Kevin en Nicole uit ‘Meer dan verwacht’: ‘Ik ga het huis uit als de drieling gaat puberen!’

Op hun allereerste date spreken Kevin en Nicole het al naar elkaar uit: ze hebben allebei een kinderwens. Kevin schiet in de lach als hij eraan terugdenkt. “‘Mocht het ons ooit gegund zijn’, zeiden we tegen elkaar, ‘dan willen we het liefst één kind – of vooruit: maximaal twee kinderen.’” Little did they know. Want nu, zeven jaar later, zijn Kevin en Nicole toch echt ouders van niet een, niet twee, maar dríé prachtige meisjes. Samen met drieling Mae, Ivy en Nova geven ze een inkijkje in hun intense leven in het EO-programma Meer dan verwacht.

Een derde hartje

Hoe het zover gekomen is? Daarvoor moeten we terug naar het begin. Nadat Kevin en Nicole een huis hebben gekocht, zijn ze er klaar voor. Omdat Nicole geen menstruatie heeft, wordt ze door de huisarts doorverwezen voor allerlei onderzoeken. Uiteindelijk krijgt ze hormoonstimulatie om een eisprong op te wekken. Het stel is dan ook dolblij als Nicole na een aantal hormoonstimulatie-pogingen een positieve zwangerschapstest in haar handen heeft.

“Met zes weken hadden we op een donderdagochtend in januari al de eerste echo”, vertelt Nicole. “Dan hoop je dat je een kloppend hartje op het grote scherm ziet.” Kevin knikt: “En dat zágen we ook. Toch haalde de echoscopiste er een collega bij. Die bracht een tweede kloppend hartje in beeld. Oké, dit kunnen we met z’n tweeën, dacht ik nog. Tot ze ook een derde hartje tevoorschijn toverde... Toen werd ik lijkbleek.” Nicole lacht: “Kev kreeg mijn huidskleur, haha! Hij zat met zijn handen voor zijn mond en kon niets meer uitbrengen. Ik hield me nog even sterk. De echoscopiste sloeg een arm om me heen en zei: ‘Och meisje, toch.’ Toen brak ik ook en kwamen de tranen.”

Zwangerschapsvergiftiging

Als de eerste schok is weggeëbd, gaat bij Kevin en Nicole een knop om: ze gaan ervoor. Waar Nicole normaalgesproken dagelijks intensief sport, mag ze van de verloskundige nu alleen nog zwemmen en wandelen. Kevin: “Dat heeft ze dan ook elke week gedaan. Tot een paar dagen voor de bevalling wandelde ze nog volop en zwom ze best wat baantjes. Maar toen ze rond de 32 weken ter controle naar het ziekenhuis moest, wilde ze opeens een ingepakte koffer mee.” Nicole’s voorgevoel klopt: ze vertoont steeds meer symptomen van zwangerschapsvergiftiging. Na een paar dagen besluiten de artsen de bevalling in gang te zetten. “Mijn lichaam reageerde totaal niet op de wee-opwekkers”, vertelt Nicole. “Daarom werd het toch een keizersnede. Ik heb Mae, de oudste, nog even vastgehouden. Maar daar herinner ik me niets meer van.” Ze knipoogt naar Kevin: “Nu kun jij het beter overnemen, vanaf hier wordt het jouw verhaal.”

In levensgevaar

Op dat moment heeft nog niemand in de gaten dat Nicole steeds zieker wordt door complicaties van de zwangerschapsvergiftiging. Ook Kevin niet: “De meisjes werden in een couveuse gelegd, en ik ging met ze mee naar boven, naar de NICU (een intensive care-afdeling voor pasgeborenen, red.). Ze zouden Nicole dichtmaken en dan zou zij erachteraan komen.” Maar intussen gaat het met Nicole bergafwaarts. Pas uren later komt ze met haar laatste energie bij de meisjes kijken. Daar valt ze weg: haar lever en nieren werken niet meer, ze is in levensgevaar. Uiteindelijk belandt ze op de intensive care. Wekenlang rijdt Kevin dagelijks naar het ziekenhuis, en pendelt hij heen en weer tussen de afdelingen van Nicole en de drieling. Als Nicole na een maand weer thuiskomt, weegt ze nog maar 42 kilo en is ze door de complicaties voor de rest van haar leven nierpatiënt.

• Drielingouders Kevin en Nicole uit ‘Meer dan verwacht’: ‘Als wij samen willen blijven, móét je nu gaan praten’

  Drielingouders Kevin en Nicole uit ‘Meer dan verwacht’: ‘Als wij samen willen blijven, móét je nu gaan praten’

‘Van geliefde naar verzorger'

“Toen Nicole thuiskwam, had ik een bepaalde knop omgezet van geliefde en partner naar verzorger”, vertelt Kevin over die eerste periode. “Ze zag er uitgemergeld uit – ik vond het gewoon eng om bij haar in bed te liggen. Het voelde alsof ik naast een skelet lag. Terwijl Nicole haar vechtersmentaliteit langzamerhand terugkreeg, trok ik me steeds verder terug in mijn eigen bubbel. Tot Nicole op een gegeven moment zei: ‘Je bent niet meer zoals je was.’” Nicole knikt: “Kevin is een binnenvetter. Maar ik heb hem echt aangemoedigd te praten over alles wat er is gebeurd. Dat heeft hij gelukkig gedaan. Uiteindelijk hebben we ook samen de ziekenhuisfoto’s teruggekeken en een flink potje gehuild. Zo groeiden we weer naar elkaar toe.”

