Joachim en Nadine delen gezonde maaltijden via Thuisgekookt

Met een enthousiast kwispelende staart begroet teckel Senna het bezoek dat binnenstapt. Met haar korte pootjes doet ze verwoede pogingen wat hogerop te komen, maar baasje Nadine corrigeert haar. “Niet springen!” en ze wijst Senna naar haar mand. Als even later Christa voor de deur staat, herhaalt het ritueel zich, maar dan een tandje enthousiaster. Christa en Senna zijn duidelijk dol op elkaar. Senna is niet bij Christa weg te slaan.

Rijkgevulde hapjespan

We zijn bij Joachim en Nadine, een kersvers echtpaar dat half juli in het huwelijksbootje stapte. Ze wonen nu bijna een jaar in hun Goudse rijtjeswoning, waar Nadine een rijkgevulde hapjespan op de kookplaat heeft staan. Ernaast een pannetje met room, waar ze met een garde zo nu en dan stevig in roert. Tussendoor schept ze het gehaktmengsel nog even goed om, waarna ze een glazen ovenschaal op het aanrecht zet. “We eten vanavond lasagne, ik hoop dat jullie dat lusten”, zegt ze, terwijl ze voorzichtig een paar grote lepels gehakt in de schaal schept. Nadine houdt van koken en vooral op haar vrije vrijdag kan ze er lekker de tijd voor maken. “Ik hou van Italiaans, maar ook van curry’s. En wraps maak ik ook regelmatig; ik denk dat we maar één keer in de week Hollandse pot van aardappels en groenten eten.”

Even later schuift Nadine de schaal de oven in en loopt ze de woonkamer binnen, waar de placemats, de borden en de glazen al klaarstaan. “We kunnen over een paar minuutjes eten, dus laten we maar aan tafel gaan zitten.”

Bakje eten

Zo’n elf maanden geleden zat Joachim uit verveling een krantje van de supermarkt door te bladeren. Zijn oog viel op een verhaal over Thuisgekookt, een sociale maaltijdservice aan huis voor en door buurtgenoten. Het sprak hem meteen aan en ook Nadine vond het een leuk initiatief. “Wij zijn maar met z’n tweeën,” vertelt hij, “terwijl veel recepten voor vier personen zijn. Je kookt dus al snel te veel. Bovendien, wij koken tóch. Hoe leuk is het dan om iemand daarvan te laten meegenieten die misschien wat eenzaam is, ertegen opziet om te koken of een beperkt budget heeft.”

Joachim en Nadine meldden zich als zogenaamde thuiskoks aan bij Stichting Thuisgekookt, en werden al snel gekoppeld aan Christa. Joachim: “Officieel komt de ander het eten ophalen. Maar na de eerste kennismaking met Christa klikte het zo goed, dat Nadine en ik tegen elkaar zeiden: ‘Waarom zou Christa niet gewoon mee kunnen eten?’

Ze eet nu de ene week met ons mee, de andere week haalt ze een bakje eten op. Meestal op woensdag of vrijdag, maar daar zijn we heel flexibel in.”

Intensieve mantelzorg

Christa kan zich de eerste ontmoeting met Joachim en Nadine nog goed herinneren. Zij had hetzelfde artikel in het supermarktblaadje gelezen en meldde zich met een beetje schroom bij de stichting aan. “Ik heb een paar slechte jaren achter de rug”, vertelt ze. “Mijn ouders en mijn oudste broer zijn alle drie in drie jaar tijd overleden. Vooral voor mijn moeder heb ik intensieve mantelzorg gedaan, en toen zij overleed, viel ik in een gat. Ik voelde me alleen, zat niet lekker in m’n vel en was ook minder goed voor mezelf gaan zorgen. Uitgebreid koken deed ik bijvoorbeeld niet meer. Ik wist: als ik nu geen actie ga ondernemen, gaat het niet goed. Toen ik me aanmeldde, werd ik al heel snel gekoppeld aan Joachim en Nadine. Onze eerste ontmoeting vond ik spannend en was wat onwennig; bij wie zou ik terechtkomen? Ik weet nog dat ik dacht: ik vraag gewoon of ik even een momentje stilte mag om te bidden. Maar tot mijn verrassing vroeg Joachim tijdens onze eerste maaltijd: ‘Zullen we eerst bidden voor het eten?’ Nou, dat was voor mij echt een wonder. ‘Ik bid ook voor mijn eten’, zei ik. We kregen zulke leuke gesprekken, die eerste maaltijd was erg leuk en gezellig.”

Je eigen bubbel

Ook vanavond gaat Joachim voor in gebed. Na het amen snijdt Nadine de lasagne in stukken en verdeelt deze over de borden. Staat er weleens iets op het menu wat Christa niet zo lekker vindt? “Dat is tot nu toe niet gebeurd”, lacht ze. “Het is altijd heerlijk, eerlijk waar.” “Dat komt doordat Nadine kookt”, grinnikt Joachim.

Christa, die in de buurt woont, is blij met de wekelijkse afleiding. “Ik ben er weer eens uit en we voeren leuke gesprekken met elkaar. Het moest gewoon zo zijn, zo heb ik het echt ervaren. Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet. En ik vind het zo bijzonder dat een jong stel dit voor mij doet. Ik ben in juli zelfs op hun bruiloft geweest.”

Joachim knikt. “Christa is een stuk ouder dan wij zijn; normaal gesproken zou je niet zo snel een relatie opbouwen met iemand die niet van je eigen leeftijd is. Dat is het leuke van dit initiatief: je komt met mensen in contact die niet per se in je eigen bubbel zitten. Christa is een heel vriendelijke, vrolijke vrouw met een goed hart. Soms heeft ze een andere blik op dingen. Dat is alleen maar leuk en leerzaam. En ik vind het heel krachtig dat ze zich heeft aangemeld voor dit initiatief.”

Puur toeval

“Wie wil er nog een stukje?” vraagt Nadine als de borden leeg zijn. Christa schuift haar bord bij. “Heerlijk!” zegt ze, terwijl teckel Senna met een tennisbal in haar bek haar aandacht probeert te vragen. “We gaan zo spelen, Senna”, zegt Nadine, en ze staat op om in de keuken het toetje klaar te maken.

Het concept van Stichting Thuisgekookt is dat de maaltijdontvanger de ingrediënten van de maaltijd aan de thuiskok vergoedt, maar dat vinden Joachim en Nadine niet nodig. “Nu neemt Christa vaak een speeltje mee voor Senna, dat is natuurlijk superleuk. Die twee zijn gek op elkaar.”

Als ook de yoghurt met aardbeien en witte chocolade op zijn, speelt Christa nog even met Senna en ruimt Joachim de vaatwasser in. “Wat ik zo leuk vind aan dit initiatief” zegt hij, “is dat we in korte tijd een band met elkaar hebben opgebouwd. We wisten natuurlijk niet dat Christa ook gelovig is, al hadden we bij de eerste kennismaking al wel een beetje dat gevoel. En dat bleek inderdaad het geval. Puur toeval; hoe groot is nou die kans?”

* Christa is niet haar echte naam.