Licht leven volgens… Alette

'Ik voel me soms schuldig dat ik voortdurend tijd tekort kom'

“Onze kleindochter is nu vijf jaar oud. Luna, heet ze. Malou woont in een huisje vlakbij het onze. Luna woont bij ons en Malou is doordeweeks overdag veel bij ons.We houden zóveel van Luna. Toch is het zorgen soms ook een zware taak, in combinatie met het runnen van mijn schoonheidssalon. Ik houd van mijn werk. Ik vind het fijn om er voor mijn klanten te zijn, om nieuwe trainingen en cursussen te ontwikkelen. Maar ik wil er ook zoveel mogelijk zijn voor Malou en Luna, mijn jongste dochter Didi van 20, en het gezin van Bas, mijn oudste zoon van 29. Ik voel me soms schuldig dat ik voortdurend tijd tekort kom.

Onverwacht zwanger

Malou en ik hebben een enorme klik met elkaar. We zijn twee handen op één buik. Toen ze onverwacht op haar 19e zwanger raakte, schrokken we natuurlijk. Haar relatie met Luna’s vader was net beëindigd. Ze hebben nog geprobeerd hun relatie voort te zetten, maar dat is niet gelukt. Zelf was ik ook jong zwanger geraakt, dus dat gaf me vertrouwen. Maar Malous leven stond op z’n kop. Op haar achttiende heeft Malou epilepsie gekregen. Dit, samen met nog een aantal andere ingrijpende gebeurtenissen, heeft ervoor gezorgd dat ze in een depressie raakte en een PTSS ontwikkelde. Malou begint nu gelukkig haar leven steeds meer op de rit te krijgen. Luna’s vader komt eenmaal per week langs. Luna en Malou voelen zich veilig en geliefd bij ons, en weten dat ze altijd bij ons terecht kunnen. 

'Sorry, straks ben ik er voor je, maar het komt nu even niet goed uit'

Ik was in eerste instantie geneigd té veel van Malou over te nemen. Als ze één kik gaf, stond ik alweer bij haar. Ik probeerde haar op allerlei manieren gelukkig te maken. Nu ze vorig jaar in een privékliniek opgenomen is geweest, wat haar enorm goed heeft gedaan, leer ik steeds meer dat ik Malous worstelingen niet op me kan nemen. Het is háár weg. Ik leer mijn grenzen aan te geven en te zeggen: ‘Sorry, straks ben ik er voor je, maar het komt nu even niet goed uit.’ 

Zonder zorgrol

Ik geniet enorm van momenten dat ik even weg kan met mijn vriendin Eleonora. Naar een festival, of Eva’s Vriendinnenweekend. Dat zijn mijn momenten. Wijntje erbij, lekker gek doen, praten over de dingen van het leven, dansen. Dan ben ik gewoon even Alette, zonder de zorgrol. Dan denk ik ‘o ja!’ en ervaar ik God, als een warme arm om mij heen en een vette knipoog naar mij. Hij gaat met me mee, ook als de weg lang en donker is.

Rebels

Gert, mijn man, is vrij nuchter. Hij ziet dat ik het af en toe even nodig heb om ertussenuit te gaan. Hij weet dat ik een beetje rebels kan zijn. Natuurlijk denkt hij ook weleens: ‘Pfoe, móet ze nou weer?’, maar hij gunt het me. Hij zorgt dat de boel draaiende blijft en past op Luna, zijn kleine meisje. Dat vind ik superlief.”

Lees ook: Licht leven volgens... Eleanora - 'Ik hoef het niet eerst allemaal perfect op orde te hebben'