Lazarus staat op | Hij roept niet, hij schreeuwt niet

Hij roept niet, hij schreeuwt niet – PopUpGedachte maandag 29 maart 2021

Ook wel eens verfrissend, niet roepen, niet schreeuwen, wel een hoop gerechtigheid. Stralend nog wel. Dat schrijft de profeet Jesaja over degene die beloofd is te komen. Een nieuwe mens, een nieuwe leider, een start van een nieuwe wereld. Christenen hebben die aankondiging uit zien komen bij de komst van Jezus, soms jammer dat het niet tot al diens volgelingen is doorgedrongen – maar ja, je kunt niet alles hebben. Oh, en ik kan er zelf ook nog het een en ander van leren.

Dit staat er vanochtend:

Mijn geest stort Ik over Hem uit, gerechtigheid laat hij stralen over de volken. Hij roept niet, hij schreeuwt niet en op straat verheft hij zijn stem niet. Het geknakte riet zal hij niet breken, de kwijnende vlaspit niet doven, in waarheid zal hij de gerechtigheid laten stralen. Onvermoeid en ongebroken zal hij op aarde gerechtigheid laten zegevieren de verre kusten zien uit naar zijn leer.

Dat is toch een fantastisch vooruitzicht. Of eigenlijk toen was het een vooruitzicht, je zou het nu een achteruitzicht kunnen noemen op de man van Nazareth en een hoop voor iedereen die in diens spoor zich met gerechtigheid bezighoudt. Gisteren ontving ik van een vriendin een tekst ter support, als die gerechtigheid even niet wil stromen en je de neiging hebt om toch maar te gaan schreeuwen. Het is geschreven door de beroemde mysticus Thomas Merton en ik meen dat deze gericht is aan een van de Amerikaanse priesters die vooropliepen in het protest tegen de Vietnam-oorlog.

Een paar stukken uit die brief:

Maak je niet afhankelijk van de hoop op resultaten. Wanneer je het soort werk doet, dat je op je hebt genomen, in wezen apostolisch werk, zul je misschien het feit onder ogen moeten zien dat je werk ogenschijnlijk waardeloos zal zijn en helemaal geen resultaat zal opleveren. Of dat de resultaten zelfs tegengesteld zijn aan wat je verwacht. Naarmate je aan dit idee went, begin je je meer en meer te concentreren, niet op de resultaten, maar op de waarde, de waarheid van het werk zelf. En ook daar moet je heel wat doorstaan, naarmate je geleidelijk aan steeds minder voor een idee, en steeds meer voor bepaalde mensen vecht. Het bereik wordt kleiner, maar het wordt veel reëler. Uiteindelijk is het de realiteit van persoonlijke relaties die alles redt.

Je hebt genoeg van woorden, en ik kan het je niet kwalijk nemen. Ik word er soms misselijk van.  Ik ben ook, om u de waarheid te zeggen, misselijk van idealen en van de goede zaak. Dit klinkt als ketterij, maar ik denk dat u zult begrijpen wat ik bedoel. Men laat zich zo gemakkelijk in met ideeën, slogans en mythen, dat men uiteindelijk met een lege huls achterblijft, zonder dat er nog een spoor van betekenis in te vinden is. En dan is de verleiding groot om harder dan ooit te schreeuwen om de betekenis er als bij toverslag weer in te krijgen. Het doormaken van dit soort reacties helpt je om je hiertegen te wapenen. Uw systeem klaagt over te veel verbaliseren, en het heeft gelijk.

Al het goede dat u zult doen, zal niet van u komen, maar van het feit dat u zich, in gehoorzaamheid van geloof, hebt laten gebruiken door de liefde van God. Denk hier meer aan en geleidelijk aan zul je vrij zijn van de noodzaak om jezelf te bewijzen, en kun je meer openstaan voor de kracht die door je heen zal werken zonder dat je het weet.

Aldus Thomas Merton, groeistappen op de weg van gerechtigheid.

Tot zover vanochtend. Een hele goede maandag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.