'Laat het alsjeblieft de piep van een be­wa­kings­mo­ni­tor zijn'

Ik heb vaak stiekem een gebedje gedaan op het moment dat we bij een reanimatie geen hartslag meer kregen, ondanks alle pogingen. Vaak heb ik gefantaseerd hoe het zou zijn als op mijn gebed de monitor weer hartslag zou laten zien... piep... piep... piep… terwijl alle collega’s mij verbaasd aan zouden kijken. Dat is een verlangen en een droom die weer heftig bij me naar boven kwam toen ik het verhaal hoorde van Albert.

Ik ben met EO-Metterdaad naar mijn geboorteland Armenië afgereisd om de vluchtelingen te bezoeken die recent massaal uit een Armeense enclave verdreven zijn vanwege de etnische zuivering door Azerbeidzjan. EO-Metterdaad is samen met de lokale partners betrokken bij noodhulp voor deze vluchtelingen die alles zijn kwijtgeraakt. De geboden hulp voorziet in primaire levensbehoeften, opleiding en onderwijs voor een nieuwe baan, het opstarten van een eigen bedrijf, maar ook in traumaverwerking.

Samen met een bevriende voorganger bezocht ik Albert en zijn vrouw Nora. Dit gezin met twee kleine kinderen wordt ook ondersteund door de kerk. Granaatscherven hebben de borstkas van Albert doorboord, en één scherf zelfs zijn hart. Terwijl zijn hoogzwangere vrouw thuis achterbleef, is Albert geëvacueerd naar een ziekenhuis. Onderweg is zijn hart gestopt. De verpleegkundige heeft met tranen in haar ogen een laken over zijn lichaam gelegd. Maar dan gebeurt het wonder waar ik als spoedeisendehulparts vaak naar verlang. Piep… piep… piep… Zijn hart begint weer te kloppen.

Hoe Albert tegen iedere verwachting in de operaties overleeft en na een periode van coma weer dapper terugkeert naar zijn dorp, heb ik vast kunnen leggen in een reportage voor EO-Metterdaad. Met een brok in mijn keel, tranen in mijn ogen en kippenvel zat ik op de bank naast Albert en Nora. Ooit was ik ook een vluchteling, nu mag ik leven in overvloed en iets betekenen voor deze mensen. Als er dan ‘gepiep’ is in mijn leven, laat het a.u.b. de piep van een bewakingsmonitor zijn.