Lazarus staat op | Ik ben niet alleen

Ik ben niet alleen – PopUpGedachte donderdag 23 juni 2022

Daar zat ik dan. Net aangekomen op in Bologna, Italie. Al dagen is hier de Academy of Religion aan de gang – een mij, tot voor kort, volkomen onbekend fenomeen. Vandaag geef ik hier samen met een paar collega’s een lezing. Het is al laat, ik ga nog ergens wat eten. Een tafel voor één alstublieft. Italiaanse wijn, pasta, prima. Alle andere tafels zijn bezet door luidruchtige groepen of gezellige stelletjes. Gelukkig heb ik een telefoon en moet ik nog heel veel berichtjes wegwerken, alleen is tenslotte anders ook maar alleen.

Ik lees vandaag een Psalm waarin de dichter beweert dat alleen niet bestaat. Niet ten diepste, niet volledig of misschien zelfs wel volledig niet. Een nogal intense gedachte, want als het niet meer kan – alleen zijn – dan ga je er automatisch naar verlangen. Als je echter je over kan geven aan déze vorm van never-nooit-niet alleen zijn, zou het ook weleens heel veel kunnen betekenen. Dit staat er:

Gij kent mij, Heer, en Gij doorschouwt mij,
Gij ziet mij waar ik ga of sta.
Van verre kent Gij mijn gedachten,
Gij weet waarom ik bezig ben of rust,

Gij let op al mijn wegen.
Want wat er in mij is hebt Gij geschapen,
Gij hebt mij als een weefsel in de moederschoot gevormd.
Ik dank U voor het wonder van mijn leven
voor alle wonderwerken die Gij hebt gemaakt.

Echt geen goede tekst voor mensen met een slecht geweten. En dat zijn we natuurlijk allemaal wel ergens. Maar daar komt deze tekst niet vandaan, deze tekst komt voort uit een intense dankbaarheid van een zich kosmisch verbonden voelende profeet. Eenheid met het universum, dat waar sommigen een pilletje of een paddenstoel voor nodig hebben, deze dichter heeft het gewoon; gezien zijn, geliefd, volledig. Want het weten en het kennen hier, is geen registreren of volgen, geen Chinese controlepraktijken of een Google gegevensregistratie. We worden automatisch argwanend in een tijd waarin onze privé gegevensgeld waard zijn voor grootverdieners.

Of je nou gelooft of niet, hè en of je nou hierin gelooft of niet; als experiment is het een poging waard om eens dat liefdevolle paar ogen onzichtbaar om je heen te projecteren, een aandachtig kloppend hart dat met je optrekt, een beetje moet lachen om je klunzigheden en achter in de zaal bemoedigend je toe staat te glimlachen als je je door een presentatie heenstottert. Die naast je op de stoeprand zit als je weg bent gelopen om even alleen te zijn, weg van iedereen en die dan – heel belangrijk – stil is.

Dat is de gedachte en het vertrouwen waar deze dichter zich in koestert als in de zon op een prettig warme zomerdag. Alsof die zon er speciaal voor je is gehangen en alsof de bries voor jou is opgestoken, zo gezien zijn. Als ik de tekst lees en herlees, geloof ik het weer even. Of misschien moet ik zeggen: dan voel ik het weer even. En dat voelen is niet het allerbelangrijkst, het is alleen even prettig. En het geloven, dat is er wel maar het is lang niet altijd present. Op een ochtend als deze is het een zegen om zo’n tekst te lezen en te herlezen, om ondanks alle in ons ontwikkelde argwaan, op zoek te gaan naar de omarmende liefde in die aanwezigheid, en het in te ademen.

Tot zover vanochtend. Een hele goede donderdag gewenst – en vrede, en alle goeds.

Hier vind je drie tekstgedeelten die Rikko vanochtend las.