Janneke: ‘2019 stond voor mij in het teken van galwegkanker’

Janneke: “In het voorjaar van 2018 zat ik niet goed in mijn vel; ik was erg moe en vaak duizelig. We hadden een drukke tijd met een pleegkind achter de rug, dus de huisarts vermoedde dat ik overspannen was. Op een gegeven moment kreeg ik overal jeuk en wist ik, als verpleegkundige, dat er iets met mijn lever aan de hand was. Ik ben opnieuw naar de huisarts gegaan en de klachten die ik had leken te wijzen op een galwegafsluiting. Mijn leverwaarden bleken niet goed te zijn en de huisarts stuurde me door voor een echo. 

De arts in het ziekenhuis was ervan overtuigd dat ik galstenen had, dus de onderzoeken die ze deden waren gericht op het verhelpen van galstenen. Tijdens de onderzoeken was er wat onduidelijkheid, dus ik moest een aantal dagen later terugkomen voor een CT-scan. Op de vrijdag die mijn leven voorgoed veranderde, duurde het wachten op de uitslag van de CT-scan zo lang, dat ik mijn man al naar huis stuurde om bij onze drie kinderen (16, 14 en 10) te zijn. Toen de verpleegkundige in de gaten kreeg dat mijn man was vertrokken, adviseerde zij mij om hem terug te laten komen, want de arts wilde graag de uitslag bespreken met mijn man erbij.”

“Mijn man kwam terug en wij moesten plaatsnemen in een kamertje. Toen er vervolgens twee artsen met een ernstig gezicht het kamertje binnen kwamen lopen, wist ik genoeg. De woorden die geen mens te horen wil krijgen werden uitgesproken: ‘Mevrouw u heeft galwegkanker en het ziet er helaas niet goed uit.’ Mijn wereld stortte volledig in.

We huilden, praatten en hebben gebeden met onze kinderen. Onze toekomst was in één klap weg. Eén van de kinderen zei verdrietig: ’Ik hoop dat God naar de aarde terugkomt voordat u sterft, dan kunnen we allemaal tegelijk naar de Hemel en hoeven wij u niet te missen.’ Hartverscheurend. Allerlei vragen drongen zich aan mij op: ‘Hoelang zou ik nog leven? Hoe moet het dan met mijn man en kinderen?’ Familie en vrienden kwamen langs om ons te ondersteunen, we huilden wat af met elkaar. Het was zo onwerkelijk. Toch voelde ik Gods aanwezigheid heel sterk op dat moment.”

“Een week later gingen wij naar het AMC in Amsterdam en werd er een stent in mijn galwegen geplaatst, zodat mijn klachten zouden afnemen. Ik kreeg te horen dat de tumor op een zeer ongunstige, niet te opereren plek zat en dat ze alleen nog levensverlengende chemokuren konden geven. Met chemokuren hoopten de artsen mijn levensverwachting van een paar maanden, met minstens een jaar te verlengen. Het gekke was dat het, naast de ernstige boodschap die ik kreeg, een opluchting was om te horen dat ik nog een jaar te leven had. Sinds de diagnose dacht ik in weken en dagen, maar opeens kreeg ik nog een jaar extra met mijn man en kinderen. Een jaar langer om ze te zien opgroeien en een moeder voor mijn kinderen te zijn.”

“In september 2018 ben ik gestart met de chemokuren, een intensief en zwaar traject van ruim een half jaar. Na de eerste vier chemokuren kreeg ik koorts. De oncoloog besloot dat ik permanent antibiotica moest gaan gebruiken, zodat ik niet steeds koorts zou krijgen. Dat hielp gelukkig goed.

Ik wist nog maar net dat ik ongeneeslijk ziek was en zat meteen in een loodzwaar traject, waardoor ik me steeds zieker door begon te voelen. Ik heb me zelfs afgevraagd of ik niet eerder aan de gevolgen van de chemokuren zou komen te overlijden dan aan de ziekte zelf. Tijdens één van mijn ziekenhuisopnames voelde ik me zo eenzaam en door God verlaten. Ik las altijd van die mooie verhalen van mensen die God zo dichtbij ervaarden tijdens moeilijke momenten in hun leven en getuigenissen waarin mensen verklaarden dat zij boven de pijn werden uitgetild, maar ik moest er dwars doorheen en voor mijn gevoel ook nog eens zonder God. Ik smeekte of Hij wilde laten voelen dat Hij bij mij was, maar het bleef zo stil. Ik kon mijn relatie met God even niet op een rijtje krijgen, maar er waren gelukkig veel mensen die voor mij baden toen ik het zelf niet meer kon.”

“In maart 2019 heb ik mijn laatste chemokuur gehad. Twee maanden later greep ik de mogelijkheid aan om mee te doen aan een experimenteel onderzoek voor een nieuw soort bestralingen. Ik was bereid om alles aan te grijpen wat zou zorgen voor wat extra tijd met mijn gezin. Tot mijn grote verwondering is de tumor geen millimeter meer gegroeid, sinds ik ziek ben geworden. Ik zie dat echt als gebedsverhoring van God.

Mijn jongste zoon (10) bidt elke avond of God mij wil genezen. Hij vertrouwt blindelings op God. Als ik hem dit hoor vragen, smeek ik God in gedachten: Laat U het alstublieft gebeuren, verhoor de gebeden van mijn zoontje, U heeft de macht om te doen wat een arts niet kan. Neem zijn kinderlijke vertrouwen toch niet weg.”

“Ik geloof dat Gods beschermende armen om mij heen zijn, maar soms ben ik het echt niet eens met deze situatie. Ik zou zo graag nog heel lang willen leven, maar sta machteloos tegenover deze ziekte. Vooruitkijken kan ik niet meer, terugkijken gelukkig wel. Ik ben dankbaar dat ik in het afgelopen jaar elke dag energie, moed en kracht van God heb gekregen. Natuurlijk heb ik vaak verdrietige momenten, maar de gewone, dagelijkse dingen en het leven met de kinderen gaan gelukkig gewoon door en daar geniet ik enorm van. In Filippenzen 4:6 staat: ‘Maak u nergens zorgen over, maar bid voor alles en vraag God wat u nodig hebt, dankbaar voor alles wat Hij doet.’  Deze tekst geeft mij moed om al mijn zorgen, verdriet en boosheid steeds bij God te brengen. Ook het prachtige lied Thuis van Sela geeft mij veel troost. In dit lied gaat het om de open armen van God de Vader en Zijn uitnodiging om Thuis te komen bij Hem. Ik ben in Zijn handen, dat is de enige zekerheid die ik nog heb en ooit zal ik Thuis mogen komen.”

Lees ook: Reinder IJmker, de man van Kinga Bán, praat voor het eerst over zijn verlies