Irina liet haar borsten verkleinen: ‘Ik durfde de deur bijna niet meer uit’

“Toen ik jong was, hoopte ik dat ik grote borsten zou krijgen”, vertelt Irina. “Ik denk dat veel jonge vrouwen denken dat mannen dat mooier vinden. Maar grote borsten zijn lang niet alles, ik heb vaak willen ruilen met vriendinnen die veel minder hadden.”

Seksobject

Op de basisschool wordt Irina gepest, onder andere omdat ze al vroeg borsten heeft. Later krijgt ze juist veel positieve aandacht - van jongens. “Ik heb twee of drie vriendjes gehad waarvan ik achteraf denk: zij waren bij me omdat ik er zo uitzag. Tijdens het uitgaan gingen mannen vaak aan me zitten. Ik voelde me weleens een seksobject. Als er een bouwvakker naar je fluit, geeft je dat een goed gevoel. Maar als je constant opmerkingen krijgt, is het niet leuk meer. Mensen vinden je interessant om hoe je eruitziet, niet als mens. Daardoor kreeg ik een lage eigenwaarde.”

Irina is 19 wanneer ze de eerste keer nadenkt over een borstverkleining. Ze heeft dan cupmaat 75F. “Ik was blij met mijn grote borsten, maar de lichamelijke ongemakken werden groter en het werd steeds minder mooi.” Haar huisarts raadt een operatie af, omdat ze nog zo jong is en het een flinke ingreep is. Ze besluit het uit te stellen.

Veel pijn

Totdat het in 2019 echt niet meer gaat. “Borstweefsel groeit nog best lang door, dus er is nog best wat bijgekomen. Vermoedelijk had ik op een gegeven moment maat 75H – misschien nog groter. Ik kon geen beha’s meer dragen, omdat het zo’n pijn aan mijn schouders gaf.” Daar komt nog bij dat ze het Ehlers-Danlos Syndroom (EDS) heeft, een bindweefselziekte waardoor ze veel pijn heeft in haar rug, schouder, nek en bekken. “Ik kon bijna niets optillen en kon de was niet meer ophangen.”

Ook kleding shoppen is lastig. “Voor mij waren er geen comfortabele beha’s te vinden, of ze waren heel duur. Met een kleinere maat pas je veel meer kleding – tenzij je het mooi vindt als alles er half uitvalt. Op een gegeven moment ben ik slobberdingen gaan dragen. In de laatste paar jaar dat ik geen beha kon dragen, ging ik bijna de deur niet uit of met een dikke jas. Anders zie je mensen echt kijken. Ook mijn man vond het niet grappig meer.”

Borstverkleining

Ze besluit een afspraak te maken bij de plastisch chirurg voor een borstverkleining. Door de coronapandemie en een galblaasoperatie die tussendoor komen, moet de operatie alsnog worden uitgesteld. Ook tot na haar bruiloft, in de zomer van 2021. “Ik had gelukkig een jurk die er mooi uitziet met grote borsten. Toen ik er na de bruiloft klaar voor was, heb ik een afspraak gemaakt.”

In oktober vorig jaar krijgt ze dan eindelijk haar borstverkleining. Van – vermoedelijk – 75H gaat ze naar 75E/80D. “In totaal is er 900 gram af, bijna een kilo dus. Ik heb nu zo goed als geen rug-, schouder- en nekpijn meer. Hang maar eens een pak bloem om je nek en draag dat een dag met je mee. Ik heb nog best wat over, dus eigenlijk waren het twee pakken bloem. Het was een aanslag op mijn lijf. Onvoorstelbaar dat ik dat zo lang heb volgehouden.”

Resultaat

De eerste maanden na de operatie heeft Irina veel pijn. “Er was maar één slaaphouding die prettig was en het deed zeer om dingen op te pakken. De wonden zijn echt groot, de littekens lopen van je zij tot over bijna de hele lengte van je borst. Het kan een jaar duren voordat dat hersteld is. Met mijn EDS heb ik grotere littekens dan anderen – maar ze zullen wel witter en minder zichtbaar worden.”

Maar ze is vooral heel blij met het resultaat. “Het is zo mooi geworden. Mijn borsten zitten weer waar ze horen te zitten en ze hebben ook mijn tepels verplaatst. Je hebt een heel ander aanzicht, zoveel mooier dan dat het was. Ik heb mijn halve kledingkast eruit kunnen gooien. Nu ga ik met zo’n goed gevoel winkelen: ineens kan ik dingen dragen die mijn figuur er mooi uit laten zien, en niet als een vuilniszak over me heen vallen. Ik deed het voor de lichamelijke ongemakken, maar er kwam zoveel meer positiefs bij.”

