Jurjen ten Brinke: ‘Ik bid eigenlijk de hele dag door’

Bid

‘Ik bid eigenlijk de hele dag door. Als ik opsta, op de fiets, in de auto, tijdens gesprekken met mensen, aan het einde van de dag… Het is een voortdurend gesprek met God waarin ik dingen tegen hem zijn en probeer te luisteren wat Hij zegt. Het is de ‘adem van mijn ziel’ zoals dat vroeger werd gezegd. 

Ik ben er de persoon niet naar om lang te bidden, dat vind ik niet makkelijk. Ik kan jaloers zijn op mensen die eerder opstaan om te bidden, vaste momenten daarvoor nemen. Het is goed om er tijd voor vrij te maken: dat doe je ook voor je partner om te voorkomen dat je relatie een soort vanzelfsprekendheid wordt. 

Ik bid in eigen woorden, gebruik eigenlijk geen vaste gebeden. Maar er is wel iets dat steeds terugkeert in mijn gebed: ik wil doen wat God voor me heeft bedacht die dag. Dat is mijn grootste ambitie en daar bid ik dagelijks voor.’ 

Bedank

‘Sinds een paar jaar neem ik bewust tijd met pen en papier om mijn dankbaarheid te uiten. Dat doe ik sinds ik erachter kwam dat mijn manier om liefde te ervaren en te uiten door middel van positieve woorden gaat. Dat is mijn ‘liefdestaal’. 

Dat is ook iets dat de Bijbel zegt: ‘Wat gij wilt dat u geschiedt, doe dat ook bij een ander’. Dus niet de negatieve variant, die je vaak hoort, maar juist een positieve interpretatie. Daarom schrijf ik de dingen waarvoor ik dankbaar ben op voor mezelf, maar ik stuur goede vrienden en familieleden ook brieven of kaartjes waarin ik schrijf hoe dankbaar ik voor ze ben. Ik krijg daar zulke mooie reacties op, die zijn veel kostbaarder dan een cadeautje.’  

Bewonder

‘Van huis uit heb ik geen sport meegekregen, wellicht dat ik daarom als tiener heel veel tijd doorbracht in de natuur. Ik ben idolaat van plantjes en vogels. Van mijn 12e tot mijn 18e had ik een volière met allerlei vogels en ik trok er ook vaak op uit met mijn verrekijker. Ik weet nog dat ik een ijsvogel zag en niet begreep waarom al die voorbijrazende automobilisten niet stopten om me mee te kijken. Ik kan echt een diepe bewondering voelen voor wat God heeft gemaakt.

Met bewondering voor mensen ben ik altijd wat voorzichtiger, ik houd er niet van als ik zelf word bewonderd en ben ook terughoudend in mijn bewondering voor mensen. Zo ben ik opgevoed en dat zit er diep in: ik plaats mensen liever niet op een voetstuk. Ik heb wel iemand die belangrijk voor me is geweest: dat is de New Yorkse dominee en schrijver Tim Keller van wie ik heel veel heb geleerd. 

Echte bewondering heb ik voor mensen die door de gebrokenheid van het leven op achterstand zijn geraakt, maar met hulp van anderen en met hulp van God tot bloei zijn gekomen en nu iets betekenen voor andere mensen. Gewone mensen die zijn gaan doen wat voor hen bestemd is. Ik vind het altijd een voorrecht als ik daarbij betrokken mag zijn en met hen op mag trekken. Dan voel ik dankbaarheid en verwondering over wat er in hun leven is gebeurd.’