‘Een enorm vrouwenhuis’

Inmiddels hebben Kevin en Nicole het leven met hun 4-jarige meisjes (tijdens de opnames van Meer dan verwacht waren ze nog 3 jaar) goed op de rit. Waar Nicoles nierfunctie vlak na de bevalling nihil was, functioneren haar nieren het afgelopen jaar rond de zestig procent. Behalve dat ze zoutarm moet eten en elk half jaar ter check naar het ziekenhuis moet, heeft ze er weinig last van. En dat is maar goed ook, want het stel heeft alle energie nodig voor de levenslustige drieling.

Hoe zouden jullie de karakters van de meiden omschrijven?

Nicole: “Mae is de oudste en is heel gevoelig en zorgzaam. Ik denk dat ze qua karakter het meest op mij lijkt: ze heeft precies de autistische trekjes die ik ook heb. Als we tegen haar zeggen dat we morgen naar het strand of de kinderboerderij gaan, en dat gebeurt niet, dan ontstaat er kortsluiting in haar hoofd. Daarnaast kan ze slecht tegen onrecht en is ze een echt moederfiguurtje voor haar twee zussen.”

Kevin: “Ivy is de middelste. Ze stond op de NICU al bekend om haar volume. En dat is niet veranderd – als haar iets niet zint, laat ze wel van zich horen. Ondertussen is ze ook het geniepigst. Ze plaagt haar zusjes graag en vreet stiekeme dingetjes uit. En ze durft het meest, ze is totaal niet verlegen.”

Nicole: “Nova is onze flierefluiter en einzelganger. Waar haar zusjes elkaar opzoeken, kan zij ook heel goed alleen spelen. Ze heeft energie voor honderd kinderen…”

“…en kracht”, vervolgt Kevin. “Nova is het kleinst, maar het sterkst. En ze is een echt meisje-meisje. Een prinses.”

Hoe verdelen jullie je aandacht en tijd tussen de kinderen?

Kevin: “Vooral in het begin was dat heel lastig. De een vroeg vaak net iets meer aandacht dan de ander, en daar ga je al snel automatisch in mee.”

Nicole: “Tijdens het standaard huiluurtje ’s avonds liepen we allebei wiegend door de kamer. Hadden we er eentje stil? Hup, neerleggen, en de volgende oppakken. Maar ook nu blijft het lastig om de aandacht te verdelen. Mae en Ivy vinden het leuk om boodschappen te doen, dus die neem ik om de beurt mee. Maar Nova wil gewoon thuisblijven. Ik zoek nog hoe ik tijd met Nova kan doorbrengen.”

Kevin: “Ook met leuke dingen doen blijft het lastig: dan willen ze allemaal mee. Die één-op-één-momentjes zijn er bijna nooit, omdat ze veel dezelfde dingen leuk vinden. Dus dan gaan we bijvoorbeeld toch maar weer met z’n allen naar het zwembad.”

• Drieling Mae, Ivy en Nova voor het eerst naar school in 'Meer dan verwacht'

  Drieling Mae, Ivy en Nova voor het eerst naar school in 'Meer dan verwacht'

Wat is jullie advies voor andere ouders van meerlingen?

Nicole, resoluut: “Structuur. De avond van tevoren wil ik weten wat we morgen gaan doen. Want je kunt niet op het laatste moment bedenken om naar het strand of de dierentuin te gaan. Met de meiden duurt het minstens een uur voordat we de deur uit zijn – en als we daadwerkelijk binnen een uur buiten staan, hebben we echt doorgerend. Daarom is een goede planning broodnodig.”

“Ja, die structuur kregen we mee als advies vanuit het ziekenhuis en die hebben we van baby af aan aangehouden”, knikt Kevin. “Maar ik zou meerlingouders ook willen aanmoedigen tijd voor elkaar vrij te blijven maken. Anders raak je elkaar zeker kwijt. Vooral de eerste twee jaar gaat alle aandacht naar de kinderen en sta je misschien in de overlevingsstand. Maar je moet ook aandacht aan elkaar blijven geven. Wij sporten bijvoorbeeld veel samen.”

Hoe zien jullie de toekomst met de drieling?

Kevin: “Ik hoop dat ze altijd vriendinnetjes zullen blijven, en elkaar blijven opzoeken. En ja, ik zit in een enorm vrouwenhuis straks. Ik maak m’n borst maar nat…”

Nicole lacht: “Ik heb al besloten dat ik even twee jaar het huis uit ga als ze beginnen te puberen, haha! Ik ben vast de pineut!” Dan weer serieus: “Tsja, de toekomst. Ons leven zal altijd hectisch zijn, het is nooit meer stil. Ik heb weleens van die momenten dat ik helemaal overprikkeld raak. Maar dat duurt meestal een paar minuten. Dan komt er weer een van de meiden naar me toe, en zegt ze: ‘Mama, jij bent mijn allerbeste vriendin. Ik houd zóveel van jou!’ En dan smelt ik weer.”