Lazarus staat op | Wat er ook gebeurt

Wat er ook gebeurt – PopUpGedachte woensdag 29 juni 2022

Altijd blijven lachen, zeggen ze dan. Wat er ook gebeurt. Maar dat hoeft wat mij betreft niet per se. Het wordt zo dwangmatig. Maar het zou me een lief ding waard zijn om zo geworteld in het leven te staan, dat je niet hoeft bang te zijn voor wat er dan ook maar gebeurt. En dat komt niet vanzelf. De chaos die het leven is, kan je voor onnoemelijk leed plaatsen. Of voor keuzes die je absoluut niet wilt maken. En toch, de oude teksten van christendom, bieden een perspectief op stevigheid die echt niet alleen voor gelovigen is. Het reikt dieper dan dat, het bevraagt mijn fundamenten, mijn angst, mijn hoop, mijn vertrouwen en biedt perspectief. Alleen al simpelweg door voorbeelden van zoekende en tastende figuren, die struikelend voorwaarts iets aan houvast vinden – een houvast dat hén niet loslaat, in plaats van andersom.

Vandaag zegt Paulus:

Dierbare, wat mij betreft, mijn bloed wordt weldra geplengd, het uur van mijn heengaan is nabij.
Ik heb de goede strijd gestreden, de wedloop voleind, het geloof bewaard. De Heer heeft mij ter zijde gestaan en zal mij blijven beschermen tegen alle boze aanslagen en mij behouden overbrengen
naar zijn hemels koninkrijk. Hem zij de heerlijkheid in de eeuwen der eeuwen! Amen.

Oftewel, de beste man weet dat zijn laatste uur geslagen heeft en dat zijn einde bloederig zal zijn. Én hij schrijft dat de Eeuwige hem zal blijven beschermen tegen alle boze aanslagen. Hoe krijg je het bij elkaar bedacht. Voor hem volkomen vanzelfsprekend, voor menig ander onmogelijk en onlogisch.

Paulus weet dat zijn leven op de schop gaat, maar daar zit voor hem niet het probleem. Hij weet zich op één of andere manier veilig, beschermd, ter zijde gestaan. Hij heeft gevochten om de goede weg te gaan en daar alles voor achter gelaten. Dat kost hem veel én het brengt hem veel.

Waar sta ik dan? En jij? In welke wedstrijd heb ik me gegooid. Dat is misschien wel de eerste vraag. We lopen zomaar mee in de ratrace van ons – toch behoorlijk kapitalistische – leven. Ik kan behoorlijk stress ervaren van de dingen die ik niet afvraag, de beloofde deadlines die ik niet haal, soms de vraag of er nog wel voldoende inkomen zal zijn. Dat is de ratrace van het leven, struikelend en sprintend vooruit in de hoop mee te blijven komen met het peleton. Want als je eenmaal ergens achteraan komt te hangen, zie dan maar weer eens erbij te komen.

Paulus wedstrijd is de totale overgave aan zijn godgegeven roeping. En dat is een hoop strijd, om los te worstelen van maatschappelijke druk, om verwachtingen achter te laten en je vol in te spannen voor een boodschap die zo contra-cultureel is – én die elke keer weer kwetsbare, hoopvolle mensen blijkt samen te brengen en te herstellen. Of dat nu een weggelopen slaaf is als Onesimus of een rijke purperverkoopster als Lydia.

Dat is zijn wedstrijd, die wedstrijd biedt hem een zekerheid die de ratrace van het leven niet te bieden heeft. En ik merk dat ik ernaar verlang en het steeds weer probeer: om het hesje van de ene hardloopploeg aan de wilgen te hangen, uit de baan te stappen en een andere tak van sport te gaan beoefenen. Die ene, waarbij de godgegeven innerlijke rust voorop staat, die niets garandeert over je maatschappelijk succes, maar die getekend wordt door dat wat de gelovige ‘hoop op God’ noemt.

Paulus leeft met zijn hart en hoofd in de hemel én op aarde, voor hem zijn die twee werelden verbonden – zoals ze dat waren voor Jezus van Nazareth. Hij kijkt door de lagen van het leven heen en ziet in zichzelf God aan het werk. Soms tot zijn eigen verrassing. Dat maakt dat hij zich veilig voelt.

Tot zover even vanochend, wat reflecties op Paulus – misschien wel de minst geliefde van alle schrijvers aan de boeken en geschriften uit de Bijbel – maar met vrij briljante gedachten her en der wat mij betreft.

Een hele goede woensdag gewenst – en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.