Lazarus staat op | En ik zou met je reizen

En ik zou met je reizen – PopUpGedachte vrijdag 11 februari 2022

Het is de laatste van de week vandaag. En volgende week ben ik er even niet. Dan reis ik door Bosnië met een paar Europeanen. We voegen ons voor een week bij vluchtelingen, migranten, mensen die zich schuilhouden voor overheden, geteisterd door harde zichtbare en onzichtbare muren van Europa en de bewakers daarvan. We zoeken hen op in tentjes in de sneeuw, in leegstaande huizen waar ze even zijn ingetrokken, waar dan ook. Met weinig ander doel dan er zijn. Tijd doorbrengen. De krachtigste manier van menselijk contact herstellen, is je laten uitnodigen in de wereld van de ander, samen eten, thee drinken, een aanraking. Meer niet.

Vanochtend lees ik in de teksten over de rabbi: Daar werd iemand bij Hem gebracht die doof was en gebrekkig sprak, en men smeekte Hem om deze man de hand op te leggen. Hij nam de man apart, weg van de menigte, stak zijn vingers in diens oren en raakte met speeksel zijn tong aan. Hij sloeg zijn blik op naar de hemel, zuchtte diep en zei tegen hem: ‘Effata!’, wat betekent: ‘Ga open!’  (NBV21)

Jezus houdt geen afstand vandaag. Hij verbindt zich met de pijn. Direct met de plekken waar het pijn doet. Niet als tovenaar – maar als mens. Of dat nu in Bosnië is of bij de buurvrouw om de hoek, of het nu gaat om migratie, klimaat, een gebroken relatie, een depressie of ziekte. Het is zo nodig. Als afsluiting van deze week en als inleiding van volgende week een indrukwekkend gedicht van Anita Barrows, dichter en psychotherapeut (ik weet niet wie het vertaald heeft), oorspronkelijke titel: And I would travel with you

En ik zou met je reizen
naar de plaatsen van onze schande
Naar de kaalgekapte heuvels, de moerasgrassen
met olie besmeurd, badend in rioolwater
Naar de zwartgeblakerde kustlijn, het vergiftigde water

Ik zou naast je staan op desolate plaatsen, de verschroeide plaatsen, grond waar nooit meer iets zal groeien, pokdalige woestijn
gebieden die maandenlang zacht brandden; wortels van
cactus en struikgewas
kronkelend door ondergrondse explosies
Ik zou mijn hand daar neerleggen
samen met de jouwe, ik zou je hand nemen en met je wandelen

door zorgvuldig aangeplante velden, rijen van bladrijke groenten
bedekt met radioactieve stof; door de duisternis
van uraniummijnen verborgen in de heilige roodgouden bergen
In tochtige ziekenhuisgangen, zou ik samen met jou luisteren
naar de schreeuw van de mijnwerker in de oertaal

van pijn
wanneer hij
de vergeten namen van zijn moeder uitschreeuwt
ik zou naast je staan
in het laatste uur van het woud,

in de wind
van helikopterschroeven, politie
sirenes die loeien, de delicate
trilling van licht tussen de
bladeren, voor de laatste keer

Oh, met zo’n liefde zou ik ze aanraken
iedere gewonde plaats.

~ Anita Barrows

Een hele goed weekend gewenst, met rust, ruimte en verbinding. Tot na volgende week en vrede gewenst, en alle goeds.

PS. De Walk of Shame in Bosnie is onder andere te volgen op https://www.facebook.com/walkofshame.eu

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.