Last van FOMO? Door niets te willen missen, mis je alles

Waarom moeten we eigenlijk voortdurend de sociale media en het nieuws bijhouden? Waarom denken we dat we niks mogen missen? Grote kans dat we daardoor juist het enige missen wat telt: onszelf, want we lopen onszelf voorbij. Erger nog: zo missen we God ‘die ons dichter nabij is dan wij onszelf zijn’, riep bisschop Augustinus boven de herrie van zijn havenstadje Hippo uit.

In een interview met Volzin vertelt schrijfster Bregje Hofstede dat ze door alle drukte niet meer kon slapen en teneinde raad maar naar het Franse platteland is verkast. Dat herken ik, ik heb daar ook een huis. Hartstikke stil daar, tussen het geraas van tractoren, grasmaaiers en quads door. 

Sinds kort hebben we een nieuwe buurman met een hond die eenzaam is. Als bij een oude man die in zichzelf mompelt, is zijn enige kameraad zijn blaf. Daarmee is het dier dan ook dag en nacht luidruchtig in de weer. Ook om één uur ’s nachts. Een hond in overdrive, net als wij die druk met onze schermpjes bezig zijn.

Antiblafhalsband

Sinds kort heeft de buurman zijn hond een ‘antiblafhalsband’ omgedaan. Mooie techniek is dat. Zodra er een blaf dreigt op te komen, krijgt hij een oplawaai. Zijn staart wordt stijf als een wc-borstel. 

Hebben wij niet ook zo’n halsband, maar dan onzichtbaar? Een halsband die ons afstraft wanneer onze smartphone almaar blijft janken en blaffen? Wanneer het appen en taggen en sharen en bloggen tot één uur ‘s nachts je uit de slaap houdt? Af en toe kunnen we dan een pijnlijke stoot krijgen: onrust, slaapproblemen, vermoeidheid, een vervreemdend gevoel of zelfs een burn-out.

Die ‘halsband’ herinnert ons eraan dat we bezig zijn onszelf te vergeten, God te vergeten. Zoals de mysticus Gerlach Petersen schreef, gaat het mis ‘als we zo druk bezig zijn met andere dingen – die misschien niet eens slecht zijn, maar die de gedachten en verbeelding prikkelen en aandacht blijven vragen – dat ons zicht op de Ene, in wie alle dingen zijn, vertroebeld wordt’.

‘De Ene in wie alle dingen zijn?’ Wacht even. Als we daarmee contact hebben, kunnen we dus niks meer missen. Dan heb je immers ‘alle dingen’. Weg angst om iets te missen, weg onrust, slaaptekort, vermoeidheid.

Maar de mens is een raar wezen. Op dat stille Franse platteland mist Bregje Hofstede haar rumoerige blaf: ‘Ik kan bang zijn dat ik echt van de wereld ben gevallen. Ik heb mezelf veroordeeld tot de vergetelheid. Nu ben ik slechts nog een huismoeder die de plantjes water geeft en een baby opvoedt.’ 

Het is ook nooit goed. Weg van de drukte heb je ‘alle dingen in God’, maar wil je toch nog meer. Wat is dan dat ‘meer’?

Dat kan alleen maar God zelf zijn.