Loïs wandelt de levensveranderende pelgrimsroute naar Santiago de Compostela

Toen Loïs en Stephan vijf jaar geleden trouwden, was Loïs nog aan het studeren en begon Stephan net met een nieuwe baan. “Het was een hele onzekere situatie en we wilden nog een paar jaar wachten met het krijgen van kinderen”, vertelt Loïs half april telefonisch vanuit een ‘albergue’ – een soort jeugdherberg - in het Spaanse kustplaatsje Llanes.

“Twaalf jaar geleden, voordat Stephan en ik elkaar leerden kennen, heeft hij de camino gedaan. De camino is een andere naam voor de Pelgrimsroute naar Santiago de Compostela, naar het graf van de apostel Jakobus. Stephan vond het een hele mooie ervaring en wilde de route ook graag eens met mij lopen. Ik vond het ook wel een gaaf idee. Lekker lang weg met z’n tweeën en samen deze bijzondere reis doormaken.”

20 kilometer lopen per dag

Op 14 maart vertrok het echtpaar vanuit het Noord-Spaanse plaatsje Irun, vlak bij de grens met Frankrijk. De camino heeft verschillende routes en Loïs en Stephan lopen de noordelijke route langs de kust. Slapen doen ze als het even kan in “albergues”, speciale verblijfplaatsen met slaapzalen voor de vele pelgrims die de route lopen. Ze hebben twee maanden uitgetrokken voor de hele reis. “Het kan in zes weken maar zo kunnen we ook ergens een paar dagen blijven als we dat willen.”

Ik had van tevoren niet gedacht dat ik het in mijn mars had

“We lopen zo’n 20 kilometer per dag”, vertelt Loïs. “En het gaat echt goed. Ik ben verbaasd. Ik had van tevoren niet gedacht dat ik het in mijn mars had. We hebben wel vaak geoefend – we liepen elke week een keer 20 kilometer – maar toch vroeg ik me af of het wel zou goedkomen. Zeker in Baskenland waar we begonnen, zijn veel heuvels. Maar zolang je rustig aandoet, komt het goed.”

Levensveranderende wandeltocht

Als je de verhalen van pelgrims mag geloven, is het lopen van de route levensveranderend. Zo ervaart Loïs het ook. “We zijn nu drie weken op pad, maar ik ben nu al andere prioriteiten gaan stellen. Het leven is een stuk simpeler als je wandelt. Je bent vooral bezig met het lopen en het vinden van een slaapplaats. Je maakt je minder zorgen om andere dingen en dat is fijn. We regelen een slaapplek, moeten zorgen voor eten en water en voor de rest zie je het wel. Het maakt me rustiger. Thuis wil ik alles onder controle houden en het overzicht bewaren. Dat moet je hier loslaten.”

Wonderlijke gebeurtenissen

Soms gaan dingen niet altijd van een leien dakje. “Het weer werkt niet altijd mee, je raakt soms een beetje verdwaald of de afstand is toch langer dan gedacht. De eerste twee weken waren er nog maar weinig albergues open en moesten we uitwijken naar pensions en hotels. In onze eerste week hadden we op een dag een heel groot stuk gelopen van ongeveer 35 kilometer; 15 kilometer daarvan was door de bergen. Daar waren geen dorpjes en we konden geen water tappen onderweg. Er was 15 kilometer gewoon helemaal niks. We hadden nog maar weinig water over en de zon ging onder. Toen we afgepeigerd op onze bestemming aankwamen, bleek de eerste albergue permanent gesloten. De tweede was nog niet open voor het seizoen en we wisten niet goed hoe we verder moesten.”

Er was 15 kilometer gewoon helemaal niks

“We zaten op een bankje met een Duitse jongen die we onderweg waren tegengekomen, toen er een voorbijganger langskwam. Hij vertelde dat er nog een derde hostel was. Die hebben we toen gebeld en gezegd dat het dringend was. Ze waren nog niet officieel open maar we mochten tóch komen. Echt superfijn. Dat soort wonderlijke dingen gebeuren.”

Spontaan en onbevangen op reis

Waarom wilde het stel dit nog doen voordat ze aan kinderen beginnen? Loïs: “Het zou ook met kinderen kunnen, maar dan kun je maar kleinere etappes lopen. Nu hebben we meer bewegingsvrijheid. We konden nog spontaan en onbevangen op reis gaan.”

Loïs en Stephan zouden graag kinderen krijgen. “Kinderen voelen als een kroon op onze relatie. Als iets waar we naar toe hebben gebouwd. We willen de liefde die we voor elkaar hebben ook vormgeven tot een persoon en die persoon onze liefde weer laten ontvangen.” Wat als er geen kinderen komen? “Ja, dat is een mogelijkheid om rekening te houden. Maar in dat geval hebben we nog steeds elkaar en een relatie die goed is. Natuurlijk zou het jammer zijn, maar het betekent ook dat we ons beschikbaar kunnen stellen voor andere dingen en dat we andere doelen kunnen stellen. Het leven houdt dan niet op.”

Geloofservaring

“Onze reis is ook spiritueel vormend. Ik ben protestant, mijn geloofsbeleving past bij de PKN. Door als een protestant te wandelen in een katholiek land ga je nadenken. Wat betekent mijn geloof nu echt voor mij? Je ziet ook hoe anderen hun geloof bleven. Je spreekt veel andere pelgrims – de een wat religieuzer dan de ander – en je krijgt allemaal inzichten mee. Ik vind het katholieke geloof mooi, maar ben toch echt protestant. Beide richtingen vind ik tof. Stephan heeft juist meer met het katholieke geloof, dat heel erg voelbaar is in de cultuur hier in Spanje. Je ziet overal kruisbeelden en religieuze kunst.”

Juist op deze pelgrimsroute, juist onderweg, help je elkaar

“Zelf geloof ik dat Jezus de zoon van God is en dat God de aarde gemaakt heeft. We zijn op aarde om anderen lief te hebben. Die liefde geef je niet alleen door in woorden, maar ook in daden. Juist op deze pelgrimsroute, juist onderweg, help je elkaar. Je wijst elkaar de weg en je deelt je eten met anderen. En we bieden niet alleen hulp onderweg, we krijgen het ook. Je doet het allemaal niet alleen. Zo is het ook met je geloof.”

Voorbereiding op het ouderschap

Als je samen op zo’n reis gaat, moet je elkaar wel goed kennen. “Je leert elkaar nóg beter kennen en dat maakt de reis leuk en interessant. We hadden al een goede relatie voordat we weggingen, en dat is niet veranderd. We ondersteunen elkaar heel goed. We hebben af en toe ons gekibbel, maar dat komt bij elk stel wel voor. Wat dat betreft zijn we gewoon lekker stabiel. We zien de reis ook als een voorbereiding op het ouderschap. Dan zullen er ook dingen gebeuren die onvoorspelbaar zijn. Uiteindelijk moet je het toch samen doen.”

Beeld Loïs Franx

Tekst Linda Stelma