Liona kiest na een borst­am­pu­ta­tie bewust niet voor een prothese

“Sinds 2012 sta ik onder controle, omdat er in mijn rechterborst enkele cysten en goedaardige gezwellen zitten. Gelukkig was er nooit iets ernstigs aan de hand, maar voor de zekerheid werd ik regelmatig onderzocht. In 2018 werd ik zwanger en voelde ik in mijn andere borst ook een knobbeltje. Ik had het idee dat er iets groters aan de hand was, maar ik was zwanger en je lichaam verandert dan natuurlijk, dus heb ik er op dat moment niet veel mee gedaan.”

Liona bevalt van een gezonde zoon, maar merkt op dat de knobbel in haar borst alsmaar groter wordt. “Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar biopten en puncties werden uitgevoerd. Er werd geconstateerd dat het een goedaardige tumor was, een zogenaamd fibroadenoom. Ik hoefde er niks mee te doen, maar de tumor groeide echt enorm. Eind 2020 was hij al negen centimeter groot. Ik heb me geen moment zorgen gemaakt; als het goedaardig is, is het niet erg.”

Miskramen

Liona krijgt ook keer op keer te horen krijgt dat er niks ernstigs aan de hand is. Toch lijkt niet alles in orde te zijn. “Begin 2021 werd ik voor de tweede keer zwanger en groeide het gezwel nog meer. Uiteindelijk kreeg ik een miskraam. Er kan niet gezegd worden of dat door de tumor kwam.”

Enkele maanden later raakt Liona weer zwanger. “Mijn man en ik waren ontzettend blij, maar mijn borst bleef maar groeien en ik dacht: dit klopt niet. In het ziekenhuis schrokken de artsen, omdat het zó snel gegroeid was. Een paar dagen later werd ik gebeld: het was toch geen fibroadenoom, maar een phyllodestumor: een heel zeldzame tumor die tussen goed- en kwaadaardig in zat. Daarom werd ik doorgestuurd naar een ander ziekenhuis. Hier kreeg ik te horen dat ze bang waren dat het misschien toch kanker was en het uitgezaaid zou zijn.”

In dezelfde periode krijgt Liona voor de tweede keer een miskraam krijgt. “Dat was heel heftig, omdat ik dacht dat de zwangerschap goed ging en het was een lichtpuntje in de storm. Bij de eerste miskraam had ik vanaf het begin het gevoel dat het niet goed zat. Deze keer had ik het niet zien aankomen. Achteraf ben ik blij dat ik niet de keuze hoefde te maken: laat je jezelf opereren met alle gevolgen van dien voor je kindje of laat je een risicovolle tumor zitten?” 

Borstamputatie

Liona moet geopereerd worden om de tumor in haar borst weg te laten halen. “In eerste instantie ging het om een borstsparende operatie, maar bij het laatste onderzoek was de tumor al zestien centimeter groot. ‘Schrik je ervan als ik je borst eraf haal?’ werd aan me gevraagd. Dat was een klap in mijn gezicht. Ik zag mezelf halverwege het jaar voor me met een zwangere buik en twee borsten. Later bleek dat ik niet meer zwanger zou zijn en een borst minder zou hebben. Dat was een bizarre ontwikkeling. Toch ervaarde ik gelijk een rust en stemde ik ermee in.”

Geen inwendige prothese

“De arts zei: ‘We kunnen niet gelijk een inwendige prothese plaatsen, maar later zullen we er iets moois van maken.’ Ik dacht: ben ik straks, met één borst, niet meer mooi? Je hoort de laatste tijd veel over lekkende protheses en welke ziektes het met zich kan meebrengen. Daarnaast voelt het niet goed om iets neps in mijn lichaam te stoppen. Ook al kan een prothese met eigen lichaamsvet worden gevormd, het zal nooit een borst zijn zoals God het gemaakt heeft.”

Liona heeft geen moment getwijfeld over haar keuze geen inwendige prothese te laten maken. Wel worstelt ze met het ideaalbeeld dat vrouwen in de huidige maatschappij wordt opgelegd. “Direct na de operatie kreeg ik een beha met een uitwendige prothese. Verwacht iedereen nu dat ik die meteen aandoe? Je moet twee gelijke borsten hebben en anders ‘klopt’ het niet. Dat is voor mij een worsteling. Mocht ik een dochter krijgen waar ik tegen zeg: ‘Je bent mooi zoals je bent’, terwijl ik een borst heb laten maken, dan vind ik dat niet kloppen. Ik wil authentiek zijn.”

Toch draagt Liona een beha met een uitwendige prothese en lijkt het alsof ze twee borsten heeft. “Dat voelde in het begin zeker raar en ik worstel er nog mee, want ik werk voor mijn gevoel nu mee aan het maatschappelijke ideaalbeeld. Het liefst zou ik speciale asymmetrische kleding en een beha gemaakt voor één borst dragen. In elke kledingwinkel of lingeriezaak word ik ermee geconfronteerd dat dit niet bestaat en ik dus niet voldoe aan het ideale plaatje. Dus mocht iemand een adresje hebben, haha!”

Vertrouwen in God

Ondanks deze worsteling ervaart Liona gedurende het hele proces een enorme rust. “Mijn man en ik hielden de focus op God en legden alles in gebed bij Hem neer. Ik had het volle vertrouwen en de zekerheid dat Hij mij droeg. Andere mensen dachten dat ik in een zwart gat zat en ik ontving een heleboel lieve kaartjes en steun. Superlief natuurlijk, maar ik zat helemaal niet in een zwart gat. Ik accepteerde de situatie zoals hij was. Doordat ik mij focuste op God, was het alsof ik de hele tijd boven de situatie zweefde met een bovennatuurlijke rust.”

“Mensen zeiden regelmatig tegen me dat de klap nog zou komen en dat dacht ik zelf ook, bijvoorbeeld toen mijn man en ik voor het eerst het litteken zagen. Maar op dat moment dachten we allebei: oh oké, dan is dit het. Daar kunnen we prima mee leven. Nu, vijftien maanden na de borstamputatie, heb ik die klap nog steeds niet gehad,” vertelt Liona.

“Ik ben me ervan bewust dat dat niet bij iedereen zo gaat en ik wil niet dat mensen denken dat ik er makkelijk over denk. Ik wil mensen met mijn verhaal bemoedigen en laten zien het niet per se een zwart gat hoeft te zijn. Natuurlijk kan het zwaar zijn en maak je stormen mee, ook als christen. Gelukkig is God bij je en als je daarop gefocust bent, hoop en bid ik dat iedereen diezelfde rust mag ervaren. Daarnaast voel ik me gezegend dat ik hier nu gezond en hoogzwanger zit,” vertelt Liona stralend. “Ik voel me vrouwelijker dan ooit.”