Kluun over zijn sa­men­ge­stel­de gezin: 'Op een nazomerdag telde ik 14 kinderen binnen'

Mijn vrouw en ik hebben onze relatie opgebouwd in een volgorde die door de meeste religieuze stromingen niet wordt geadviseerd: eerst kregen we een stuk of wat kinderen (en niet eens met elkaar), daarna ontmoetten we elkaar en deden we aan seks (wel met elkaar), pas daarna gingen we trouwen, maar dan weer niet samenwonen.

Alleen mijn oudste dochter, Eva, was al volwassen toen Anne en ik elkaar leerden kennen; de rest van ons kroost bestond uit mijn twee jongste dochters Roos (toen 15) en Lola (11) en Anne’s kinderen, Eise en Mare, destijds 13 en 11 jaar oud. Vier pubers. De snelste manier om een prille relatie met een samengesteld gezin te laten exploderen, is al die mensjes op een hoop gooien in één huis. En dus besloten we, hoe verliefd we ook waren, om de rust in de tent, of beter gezegd tenten, te bewaren. We hielden beiden ons huis aan. We gingen met onze vijf kinderen op vakantie, vierden als modern family verjaar- en feestdagen samen, maar da’s toch effe anders dan op een schooldag ’s ochtends twintig minuten voor een gesloten badkamer te moeten wachten omdat je stiefzus haar haar staat te föhnen. Of te moeten ontdekken dat je stiefbroer de chocoladecruesli heeft opgevreten. (‘Er zat bijna niks meer in!’ ‘Het pak was letterlijk nog halfvol!’)

En dus pendelden mijn vrouw en ik vier jaar lang als urban backpackers met onze rugzakjes heen en weer tussen elkaars huizen. 

Sinds afgelopen zomer wonen we dan eindelijk samen, met onze jongste drie kinderen, op onze woonark op de Amstel.

Het is beregezellig. Onze drie kinderen kletsen elkaar de oren van het puisterige hoofd. Ze vinden het wonderbaarlijk gezellig, dat samenwonen in een samengesteld gezin. Het gaat veel beter dan verwacht.

Voor onze kinderen. Wij hebben het er iets moeilijker mee.

De cruesli, kwark, M&M’s, eieren, chipito’s, energydrinks en handdoeken zijn op de raarste momenten op.

Fietsen, sportsokken en sleutels worden geleend zonder noemenswaardig uitzicht op teruggave. Schone, witte, bonte, zwarte en reeds gestreken was vinden elkaar op onverklaarbare wijze in innige verstrengeling terug in dezelfde manden en bakken. Het verschil tussen simpele voorzetsels als ‘op’ en ‘in’ blijft voor verwarring zorgen, vooral met betrekking tot huishoudelijke apparaten als een vaatwasser en wasmachine.

En onze woonark, op een prachtige zonnige plek op de Amstel, is deze zomer officieus gekozen tot favorite hang-out van de vriendenclub van Eise. En die van Mare. En van Lola. De vriendengroepen van onze kinderen zijn zich op organische wijze aan het vermengen.

Op een heerlijke zonnige nazomerdag in september telde ik op een bepaald moment veertien kinderen binnen en buiten en o, wacht, ook nog eentje op de wc in onze slaapkamer en ah, daar gaat de bel en staat nummer vijftien voor de deur.

U moet beloven het voor u te houden, maar Anne en ik tellen de dagen af tot we een empty nest hebben.

Schrijver Kluun (Raymond van de Klundert) woont met zijn samengestelde gezin in Amsterdam. Bovenstaande column schreef hij voor het EO-magazine Pubergedoe.