De oorlog in Gaza lijkt voorbij, maar het leed gaat door: ‘Een onbewoonbare, verwoeste plek’

Antoinette Rommers (46) werkt met de stichting iTrust.one in de Gazastrook. Samen met haar team deed ze er vóór, tijdens en na de oorlog in Gaza alles aan te helpen. “We helpen zowel Israëlische soldaten als het Palestijnse volk. Als team bezochten we samenkomsten van de familie en vrienden van gegijzelden en waren wij bij protestmarsen in Tel Aviv. Zo kregen wij een breder beeld van de situatie in beide kampen.”

Doorzeefde auto’s

Wanneer Antoinette terugdenkt aan hoe zij getuige was van de terreuraanval van Hamas op 7 oktober, springen de tranen opnieuw in haar ogen. “Achter mij vonden de bombardementen in volle hevigheid plaats en om mij heen zag ik de doorzeefde auto’s en de gesneuvelde strijders.” Voor haar lag een man wiens ogen star en levenloos naar de hemel staarden. “Ik liep naar hem toe en ging op mijn hurken bij hem zitten. Toen begon ik onbedaarlijk te huilen. Ik voelde de pijn aan weerszijden van het conflict en voelde tegelijkertijd de tranen van Jezus om zoveel vernietigde levens.”

Vanwege haar eigen veiligheid werd Antoinette door de ambassade met een repatriëringsvliegtuig naar Nederland gestuurd. Het frustreerde haar om aan de zijlijn te moeten staan en niks voor haar vrienden in Gaza te kunnen doen. “Al gauw ontving ik foto’s die mijn voorstellingsvermogen te boven gingen. Ik had geen idee hoe ik op de hulpvraag van één van mijn vrienden moest reageren, toen zijn kind blind was geworden. Een andere vriend vroeg mij een bemoedigend lied te sturen, zodat hij zijn vreselijke situatie een moment kon vergeten. Ik zag het leed, maar kon vaak niks voor hen betekenen.”

• Antoinette werkt in de Gazastrook en bevindt zich onverwachts in oorlogsgebied

  Antoinette werkt in de Gazastrook en bevindt zich onverwachts in oorlogsgebied

Een kruitvat

Elke keer als Antoinette de kans krijgt, reist ze opnieuw af naar Gaza om te helpen. Ze blijft zich ervan bewust dat zij vrijwillig in een kruitvat stapt. “Het blijft een conflictgebied. Daarin lijkt alles het ene moment nog normaal, en kan het een uur later onherkenbaar veranderd zijn.” Tijdens één van haar reizen spreekt Antoinette met Hamas. “Ik heb mijn getuigenis met hen gedeeld en met hen gebeden. Ook hebben we gesprekken gehad over de conflicten.”

Antoinette heeft nog steeds veel contact met mensen in de Gazastrook, en praat met bewoners over hun leed en verlies. “Een Palestijnse man vertelde mij dat hij met zijn blote handen in de grond moest graven om alle lichaamsdelen van zijn geliefden bij elkaar te zoeken. Hij is zwaar getraumatiseerd.” Ze staat machteloos tegen het leed dat zij in de Gazastrook aantreft, toch doet Antoinette wat ze kan. “De hulp die wij daar bieden voelt als een druppel op een gloeiende plaat. Ik ben dankbaar voor elk broodje dat wij kunnen uitdelen en elke liter water die een dorstige mond bereikt. Ik neem de oproep van Jezus heel letterlijk: een beker koud water geven aan een dorstig mens!”

Vergaande gevolgen

De oorlog heeft vergaande gevolgen, ziet Antoinette. “De talloze keren dat deze mensen moesten vluchten voor bombardementen en de verliezen die zij hebben geleden, heeft hen voor het leven getraumatiseerd.” Er blijft voor hen niets anders over dan een stukje grond tussen het vuilnis, met een paar stokken en een stuk tentzeil ter overkapping. “Ziek, verzwakt en vaak met een kind in de armen waren zij op de vlucht voor het geweld.”

“Wat overblijft is een onbewoonbare, verwoeste plek. Ik stond vorige week op een heuvel, dicht bij de muur die Gaza van Israël scheidt en zag de totale verwoesting van deze oorlog. De infrastructuur is volledig weggeslagen. Tussen de smeulende ruïnes lopen mensen verdwaasd rond, op zoek naar wat over is van hun huis.”

Schrijnend en confronterend

Ook de Westbank aan de oostzijde van Israël ondervindt de gevolgen van de oorlog. “Voorheen zag ik daar nooit bedelaars, maar nu komen ze het terras op als je koffie zit te drinken. Kinderen verkopen allerlei prullaria aan automobilisten die voor het stoplicht staan te wachten. Er komen ook regelmatig hulpvragen bij ons binnen van mensen die niet meer in staat zijn om bijvoorbeeld pampers of babyvoeding te kopen. Het is enorm schrijnend en confronterend.”

Lichtpuntjes

Elke keer als Antoinette het land ingaat treft haar het leed, toch zijn er ook lichtpuntjes. “Wanneer ik naar het hoopvolle gezichtje kijk van een klein meisje, met grote bruine ogen, haar kleverige, klittende staartjes vol luizen, haar buikje bezaaid met talloze zweren dat naast haar kleine broertje staat die beide benen moet missen, ben ik dankbaar dat ik hun gekleurde bakjes kan vullen met papperige rijst en hun jerrycan met wat water. Als ik vervolgens haar brede, half tandeloze mondje zie splijten in een prachtige, dankbare glimlach, weet ik waarom ik zoveel van deze mensen en van dit werk houd.”

Het getuigenis van een Palestijnse vrouw die dagelijks de beperkingen van de oorlog aan den lijve ondervindt, raakt Antoinette ook diep. “Ze zei tegen mij dat zij – ondanks alles wat hen is overkomen – juist rust en vrede ervaart wanneer ze bedenkt dat zij exact op dezelfde plek is als waar Jezus ooit door Zijn beproeving is gegaan. Ze vindt het een eer om in Zijn voetsporen te mogen gaan. Deze gedachte maakt haar situatie niet makkelijker, maar wel dragelijker. Dat vind ik getuigen van geloofsvertrouwen!”

Netwerk

Het blijft voor Antoinette en haar team een hele puzzel wanneer en hoe zij het beste hulp kunnen bieden in Gaza en op de Westbank. “Soms hebben we concrete plannen, maar vaak gaan we blanco en kijken we wat er op ons pad komt. De afgelopen jaren hebben we waardevolle contacten gelegd op scholen, in ziekenhuizen, bij het ministerie en onder ondernemers. Deze contacten bleken van onschatbare waarde tijdens de oorlog”, vertelt Antoinette.

“Ons netwerk wordt nu gebruikt door humanitaire organisaties, om hulp te kunnen bieden. Dankzij onze connecties kunnen we intensief betrokken zijn bij de wederopbouw en het gebied voorzien van voedsel en helpen bij het herstellen van drinkwaterbronnen. We kochten vee voor de bewoners en hielpen hen bij het opzetten van gaarkeukens. We blijven ons inzetten om op allerlei manieren te voorzien in de nood die op ons pad komt. Iedereen heeft iets kostbaars en unieks gekregen. Dat is niet om voor jezelf te houden, maar om uit te delen!”