Luchtige zomerfilms: 'Fly me to the moon' en 'Twisters'

Fly Me to the Moon mengt geschiedenis met fantasie, knipogend naar de beroemde complottheorie dat de eerste maanlanding in 1969 in scène zou zijn gezet. Scarlett Johansson speelt een gewiekste pr-vrouw die door de Amerikaanse overheid wordt ingehuurd om de maanmissie aan de grote massa te verkopen. In het diepste geheim moet ze ook alvast een namaaklanding opnemen, om uit te kunnen zenden als de echte landing mislukt. Zo komt ze al snel in conflict met de hoofdingenieur van de NASA (gespeeld door Channing Tatum). Complicerende factor: de twee voelen zich duidelijk tot elkaar aangetrokken.

Fly Me to the Moon heeft een prettig ouderwets karakter, met het soort vileine maar kuise gekibbel dat je aantreft in Hollywoodkomedies uit het zwart-wittijdperk. Dat het verhaal op den duur wat gaat slepen en almaar onzinniger wordt – ach, met zulke charismatische sterren valt dat best door de vingers te zien.

Ook de rampenfilm Twisters gaat over een stel dat ongewild met elkaar wordt opgezadeld, al is het visuele vuurwerk hier belangrijker dan het verbale. Centraal staat een jonge meteoroloog (Daisy Edgar-Jones) die een methode heeft bedacht om tornado’s te bestrijden. Tot haar ergernis moet ze hiervoor samenwerken met een ijdele ‘stormjager’ (Glen Powell).

Twisters is officieel een vervolg op de actiefilm Twister uit 1996, maar voelt eerder aan als een losse remake. Met een nieuw maar vergelijkbaar verhaal, en de typische toon van een blockbuster uit de jaren negentig. Dat wil zeggen: veel bombast en clichés, maar ook veel vaart, spanning en fraaie actiescènes, waarin de invloed van producent Steven Spielberg zichtbaar is. Er is ook nog wat ruimte voor politiek commentaar – over klimaatverandering en vooroordelen jegens ‘rednecks’. Maar het blijft wel een zomerfilm: de vorm is belangrijker dan de inhoud.