Lazarus staat op | Het gaat vanzelf

Het gaat vanzelf – PopUpGedachte vrijdag 31 januari 2020

Er gaat natuurlijk helemaal niets vanzelf. Of misschien moet je zeggen: het gaat vanzelf mis. Of de tijd gaat vanzelf voorbij als je niks doet en dan is het te laat. Ja, toch? Maar dat staat er dan vanochtend toch niet in de teksten. Het goede komt ook als vanzelf. Goed, de grond moet er een beetje klaar voor zijn, het moet gezaaid zijn, maar daarna groeit het als vanzelf.

Ik ben nogal van de controle of beter gezegd: van het verantwoordelijkheid nemen, dus zo’n tekst daar geloof ik niet helemaal in. Misschien nog wel met mijn hoofd, maar in de praktijk van elke dag is het toch dat het gaat om keuzes en doen en deadlines en actie en regelen. En niet afwachten, toekijken, je laten verrassen. Toch calvinist in hart en nieren, denk ik dan.

Dit staat er vandaag:

In die tijd zei Jezus tot de menigte: 'Het gaat met het Rijk Gods als met een man die zijn land bezaait; hij slaapt en staat op, 's nachts en overdag, en onderwijl kiemt het zaad en schiet op, maar hij weet niet hoe. Uit eigen kracht brengt de aarde vruchten voort, eerst de groene halm, dan de aar, dan het volgroeide graan in de aar. Zodra de vrucht het toelaat, slaat hij er de sikkel in, want het is tijd voor de oogst.’

Oftewel, je kunt het niet organiseren, je moet wachten. Diep frustrerend en als je je eraan over kunt geven: briljant. Dat is wel ongeveer de paradox in één zin: diep frustrerend tenzij je er je aan over kunt geven, dan is het briljant.

Zo’n zaaiman of -vrouw doet niet niks hè. Het loopt langs de akker, trekt er voorzichtig wat onkruid uit, maar heel zachtjes om de jonge aar niet te verstoren en hoopt dan dat de volgende dag die aar er wat beter bijstaat. Checkt hij of zij elke dag of het een beetje opschiet, dan zie je nauwelijks vooruitgang. Kom je met een week terug, dan sta je verbaasd over de voortgang. Je eigen kinderen zie je lang niet zo veranderen als dat je oma het ziet, want die ziet ze nou eenmaal niet elke dag. Die roept dus: ‘Wat zijn jullie gróót geworden!’

Wat zou ik graag weten te onderscheiden tussen het werk dat aan mij is en aan ons en het werk dat moet rusten. Wie doorbaggert in zijn eigen grond terwijl er zaaigoed ligt te kiemen, maakt de boel stuk. Maar voor hetzelfde geld kiemt er niks omdat de grond niet klaar is. Gooi het maar in mijn pet, hoe moet ik het weten?

Vraag om wijsheid, zeggen de oude teksten en het zal je gegeven worden. Dus ik denk dat ik dat maar ga doen. Een stap terug, even de tijd nemen, vragen aan de Eeuwige om inzicht. Voor de keuzes in mijn eigen leven en voor de vragen van anderen. Opdat ik weet of het tijd is om langs de akker te lopen en te wachten. Of dat het zinnig is om stenen en onkruid te verwijderen of zelfs een stuk land af te bakenen en het klaar te maken voor begroeiing.

Kern is dat het werkelijk belangrijke werk van groeien buiten onze macht en controle ligt. En zelfs buiten die van de landman in dit geval – de Eeuwige, de messias zelf. Die strooit gedachten en schoonheid in goede aarde en wacht, observeert, viert waar het groeit en houdt het bij. Als vanzelf. Het gaat toch als vanzelf. Dat is de energie van onze wereld, dat er óók zoveel vanzelf groeit.

Misschien is dat wel zinnig voor het weekend; vieren wat er vanzelf groeit. Ik ben daar nog niet helemaal, merk ik. Ik wil nog heel graag wat dingen doen en dat is waarschijnlijk prima. Maar ook dan blijft de vraag: wanneer ga je dan even een stap terugzetten om te kijken wat er opkomt. Want die fase hoort er wel bij. Die kun je niet overslaan. Het groeit namelijk uiteindelijk – of beter gezegd: op een gegeven moment – als vanzelf.

Tot zover de laatste popupgedachte van deze week. Meer te vinden op lazarusstaatop.nl en voor nu: vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.