Lisanne gaat werken in Zweden: ‘Toen ze het vroegen dacht ik eerst: ‘Nee, natuurlijk niet!’

Als staflid is ze onder andere verantwoordelijk voor het toerusten van leiders, coachen van studenten en waarborgen van de visie van Navigators. Haar baan in Ede vindt ze nog heel leuk, vertelt Lisanne: “Ik zat er zelf helemaal niet op te wachten om iets anders te gaan doen.” Hoe kwam ze dan toch op het idee om naar Zweden te gaan?

Roeping

Het begon bij de behoefte aan een extra staflid in Göteborg. De staf daar ging op zoek en besloot eens rond te vragen in Nederland, waar Navigators een grote organisatie is. “Toen kwamen er twee Nederlandse collega’s naar mij toe die zeiden: ‘We hebben ervoor gebeden, en we willen jou in Zweden hebben’.”

Lisanne was niet direct enthousiast. “Toen ze het vroegen dacht ik eerst: ‘Nee, natuurlijk niet, hoezo?’. Ik wilde helemaal niet naar het buitenland. Ik wilde niet mijn vrienden en mijn werk achterlaten. Ik woon hier al elf jaar en ik hou echt van Ede. Tegelijkertijd voelde het alsof er een magneet in mij zat die in één keer zei: ‘Whooop, hier moet je naartoe’. Ik wilde dat wel serieus nemen en erover nadenken.”

Ondertussen werd Lisanne steeds enthousiaster over Zweden. “De helft van de studenten die daar betrokken zijn is niet gelovig. Er is een veel grotere vraag naar dit werk dan hier in Nederland. Daarnaast is het een nieuw avontuur, en ik denk dat wat dat van iemands karakter vraagt goed bij mij past. In april ben ik er geweest en toen heb ik iets van het land en het werk gezien. Daarna heb ik mensen gevraagd om voor me te bidden, en heb ik dat zelf ook gedaan. Toen kreeg ik het gevoel dat ik gewoon moest gaan. Ik heb in Nederland al veel ervaring opgedaan met zorgen dat wat je zelf leert overgedragen wordt aan nieuwe leiders, in die zin voel ik mij wel geroepen om te helpen dit ook in Zweden op te zetten. Ik was hiervoor nog nooit verder naar het noorden geweest dan Groningen denk ik, uit mezelf had ik nooit bedacht dat ik naar Zweden zou moeten gaan.”

Het werk

Het werk in Zweden is nog relatief nieuw, vijf jaar geleden zijn ze begonnen. “Wat ze daar in het begin heel veel deden, is één op één met studenten praten. Gewoon op hun deur kloppen en vragen: ‘Hé, mag ik eens met je praten over het leven?’. Zodoende zijn er mensen bij gekomen en nu zijn er ongeveer twintig tot dertig studenten betrokken.”

De studenten komen samen in vier verschillende groepen. “De eerste is een levensvragen-groep. Daar komen bijna alleen maar niet gelovige studenten op af, die het heel interessant vinden om met christenen te praten over allerlei thema’s. De tweede en derde zijn een Zweedse en een internationale bijbelstudiegroep. De vierde groep is net opgestart, die spelen samen spelletjes en leggen connecties met elkaar, dat is meer een relax-groep. Eens in de maand komen alle groepen samen, dan gaan ze met elkaar eten, komt er een spreker en denken ze na over een onderwerp. Dat is altijd zo ingericht dat zowel christenen als niet-christenen erover mee kunnen praten.”

Meest seculiere land van Europa

Veel van het werk is dus (ook) gericht op niet-christelijke studenten, want daar zijn er ontzettend veel van in Zweden. Lisanne ziet daarin een grote behoefte in het land. “Zweden is het meest seculiere land van Europa én er is heel veel individualisme en eenzaamheid. Dat hangt natuurlijk samen met elkaar. Daar ligt voor ons de uitdaging: hoe kunnen we niet-christenen aanspreken en een licht zijn in de stad? Hoe kunnen we mensen iets bieden waar ze zich geliefd, gezien en welkom voelen en dat ook matchen aan Jezus, die ook zegt: ‘Je bent welkom.’?”

Tegelijkertijd willen ze juist ook een plek bieden aan christelijke studenten. “Er is daar in de kerken heel veel voor jeugd en er zijn jonge gezinnen, maar voor studenten is er eigenlijk bijna niks. Daar zit een groot gat. In Nederland zijn we echt verwend met hoe makkelijk het is om elkaar op te zoeken als christenen, zeker in Ede. Er zijn grote kerken waar ook veel jonge mensen zijn, dus het is relatief makkelijk om ergens in te rollen. Daar is dat gewoon een stuk minder. Er is minder aanbod en er zijn minder christenen.”

