee.”

Wat dacht je toen je hoorde: word moslim of sterf?

“Eerst: ze bluffen. Maar toen ze mijn vader onthoofdden, wist ik: ons wacht hetzelfde lot. Eerst mijn broer. Ze begonnen in zijn nek te snijden, tot ze op bot stuitten. Hij bloedde hevig en deed alsof hij dood was. Vervolgens was het mijn beurt. Met een groot, gekarteld mes sneden ze in mijn nek en hals. De pijn was… afschuwelijk. Ik smeekte God mij tot zich te nemen. Uiteindelijk lieten ze ons voor dood achter. Al die tijd bleef ik bij bewustzijn. We moesten naderhand urenlange operaties ondergaan, maar zijn er met Gods hulp doorheen gekomen.”

Vond je dat litteken confronterend, de eerste keer dat je weer in de spiegel keek?

“Enorm! In het begin voelde ik zo veel haat. Onze aanvallers wilde ik het liefst doden… Nu niet meer; Jezus leerde ons onze vijanden te vergeven. We droegen lange tijd sjaals en hoge kragen om onze littekens te verbergen. Nu zie ik het als zichtbare tekenen van Gods genade. Hij spaarde ons leven.”

Een cynicus zou zeggen: ‘Waar was Hij toen ze jullie vader doodden?’

“Waarom God dit toeliet? Dat weet ik niet. Als gelovigen moeten we bereid zijn die ultieme prijs te betalen. Mijn vader wist dat hij naar God zou gaan en bleef trouw. Dat is onze troost, al worstelt mijn moeder nog steeds met trauma’s.”

Je deelt jouw getuigenis binnenkort op de EO-Jongerendag. Wat wil je de bezoekers vooral meegeven?

“Op mijn 22e wilde ik gewoon van het leven genieten, zoals iedere jongere. Maar de Bijbel drukt ons op het hart: zoek en dien God juist als je nog jong bent.”

Manga houdt zijn duim en wijsvinger ietsje van elkaar. “Ons leven op aarde is maar zó’n beetje tijd. Misschien ga je vanavond slapen en word je morgen niet wakker. Ben je er klaar voor God te ontmoeten? Hij is het zo waard om te dienen – zolang je leeft.”