Leven na borstkanker: ‘Eerst was ik bang om mijn leven te verliezen, na mijn ziekzijn was ik juist bang om te leven’

“Op een avond was ik mezelf aan het omkleden toen ik een kriebel op mijn borst voelde”, vertelt Eline. “Ik krabde en ontdekte een knobbeltje dat mij niet eerder was opgevallen.” Ze belt haar vriendin voor advies. Zij adviseert om niet meteen van het ergste uit te gaan en de volgende dag voor de zekerheid naar de dokter te gaan. De volgende morgen kan Eline meteen terecht.

Diagnose borstkanker

“De huisarts voelde ook een harde knobbel in mijn borst, maar omdat ik nog maar vierendertig was, maakte zij zich niet meteen zorgen. Het leek haar wel verstandig om het te laten checken in het ziekenhuis.” Daar kan Eline de volgende dag al terecht. “Achteraf hoorde ik dat er spoed achter was gezet. De dokter had mij niet ongerust willen maken en zei tegen mij dat er ‘toevallig’ nog een plekje vrij was. Wel zei ze erbij dat ik beter even iemand kon meenemen.”

De volgende dag gaat Eline met haar zusje naar het ziekenhuis. “Eerst kreeg ik een lichamelijk onderzoek, daarna werd ik doorgestuurd voor een echo van mijn borst.” Er worden meteen een punctie en een biopt afgenomen. “In de tijd dat ik van de behandelkamer terugliep naar de mammacare, werd duidelijk dat er kankercellen waren aangetroffen.” Eline krijgt de diagnose borstkanker. “De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Achteraf gezien heeft dat knobbeltje er al een tijd gezeten, maar was het mij nooit opgevallen. Ik dacht dat mijn huid jeukte door mijn beha. Gelukkig kwam ik erachter voordat ik uitzaaiingen had.”

Tumor van vijf centimeter

Onderzoek maakt duidelijk dat Eline een tumor van vijf centimeter heeft. Er wordt een behandelplan opgesteld. “Omdat ik een kinderwens heb, kreeg ik het advies om eerst een verkort ivf-traject te volgen om eitjes in te vriezen. Toen dat was gebeurd, werden mijn eierstokken ter bescherming ‘stilgelegd’ en kwam ik in een kunstmatige overgang terecht.”

Een maand na de diagnose kan zij aan de chemotherapie beginnen. “Ik wilde zo snel mogelijk de kanker uit mijn lijf hebben, dus ik was blij dat ik kon starten. Aan de andere kant was ik doodsbang; ik wist hoe zwaar het zou gaan worden. De arts zei: ‘Ik ga je met grof geweld beter maken, zodat je honderd kunt worden’.” Daar werd ik wel een beetje bang van, maar ik wilde leven, dus het moest gebeuren.”

Niet bij de pakken neer zitten

Eline gaat door een moeilijke periode. “Ik had geen partner en was volledig afhankelijk van mijn familie, vrienden en collega’s. Helaas was dit precies in coronatijd, dus heb ik veel alleen moeten doen. Mijn manager was gelukkig erg begripvol, waardoor het mij lukte om tijdens de behandeling door te blijven werken. Dat gaf veel afleiding, zodat ik niet in de verleiding kwam om bij de pakken neer te gaan zitten.”

Na twee jaar is alle kanker weg en wordt het behandeltraject afgesloten. Eline kan haar leven weer oppakken. “Ik kwam in een zwart gat terecht. Tijdens het ziekzijn was ik bang om mijn leven te verliezen, na mijn ziekzijn was ik juist bang om te leven. Ik ging van overleven naar opnieuw leren leven en dat was een hele omschakeling. Mijn grootste angst was dat de kanker zou terugkomen. Ik kon geen tegenslagen meer verdragen en besloot ze te vermijden. Wat ik wél deed was in de ‘overdrive’ gaan. Ik ging met vriendinnen op vakantie, ging vaak uit en werkte veel, zodat ik mijn verdriet en angst niet in de ogen hoefde te kijken.”

Opnieuw vertrouwen krijgen in je lijf

“De kans dat de kanker terugkomt is aanwezig”, weet zij. “Sterker nog: ik heb geen idee of er op dit moment kanker in mijn lijf zit en dat kan mij behoorlijk onzeker maken. Ik krijg vaak te horen dat het vertrouwen in mijn lijf vanzelf weer terugkomt, maar ik denk niet dat dit mogelijk is. Er was tenslotte niks met mij aan de hand, terwijl er toch een tumor van vijf centimeter in mijn borst zat. Af en toe denk ik iets te voelen. Daar kan ik enorm van in de stress schieten. Ik zou dan het liefst meteen een scan aanvragen.”

Eline weet dat dit niet de manier is om met de angst om te gaan. “Ik had allerlei opleidingen gevolgd op het gebied van zelfontwikkeling. Na het ziekzijn deed ik de body & mind opleiding en leerde ik hoe ik mijn lijf weer kon vertrouwen. De trainer zei: ‘Eline, als je je leven ten volste wil leven, heb je ook alle risico’s te aanvaarden. Je zult nooit zekerheid krijgen.’ Het zette mij stil en ik besefte dat ik niet weet of de kanker zal terugkomen, maar ik kan wél weer gelukkig worden. Ik besloot er alles aan te doen om niet alleen een kloppend hart te zijn, maar een mens dat weer vol in het leven staat.”

Retraites

Eline kijkt terug op de heftige periode die achter haar ligt. “Het was bijzonder zwaar, maar hierdoor sta ik wel een stuk krachtiger in het leven dan daarvoor. Ik maak me niet meer druk om onbelangrijke dingen en geniet nu meer dan ooit. Deze periode heeft mij zóveel geleerd, dat ik besloot mijn werkervaring en de opgedane kennis te combineren met mijn levenservaring. Ik wil andere vrouwen helpen die ook kanker hebben gehad en net als ik het leven weer willen oppakken, maar niet goed weten hoe.”

In april 2024 organiseert Eline haar eerste retraite op het Canarische eiland Fuerteventura. “Ik gun andere vrouwen die ook kanker hebben gehad een moment van ontspanning, zodat zij zich alleen op zichzelf hoeven te focussen en even geen partner, moeder of collega hoeven te zijn. We gaan samen nadenken over vragen als: ‘Wat heb ik allemaal meegemaakt?’, ‘Wie was ik in deze periode?’, ‘Wie ben ik nu?’, ‘Wie wil ik zijn?’, en ‘Hoe wil ik mijn leven gaan invullen?’” 

“Een trainer zei ooit: ‘Maak van je shit je hit’. Een uitspraak die me niet losliet. Met een dosis humor en nuchterheid naar de ‘shit’ in je leven kijken, maar daarnaast ook ruimte vrijmaken voor emoties, diepgang en verbinding; dat is nu precies waar het tijdens de retraites om draait”, besluit Eline haar verhaal.

Meer informatie over de retraite vind je hier: https://petite-retreat.squarespace.com/courageretreat