Lazarus staat op | Welkom thuis

PopUpGedachte Vrijdag 30 augustus – Aan de maker

Het is laat geworden deze ochtend. En gisteravond. En daarom in plaats van een interpretatie van de teksten een gedicht. Als troost. Of als vervanging. Of om toch maar met iets te komen. Of als excuus. Of als cadeautje. Net wat je wilt. Met liefde, dat vooral. Een Spoken Word gedicht van de Australische dichter Joel McKerrow. Originele titel: Welcome Home

Welkom thuis 

Aan de makers.
Aan hen die schoonheid najagen.
Aan degenen die niet anders kunnen.
Aan de nieuwsgierigen, de weetgierigen.
Aan de kunstenaar.
Aan degenen die verhalen zoeken, met de pen klaar aan de randen van papier.
Aan de rommeligen.
Aan hen die naar verjaardagen gaan met de verfvlekken nog in hun krullen.
Aan de hoopvollen. De vastbeslotenen.
Aan de enkelingen die door lenzen turen om momenten te vangen. Glimpen van wat zou kunnen zijn. De zeemeeuwsnaaiers die stelen wat anderen achterlieten om de overblijfselen van menselijkheid weer samen te brengen.

Aan de kunstenaar.
Aan de schrijver die om 3 uur ’s nachts die papier op papier bekrabbelt, elke nacht, 10.000 uur, elke nacht.
Aan de zanger met de zere keel, de bebloede vinger van de gitarist, de pianotoetsen afgesleten tot op het ivoren bot ...
Aan hen die versleten zijn tot op het ivoren bot, aan de kunstenaar zeggen we …
Welkom thuis

Aan de kunstenaar en aan hen die zijn vergeten dat zij er één zijn…
Welkom thuis

Aan het kind dat de schilderkwast heeft weggelegd, de balletschoenen liet verstoffen in het hoekjes van kasten, aan de striptekenaar die krabbelt in de marges van wiskundeboeken, aan de herinnering van krijtjes en tekeningen opgeplakt aan koelkasten, aan de kind-acteurs, optredend in woonkamers, achtertuinen, voorkamertheaters.
Aan de studenten wiens leraren hun eigen fouten bij jou neerlegden, aan de bezwaarde schouders en de kortgewiekte vleugels, aan hen die het maar nooit meer weer hebben geprobeerd.

Aan de kunstenaar en aan hen die zijn vergeten dat ze het zijn – welkom thuis

Aan hen die nooit ergens hebben thuisgehoord, de zwarte schapen en vreemde vogels in rechttoe-rechtaan gezinnen.
Aan de onbegrepenen, de gekleurde kwasten in een zwart-witte wereld, aan de eenzamen.
Aan hen die zien wat er onder het zuchten van de mensheid leeft.
Aan degenen die kiezen te voelen, ondanks dat hen hen soms verscheurd, voelen wat anderen te bang zijn om te voelen.

Aan hen die het duister kleuren zodat het duister hen niet kleurt.
Aan de verstotenen en de verwaarloosden, aan de Kurt Cobain-zanger, de Van Gogh -childer, de Robin Williams-speler en de Sylvia Plath-poëet, aan de geteisterde ziel, de beblaarde voeten.
Aan de kunstenaar, aan degenen die nooit hebben toebehoord, zeggen we: '
Welkom thuis. Blijf nog even.
Doe je schoenen uit, leg je zwaard af, er huist hoop in deze muren, er is een bed om te rusten, moeie ziel.
Vind rust. Welkom thuis.
Hier hoef je niet over je schouder te kijken.
Hier hoef je niet te vergelijken. Geen meetlat. Geen succes. Geen falen. Alleen creëren. Geef nooit up. Klaar met de pratende, pratende hoofden van de criticasters. Criticasters zijn slechts cynici.
Begin jij slechts te luisteren naar jij. Kom thuis bij jezelf.

Neem de dromen waarvan je ooit dacht dat ze ver buiten je horizon lagen.
De simpele vreugde van het hier zijn.
De kunst van het creëren zonder de noodzaak van publiek.
Schep, maak, kies omdat het je botten doet bewegen.
Schep, omdat dit het vuur in je buik doet vonken.
Schep omdat je droomt. Schep omdat je ziet.
Schep omdat de wereld je nodig heeft.
Schep omdat het de zeilen vult, ga dan en laat vliegers op.
Schep, maak, kies, want dat is wat te doen hier.

Schep, omdat dat is wie we zijn hier.
Welkom thuis. Welkom thuis.