Vijfjarenplan

Voor nu is het plan dat Lisanne de komende drie jaar in Zweden blijft. Het eerste jaar om mee te kijken en mee te draaien om de cultuur beter te leren kennen. De jaren daarna gaat ze zelf aan de slag met uitvoeren en ontwikkelen. “De collega’s die daar nu zijn, een stel van in de zestig, gaan met pensioen. Zij willen heel graag dat er nieuwe leiders komen. Ik ga hen helpen om die goed op te leiden, zodat ik daarna zelf vrij ben om te gaan of te blijven.”

Gaan of blijven, voor nu houdt Lisanne beide opties open. “In Ede heb ik in het begin ook gezegd dat ik dit werk drie jaar ging doen, dat is inmiddels zes jaar geworden. Laatst vroeg iemand aan mij: ‘Wat is je vijfjarenplan?’. Ik dacht: ‘Euhm, gehoorzamen’. Ik wil God volgen waar Hij mij roept en daar wil ik beschikbaar voor zijn. Het is natuurlijk makkelijk om na te denken over wat je zelf zou willen, maar tot nu toe heeft dit me zoveel gebracht. Mijn leven is niet meer van mezelf. Het is één groot avontuur, dat vind ik zo leuk aan het leven met God. Ik ga dat avontuur graag aan.”

Fondsenwerving

Op dit moment is Lisanne druk bezig met Zweeds leren, een woning zoeken en fondsenwerven. “Dat laatste is nu de grootste voorbereiding, daar ben ik elke dag mee bezig.” Het leven van giften is niet nieuw voor haar, dat deed ze als staflid in Nederland ook. Is dat wel eens moeilijk? “Ik vind het heel oké, het is onderdeel van God vertrouwen. Er zit geen verdienmodel in dit werk, dus ik kan mezelf niet terugverdienen. Je wilt je doelgroep ook niet vragen om te betalen voor je diensten.”

Het fondsenwerven levert haar ook mooie gesprekken op. “Ik heb heb het veel met mensen over drijfveren. Ook is mijn vraag soms een aanleiding voor hen om eens na te denken over giften. Ik zie dat dat bijvoorbeeld ook mooie gesprekken oplevert tussen mensen die net getrouwd zijn en daar nog niet over hadden nagedacht. Dat vind ik er heel leuk aan. Tegelijkertijd kost het veel tijd, energie en relativeren. Ik probeer het zo te zien dat mensen mij niet in leven houden, maar dat ze investeren in het werk dat ik daar mag gaan doen. Dat helpt mij om er ook echt voor te willen gaan en om erom te vragen. Ik ben nu een aardig eind, maar ik moet nog 1300 euro per maand werven. Zodra dat rond is kan ik vertrekken.”

Alleen op pad

Ze heeft ontzettend veel zin in het werk en in het ontdekken van de mooie Zweedse natuur. Wel wordt het een uitdaging om helemaal in haar eentje opnieuw te beginnen. “In Nederland begin je ook op een nieuwe plek als je gaat studeren, maar daar heb je een logische plek om contacten te maken, je opleiding. Dat heb ik helemaal niet, ik ben heel benieuwd wat dat met me gaat doen. Dat ik me eenzaam ga voelen weet ik zeker, dus ik ben benieuwd hoe ik daarop ga reageren. Daar zie ik wel tegenop. Ik ga daar als vrijgezel naar toe, dus ik ga echt in mijn eentje.”

Lisanne gaat haar familie en vrienden natuurlijk erg missen, maar gelukkig waren hun reacties positief. “Er is niemand geweest die gezegd heeft: ‘Weet je het wel zeker?’. Ik vertelde het aan mijn zusje en die zei meteen: ‘Natuurlijk ga je dit doen, daar ga je toch niet over twijfelen?’. Ik had wat mensen gevraagd om voor me te bidden voor ik het besluit zou nemen en die zeiden: ‘Ik wil natuurlijk voor je bidden, maar je weet toch allang wat je moet doen?’. Mijn vrienden gaan me erg missen, maar ze vinden het tof wat ik ga doen. Hun zegen heb ik.”

Overal

Lisanne is heel enthousiast over haar roeping, maar benadrukt dat je niet naar het buitenland hoeft om iets bij te dragen aan de samenleving. “Iedereen kan zelf iets doen, ook in Nederland. Het was echt niet per se mijn idee om naar het buitenland te gaan. In Nederland is ook heel veel nodig. Ik voel me vereerd dat ik gevraagd ben om dit te doen, het past bij me en ik heb zin in een nieuw avontuur. Maar als die vraag er niet was geweest, was ik met alle liefde gebleven waar ik nu ben. Ik wil me overal inzetten waar dat nodig is.”