Lydia liet het geloof los

Op het scherm kijkt een jonge vrouw me stralend aan, ze heeft zin in het gesprek. Het is Lydia van Eckeveld, werkzaam bij het Leger des Heils als groepsbegeleider. Lydia: “Drie jaar geleden had je me niet herkend hoor! In die tijd was ik enorm onzeker en voelde me nooit goed genoeg. Ik zat helemaal niet lekker in m’n vel.”

Wereld van verschil

Vorig jaar nog, bij haar diploma-uitreiking, zei een leraar hetzelfde tegen haar: “Het is een wereld van verschil, Lydia, hoe je hier binnenkwam en hoe je hier nu weggaat.” Lydia kijkt ernstig: “Ik was zo onzeker toen ik op die school begon, maar er is veel gebeurd. Ik heb God teruggevonden en dat heeft m’n leven totaal veranderd.”

Lydia komt uit een warm nest, met nog vier jongere zusjes onder haar. Ze is gelovig opgevoed. “Ja, ik heb als kind altijd geloofd dat God bestaat. Ik ging naar de kerk en leerde over de wil van God en wist dat Hij bestond. Toch gebeurden er te veel dingen en heb ik God losgelaten.”

Gepest

Er is geen exact moment waarop Lydia besloot te stoppen met geloven. Het ging geleidelijk. Zelf denkt ze dat het proces begonnen is in haar basisschooltijd. “Op de basisschool ben ik gepest. Dit heeft best lang geduurd. Daardoor voelde ik me steeds onzekerder worden. Eigenlijk werd ik continue afgewezen. Ik wist niet hoe ik daar mee om moest gaan. Ik voelde me ellending en ging steeds harder op zoek naar liefde en aandacht, maar ik kon dit niet vinden bij de mensen om mij heen. En ook niet bij God. Sterker nog, het kwam niet in me op om dit bij Hem te zoeken."

Op de middelbare school ontdekt Lydia dat ze de aandacht van jongens heeft. “Ik was zó op zoek naar liefde en ik was er zó klaar mee om ’het gepeste en verlegen meisje’ te zijn, dat ik met die jongens in zee ging. Alleen waren zij op iets heel anders uit. Ik deed eraan mee omdat voor mij alles beter voelde dan gepest worden. Ik heb veel dingen gedaan waar ik nu spijt van heb. Niet dat het hielp. Al bezocht ik tien feestjes en kreeg ik aandacht van twintig jongens, het bracht me uiteindelijk niets. Ik bleef die leegte voelen.”

Opa

In 2019 overlijdt Lydia’s opa. Dit grijpt haar erg aan. “Zijn sterven heeft mij enorm aan het denken gezet. Opa geloofde en wist dat hij naar God toeging. Als dat zo is, wil ik daar ook naartoe. Hoe kom ik daar?”

“Mijn opa en ik hadden veel dingen gemeen. Niet dat we daar veel over spraken, we hadden gewoon een goede band. Op zijn begrafenis zei mijn oma ‘dat opa zich veel zorgen om mij had gemaakt’. Daar schrok ik van. Nu kon ik er ook niet meer met hem over praten.”

Alles met elkaar is het een intensieve tijd voor Lydia. Als dan ook nog corona haar intrede doet en Lydia niet langer afleiding vindt in feestjes en festivals, nemen haar vragen over leven en dood toe. “Alles werd stopgezet door corona en ikzelf kwam ook stil te staan. De levensvragen die ik na mij opa’s overlijden had, waren er weer volop. Waarom ben ik hier? Wat betekent mijn leven nog als ik me continue angstig en onzeker voel?

Vriendin van moeder

Hoe lastig ze het ook vindt, Lydia besluit over haar gevoelens te gaan praten met een goede vriendin van haar moeder. “We hadden altijd al een klik en deze vriendin van m’n moeder stond op net wat meer afstand dan m’n moeder zelf, wat voor mij fijn was. Ze begreep me en veroordeelde me nergens om. We hebben echt heel fijne gesprekken gehad. Door deze gesprekken kreeg ik ook een nieuw beeld van God. Ik werd nieuwsgierig. Ik ging ernaar verlangen om een kind van God te kunnen zijn. Ik durfde dat niet te geloven. Ik ging ervoor bidden en liet dat gebed niet meer los. Op een dag ervaarde ik het diep in mijn hart en wist ik zeker: Ik ben een kind van God, en Hij heeft mij van alles vergeven."

Lydia is er zelf haast nog verbaasd over, hoe haar leven veranderd is: “De dingen die ik over God wist, maar die me voorheen niets zeiden, gingen voor me leven. Ik heb me laten dopen en dat heeft nog meer veranderd. Bijbelteksten die ik eerder nooit begreep, vielen op z’n plek, alsof ze voor mij waren bedoeld. Dit was zo bijzonder om mee te maken. Ik ervaar nu dat God mij vasthoudt en voor me uitgaat bij alles wat ik doe. Dit geeft me zoveel rust en troost.” 

Leuke kleren

Lydia merkt op veel manieren dat haar leven veranderd is. “De gevoelens van twijfel, afwijzing en onzekerheid zijn verdwenen en m’n angsten zijn weg. Ik durf nu te zeggen wat ik denk en te doen wat bij mij past. Als ik leuke kleding zie, twijfel ik niet ‘of anderen dit ook wel leuk zouden vinden’, ik ga er dan gewoon voor.”

“Natuurlijk zijn er ook nog dalen in m’n leven. Het verschil is dat ik nu weet dat ik er niet alleen voor sta, en dat ik weet wie ik ben. Ik zat altijd heel vaak niet lekker in m’n vel, moest vaak huilen, snapte niets van het leven en nu zit ik meestal te stralen van de vreugde en rust die God me heeft gegeven.”

Tips van Lydia

Wat raadt Lydia mensen aan die eenzelfde soort zoektocht hebben? Lydia: “Een tekst die voor mij heel belangrijk is geworden, is dat God niet loslaat wat Hij begonnen is. Dit geeft zoveel vertrouwen, God laat mij niet meer los!” (Psalm 124, Psalm 128). Daarnaast wil Lydia aan ons meegeven:

• "Laat het beeld dat je hebt van ‘de kerk’ je niet tegenhouden om naar God te gaan. De kerk is super, maar kan een vertekend beeld geven. God daarentegen is dezelfde en kijkt altijd met liefde naar jou."
   
• "Het is nooit te laat om God (weer) te zoeken, en het is ook nooit vroeg genoeg om Hem te vinden. Hoe jong of oud je ook bent, Jezus kan de leegte in jou vullen met vrede, liefde en vreugde."
   
• "Spreek met anderen over je vragen en angsten. Je hoort dan niet alleen hoe anderen erover denken, maar het zet jezelf ook verder aan het nadenken. En, door erover te praten zet je als het ware ‘het licht aan’ en dan komt ruimte voor herstel."