(tekst loopt door onder de foto's)

Risico’s

Irina en haar man hebben de keuze gemaakt om geen kinderen te krijgen, vanwege haar EDS. “Het zou mijn bekken slopen, en de kans dat ik in een rolstoel zou belanden is groot. Dat is een worsteling geweest. Als je wel kinderen wil krijgen, doen de artsen er alles aan om je nog borstvoeding te kunnen laten geven.” Wel krijgt Irina de waarschuwing dat ze het gevoel bij beide tepels kan verliezen. “Bij één tepel is het gevoel gebleven, dat is echt winst. Je moet eraan wennen, maar dat is het me waard.”

“In het begin wil je vooral van de pijn af. Ik ben nu een half jaar verder en zie vooral de voordelen, tegenover een of twee nadelen. Angst kan mensen nog tegenhouden, maar een arts zal je niet gaan opereren als hij denkt dat je er spijt van gaat krijgen. Doe alles in goed overleg. Bij mij waren de afspraken met de plastisch chirurg heel prettig. Hij heeft rekening gehouden met mijn EDS; hij heeft extra verstevigingen aangebracht en ander hersteladvies gegeven. Daar was ik heel blij mee. Als je een chirurg hebt die gehaast is, zou ik een ander zoeken. Het is een ingrijpende operatie.”

Geloof

Irina is christen. Haar geloof heeft haar veel rust gegeven. “Ik zag als een berg op tegen de operatie. Wat als het lelijk wordt, als hij te veel of te weinig weghaalt? Als ik eventjes mijn ogen dichtdeed en bad, dacht ik: God houdt me vast. Wat er ook gebeurt, Hij zal er nog steeds zijn. Daardoor kreeg ik het gevoel dat het allemaal goed zou komen.”

“Ik weet dat er christenen zijn die niet zo snel plastische chirurgie zouden doen, omdat het toch een verandering is aan je lijf. Maar ik geloof dat God ons een eigen wil heeft gegeven en dat Hij talenten van de artsen gebruikt om ons te kunnen helpen. Een borstverkleining is bij de meeste mensen medisch nodig. Ik denk dat God ook wil dat je gezond bent.”

“Het is een lastig dilemma: wanneer is het gerechtvaardigd, en wanneer belachelijk? Ik begrijp het best als vrouwen hun borsten laten vergroten als je echt helemaal niks hebt. Als je je daardoor beter voelt in je eigen lijf, heb ik daar geen problemen mee. Maar je moet het niet ondoordacht doen – ik zou het er met een psycholoog over hebben, en met mensen die van je houden. In sommige gevallen kan een vergroting helpen, lichamelijk en/of geestelijk. Ik zal de laatste zijn die gaat zeggen: dat kun je niet maken. Mensen zijn vrij om hun eigen keuze te maken. Ik denk dat het geloof je daarin rust en steun kan geven.”

Reacties

“Er zijn twee vage kennissen geweest – mannen – die zeiden dat het zonde was. Dat zijn van die stomme mannenopmerkingen, daar luister ik niet naar. Tegen hen heb ik gezegd: doe zelf een beha aan, doe daar meloenen in en loop er een dag mee. Dat heb ik ook tegen mijn broertje gezegd, toen hij een opmerking maakte toen ik geen beha aanhad. Even later kwam hij naar beneden met een beha aan – we hebben ontzettend gelachen.”

“Mijn familie stond om me heen, en ook vanuit de kerk heb ik veel steun gekregen. Ze hebben voor me gebeden – voor ‘een operatie vanwege lichamelijke klachten’. Ik zou het toch een beetje gek vinden als de dominee een borstverkleining zou benoemen. Met mijn moeder ben ik naar een vrouw uit de kerk geweest die kleuradvies geeft in kleding en make-up. Zij heeft me geholpen om te kijken wat nu mooi bij me staat. Dat vind ik heel gaaf.”

Genieten

Irina’s conclusie: ze wou dat ze het veel eerder had gedaan. “Ik ben nu al een half jaar praktisch pijnloos. Door EDS heb ik nog steeds pijn, maar niet meer constant. Ik sta verbaasd over wat ik nu kan: aan een tafel zitten en creatief bezig zijn, de was ophangen… Dat is genieten. Natuurlijk kijk ik soms in de spiegel en denk ik: de littekens zijn heel groot. Maar dat weegt niet op tegen de voordelen. Het was een zware weg, maar wel een die veel oplevert.”

• 'Ik voelde mij bevrijd toen ik na de amputatie wakker werd, zonder onderbeen’

  'Ik voelde mij bevrijd toen ik na de amputatie wakker werd, zonder onderbeen’