Jeroen Snel: 'God is mijn eindstation'

"Magisch" vindt Jeroen de koninklijke familie. Aan de andere kant: "Er zijn ook belangrijkere dingen. Het is maar mijn werk." Die houding typeert Jeroen; hij relativeert graag, en doorspekt zijn zinnen met luchtige opmerkingen. "Ik ben een vrolijk persoon."

IJdel

Twintig jaar geleden kwam hij als nieuwsverslaggever bij de EO werken. De overstap naar royalty-presentator, twaalf jaar later,was geen vanzelfsprekende. "Veel mensen denken dat de Oranjes een oude hobby van me zijn, maar dat is helemaal niet zo. Ik werd gevraagd voor dit programma en het leek me wel mooi. Er kleeft altijd een bepaalde magie aan de koninklijke familie; het blijft spannend."

Er was nog een reden om ja te zeggen tegen Blauw Bloed. Lachend: "Eerlijk gezegd streelde het mijn ego wel om een eigen televisieprogramma te krijgen. Natuurlijk ben ik ijdel – een televisiepresentator die beweert niet ijdel te zijn, moet je niet geloven. Ik vind dat ik er goed uit moet zien en de juiste kleren moet dragen. Bovendien vind ik het leuk om voor de camera te staan."


Hij maakt de koninklijke familie regelmatig van dichtbij mee, maar om nu te zeggen dat hij ze kent, gaat te ver. "De koningin is thuis met haar kinderen en kleinkinderen echt iemand anders dan in het openbaar. Je ziet dat nu ook: haar zoon ligt op sterven, maar ze gaat met een glimlach op staatsbezoek, en straks zal ze Koninginnedag vieren. Ik bewonder dat mateloos: zo sterk, zo professioneel."

Familie

Zelf kreeg Jeroen ook de nodige klappen te verwerken in zijn familie. Zo overleed zijn vader afgelopen zomer. Een zware periode voor Jeroen, die zijn moeder al op zijn 28e verloor. "Nu mijn beide ouders overleden zijn, zie ik pas echt hoe waardevol familie is. Mensen die jou helemaal kennen, bij wie je altijd terechtkunt. Ik mis die vaste waarde in mijn leven. Gelukkig heb ik een broer met wie ik een heel goede band heb, en ik trek nu meer naar ooms en tantes."

Rond het overlijden van zijn moeder, veertien jaar eerder, maakte Jeroen een heftige periode door. "Ik was een bijzonder blijmoedig evangelisch christen. Daar bedoel ik mee dat ik geloofde dat God alles verhoort wat je in geloof bidt. Toen mijn moeder ziek werd, bad ik voor haar genezing. Ik geloofde dat God dat kon en wilde doen – er staat toch in de Bijbel dat Hij meer doet dan wij bidden of beseffen kunnen? Maar mijn moeder overleed."

Eindstation

Deze klap zorgde er niet voor dat Jeroen teleurgesteld raakte in God, maar wél dat hij de rol van God in zijn leven anders leerde ervaren. "Ik weet nog steeds zeker dat God mijn hemelse Vader is. Dat heeft Hij op tal van manieren laten zien. Maar hij laat vervelende dingen soms gebeuren. Ik moest leren leven met verdriet en pijn. Dat klinkt heel zwaar, maar ik sta nog steeds heel vrolijk en positief in het leven."

Het overlijden van zijn ouders heeft hem ook een andere kijk op het leven gegeven. "Ik was als jonge, ambitieuze journalist erg bezig met het hier en nu. Alsof het leven oneindig is. Nu denk ik vaker aan het einde; het leven is maar tijdelijk. Daardoor is mijn werk minder belangrijk geworden; ik heb geen grote ambities meer. De relaties met de mensen om mij heen zijn veel belangrijker geworden. En uiteindelijk eindigt het leven in de hemel, waar ik mijn ouders weer zal zien. God is mijn eindstation."

Glimp

Hoe het geloof bij de leden van het koninklijk huis leeft, vindt Jeroen lastig te zeggen. "Daar hebben ze het zelden over. Ik zal met Willem-Alexander nooit een gesprek over het geloof hebben – dat doen ze niet." Toch weet hij dat de Oranjes gelovig zijn. "Je ziet daar soms een glimp van, vooral bij begrafenissen, bruiloften en doopdiensten. Dan zegt de dominee bijvoorbeeld iets over de gesprekken die hij met de familie heeft gevoerd, en ontdek je dat het geloof een belangrijke rol speelt in hun leven."

Sensationeel

Volgens sommige critici is Blauw Bloed te volgzaam richting de koninklijke familie, maar Jeroen kan weinig met dat commentaar. "We maken een heel eerlijk programma, willen niet sensationeel zijn of speculeren. Veel mensen vinden bijvoorbeeld dat de koninklijke familie wel erg weinig doet voor het geld dat ze krijgen. Maar ik zie dat ze achter de schermen voortdurend werk verzetten. Een ander denkt: 'Zitten ze nou weer aan zo’n staatsbanket vol glitter en glamour?' Maar ik merk dat ze tijdens staatsbezoeken voortdurend aan het werk zijn."


Hij gelooft dat de Oranjes juist in deze tijd een belangrijke rol te vervullen hebben. "Nederland wordt vaak geregeerd door angstgevoelens, onbegrip naar anderen, onverdraagzaamheid richting buitenlanders; de boel staat op scherp. Het koningshuis is een stabiele factor, het geeft vertrouwen en rust. Volgens mij spelen de Oranjes een grote rol in het welzijn van Nederland."

Voorlopig is hij dan ook nog niet klaar met de Oranjes. "Ik heb een van de leukste banen binnen de EO. Ik spreek de koningin, Máxima en Willem-Alexander regelmatig. In de zomer mag ik ook nog eens nieuwsprogramma’s presenteren; dan val ik in voor Andries Knevel en Tijs van den Brink bij De Vijfde Dag en Dit Is De Dag. Ik ben een ontzettend tevreden mens.

In ieder geval wil ik nog de inhuldiging van Willem-Alexander meemaken. Wanneer dat is, weet ik niet. Eerder heb ik daarover gespeculeerd – ik dacht dat het in 2010 zou zijn, toen koningin Beatrix 30 jaar op de troon zat. Niet dus. Het zal een verrassing zijn wanneer ze afstand doet van de troon."

Tekst: Pieter-Jan Rodenburg

Beeld: Dik Nicolai