Jacqueline verloor haar zoontje Délano (7) op kerstavond

Wensballonnen op kerstavond

Jacqueline: “De dagen voor kerst zijn altijd moeilijk. Na twaalf jaar zijn de scherpste randjes ervan af, maar het verdriet blijft. Dat zal nooit overgaan. Op 24 december 2008 om kwart voor vijf ’s middags stopte Délano’s hartje met kloppen. Sindsdien laten mijn dochter Rachel (26) en ik elk jaar op dat moment een wensballon op.”

Nooit meer thuis

“Délano zou een week ter observatie in het ziekenhuis worden opgenomen. Hij is nooit meer thuisgekomen. Half september kreeg hij plotseling pukkeltjes onder zijn arm. Uitslag, dachten we. Maar de pukkeltjes veranderden in grote jeukende plekken over zijn hele lijfje. De jeuk ging over in ondraaglijke pijn en de plekken werden grote open wonden.

Délano kon niet meer van de pijn, hij was helemaal op. Mijn ex-man en ik waren radeloos. Wat was er aan de hand? Ook de artsen hadden in eerste instantie geen idee. In het ziekenhuis van Leuven kwam Délano terecht op een gespecialiseerde Intensive Care, waar zijn plekken werden behandeld als brandwonden. Hij werd dagelijks onder narcose gebracht om de pijn te verlichten.”

Beademing

“Inmiddels bleek uit de huidbiopten dat Délano een vorm van kanker had. Voor de verdere diagnose moest er een PET-scan gemaakt worden. De verpleegkundige die de radioactieve vloeistof via het infuus zou inspuiten, tilde zijn voet op en liet deze terugvallen op het bed. Délano kwam bijna een halve meter overeind van de pijn. De open wonden op zijn benen waren extreem gevoelig en moesten in alle voorzichtigheid aangeraakt worden. Vlak daarna bleek hij zogenaamde shock-longen te hebben. Iets wat vaker voorkomt bij extreme pijn of trauma: verkramping van de longen, waardoor zelfstandig ademen moeilijk is.

De conditie van Délano’s longen ging zo hard achteruit dat hij beademd moest worden. Zijn toestand was kritiek. Die eerste nacht aan de beademing weken we niet van z’n zijde. De angst die je dan voelt, is niet te beschrijven. Mijn wereld stortte in. Maar als door een wonder krabbelde Délano op.”

Tekst gaat verder onder afbeelding

Hoop op genezing

“In de weken die volgden bleven we hoopvol. Terwijl Délano in slaap werd gehouden, kreeg hij chemotherapie toegediend. Zijn huid knapte op. De plekjes op zijn lichaam genazen. Ik wachtte op het moment dat zijn longen voldoende aangesterkt zouden zijn, zodat we naar huis konden gaan. Vanuit daar zouden we verder gaan met behandelingen. Ik had er geen idee van dat het allemaal zo anders zou lopen.”

Onrustig gevoel

“Op vrijdagavond 20 december belde ik met zuster Veronique. Ik had al de hele dag een onrustig gevoel en was emotioneel. Délano bleek ineens hard achteruit te zijn gegaan. Hij moest een risicovolle operatie ondergaan om drains te plaatsen rondom zijn longen. De operatie was succesvol en de dagen daarna bleef hij stabiel. Nog steeds beademd, dat wel, maar hij leek er goed doorheen te zijn gekomen. Tot dat ene belletje op 24 december.”

'Hij is dood'

“Delano’s vader ging die dag bij hem op bezoek. Ik zou met mijn dochter Rachel boodschappen doen voor een etentje op kerstavond. Hoewel mijn hoofd natuurlijk helemaal niet naar kerst stond, realiseerde ik me dat mijn dochter er ook nog was. Zij had de laatste weken haar ouders al zoveel moeten missen. Daarom wilden we er toch iets gezelligs van maken met elkaar.

Vanuit het ziekenhuis belde Délano’s vader: ‘Hij is dood’. Ik zakte letterlijk in elkaar op de grond. Délano bleek geen hersenactiviteit meer te hebben. Toen Rachel en ik in het ziekenhuis aankwamen, kreeg ik Délano bij me op schoot. Na een aantal laatste onderzoeken, besloot de arts de beademing te stoppen. Na tien minuten stierf hij in mijn armen. Mijn hart stierf op dat moment een beetje mee.

Délano werd een dag na zijn overlijden -op eerste Kerstdag- thuisgebracht. Ik wilde hem persé bij me thuis hebben. Je laat je kind toch niet achter in een ziekenhuis met kerst?”

Verdriet en geluk

“Kerst zal nooit meer worden zoals het was. De eerste jaren wilde ik geen kerstboom in huis hebben. Ik kon het niet. Maar Délano was zo’n gezelligheidskind. Hij hield van bezoek en gezelschap en kon intens genieten van gezelligheid in huis. Hij zou niet gewild hebben dat ik nooit meer een kerstboom zou hebben, dus tegenwoordig heb ik er weer een.

24 december is een dag van veel verdriet, maar inmiddels zijn er ook mooie nieuwe herinneringen bijgekomen. Rachel is op die datum ten huwelijk gevraagd en ik heb mijn grote liefde Ron op 24 december ontmoet. Verdriet en gelukkige momenten kunnen elke kerst een beetje meer naast elkaar bestaan.”

Volg ons op Instagram!