Lazarus staat op | Alleen maar dankbaar

Alleen maar dankbaar – PopUpGedachte dinsdag 21 november 2021

Kerst zou ook weleens een pittige tijd kunnen zijn voor hen die maar niet zwanger worden. Dat je hoopt dat er ooit zo ’n kindje in de wieg ligt – zo’n bijna onberedeneerbaar verlangen wat verschrikkelijk pijn kan doen als het maar niet vervuld wordt. En dan dat kerstverhaal waar de één zwanger wordt nog voor ze seks heeft gehad met haar aanstaande. En de ander, haar tante Elisabeth, zwanger wordt terwijl ze stokoud is. Twee jochies die geboren gaan worden, met nogal een roeping. En de één wordt uiteindelijk onthoofd, de ander gekruisigd. Dat dan weer wel. Moederschap en vaderschap komt ook weer met grote pijn. Zoals elke vorm van liefde de grote kans loopt gepaard te gaan met grote pijn.

Vandaag reist in de lezing nichtje Maria naar tante Elisabeth. Gehaast nog wel. En dat heeft alles te maken met die aankondiging van die engel. Ze gaat namelijk zwanger worden. En dat zorgt voor praatjes. Tenminste, dat lijkt me de haast te verklaren. Zij, ongetrouwd in die cultuur, gaat een bollende buik vertonen en dat wordt het gesprek van de dag. Wegwezen dus, naar de bergen waar haar tante woont en niemand een idee heeft. Zo ging dat toen, zo ging dat later nog heel erg vaak. Ongewenst, onverwacht zwangeren, werden snel naar een onbekende plek gestuurd. Scheelde een hoop gedoe.

En dan moet het een warm bad zijn als tante alleen maar dankbaar is. Geen zorgen, geen vragen, geen kritiek, alleen maar dankbaar. Dit staat er:

“In die dagen reisde Maria met spoed naar het bergland, naar een stad in Judea. Zij ging het huis van Zacharias binnen en groette Elisabet. Zodra Elisabet de groet van Maria hoorde, sprong het kind op in haar schoot; Elisabet werd vervuld met de heilige Geest en riep met luider stemme uit: 'Gij zijt gezegend onder de vrouwen en gezegend is de vrucht van uw schoot."

Er is alle reden voor zorg, maar deze twee vrouwen die aan de wieg zullen staan van misschien wel de allergrootste verandering in de wereld sinds mensenheugenis – het keerpunt dat Jezus van Nazareth zal inluiden, waarnaar de complete Westerse jaartelling zal worden genoemd - die twee vrouwen zijn er klaar voor. Kome wat komt.

Het is niet logisch en niet gemakkelijk om in omstandigheden als de hunne en een tijd als de onze alleen maar dankbaar te zijn. Hoeft ook niet, er is een tijd en een plaats voor al die verschillende emoties. En toch; dankbaar dat er leven is, dankbaar dat er zo af en toe mensen om je heen zijn, dankbaar dat je met liefde op de wereld bent gezet, dankbaar dat je niet helemaal alleen bent. En er zullen tijden zijn dat het leven alleen maar pijn doet, je alleen bent, je alleen maar verdriet of frustratie voelt tegenover degenen die je op de wereld hebben gezet – of gemis.

Maar de dankbaarheid… We bouwen in Amsterdam West deze dagen een installatie op: Rouwen & Vieren. Het begon met de intentie om ruimte te creëren voor rouw. Het bleek volkomen logisch, gek genoeg, om daar ook ruimte in te creëren voor dankbaarheid. Omdat ze niet van elkaar gescheiden zijn, je kunt ze alleen niet in elkaar oplossen. Ze bestaan dan beide, zomaar, naast elkaar.

Alleen maar dankbaar? Elisabeth was dankbaar bij het zien van Maria en het geïnspireerd aanvoelen van wat er van komen zou. Er was geen kritiek, geen argwaan, geen bezorgdheid; vol omarmen van het nieuwe leven.

Andere emoties zullen er ook zijn – maar vandaag is even de dankbaarheid instructief. Aan bezorgde harten zoals soms de mijne, zeker in deze tijden. Dankbaar voor het leven.

Tot zover de PopUpGedachte. Een hele goede dinsdag gewenst. En vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.