Petra gaf de zorg van haar ver­stan­de­lijk beperkte zoon uit handen: ‘Ik heb ver­schrik­ke­lijk gehuild’

Jarenlang zorgde Petra Tennekes (50) met liefde voor haar verstandelijk beperkte zoon Luke (22). Hij heeft autisme en een denkniveau tussen de vijf en zeven jaar, maar door zijn papegaaigedrag schatten mensen hem slimmer in. Hij weet graag waar hij aan toe is en is dwangmatig, hierdoor vraagt hij soms de hele dag hetzelfde. “Dat werkt me wel eens op de zenuwen. Hij kan lezen en korte zinnetjes appen. Soms stuurt hij me tien keer per dag ‘Goedemorgen!’” zegt Petra glimlachend.

Aan het idee wennen

“Luke heeft intensieve zorg nodig, en kan daardoor niet zijn hele leven bij ons blijven wonen”, vertelt ze. Tien jaar geleden horen Petra en haar man voor het eerst over de nieuwe woongelegenheid voor mensen met een verstandelijke beperking in IJsselmuiden. “We schreven hem meteen in. Zo konden we langzaam aan het idee wennen.” En met succes, want jaren later is het zover. “Hij verhuisde in januari dit jaar.”

De halve nacht gehuild

De avond voor de verhuizing is Petra overstuur. “Ik heb de halve nacht verschrikkelijk gehuild, terwijl ik helemaal niet zo emotioneel ben. Ik vond het moeilijk om hem los te laten. Ik ken Luke door en door: als ik naar hem kijk, weet ik wat hij bedoelt. Na tweeëntwintig jaar alles voor hem geregeld te hebben, zouden we nu de zorg overdragen”, vertelt ze.

“Eén begeleidster is hier regelmatig langsgekomen om een band met Luke op te bouwen, maar de andere begeleiders kende hij niet. Dat idee vond ik zelf al heftig, laat staan hoe dat voor Luke is – die graag weet waar hij aan toe is. Ik kon hem ook niet goed uitleggen waarom hij daarheen verhuisde. Als ik zeg dat wij als ouders wat ontzorgd willen zijn, snapt hij daar niets van.”

Tekst gaat verder onder de foto's.

‘De eerste week negeerde hij mij’

Stapje voor stapje mag Luke wennen bij de woonvorm De IJsselhof. “Hij slaapt in het weekend nog thuis, zodat hij kan bijkomen van de week. Hij moet wennen aan nieuwe bewoners, begeleiders, andere geluiden en regels, dat is best intensief voor hem. En wij kunnen op deze manier ook langzaam wennen. Op vrijdag verlang ik ernaar dat Luke weer thuiskomt, en hij zelf ook”, vertelt ze. “De eerste week negeerde hij mij. Dat vond ik vreselijk, maar dat was gelukkig ook snel weer over.”

Dat Lukes nieuwe woning niet ver weg is, vindt Petra een prettig idee. “Op de fiets ben ik met tien minuten bij hem. Als ik hem erg mis, kan ik zomaar even een kopje koffie bij hem gaan drinken. Aan het begin vond hij het niet leuk als ik na een halfuurtje alweer ging, maar nu is hij eraan gewend. Verder was ik een deel van zijn kleding. Dus soms breng ik alvast een deel van zijn schone kleren terug naar zijn appartement.”

Impact op relatie

“Ik merk nu pas hoe intensief het zorgen-voor altijd was. Mijn man en ik zijn 28 jaar getrouwd en kennen pittige tijden. De zorg voor Luke was heel intensief waardoor we soms op onze tenen liepen. Daarnaast heeft mijn man een eigen bedrijf, waardoor hij vaak weg was”, legt ze uit. “We waakten ervoor om niet langs elkaar heen te leven en prikten af en toe een datum om even samen te zijn en te kunnen praten. Nu krijgen we meer energie en kunnen we weer meer van elkaar hebben. We zijn nog steeds gelukkig samen. Dat is mede dankzij onze beide families die ons enorm ondersteunden in de zorg voor Luke. Zonder hen hadden wij het niet gered.”

Nu er wat meer tijd en ruimte is, komt Petra nu meer aan zichzelf toe. “Tweeëntwintig jaar draaide een groot deel van mijn leven om Luke. Ik werkte wel, maar zorgde altijd dat ik thuis was als hij uit school kwam”, zegt ze. “Het was super fijn dat ik dat kon doen, maar het is nu prettig om meer tijd voor mezelf te hebben. Binnenkort start ik met een pedicureopleiding. Ik vind het leuk om iets te gaan doen wat ik zelf graag wil. Daar krijg ik energie van! Ook ervaar ik meer ruimte in mijn hoofd.”

• Suzannes dochter had een hartafwijking: ‘Ik heb me zeventien jaar schrap gezet’

  Suzannes dochter had een hartafwijking: ‘Ik heb me zeventien jaar schrap gezet’

Incompleet gevoel

Ondanks dat ze gewend is aan de nieuwe situatie en de nieuwe vrijheid, mist Petra haar zoon op sommige momenten. “Bij het avondeten voelt het nu incompleet. Dat gevoel is extra sterk, omdat Lukes oudere broer begin dit jaar ook uit huis ging. Die avondmaaltijden vind ik nog niet echt gezellig, maar dat zal wel wennen”, vertelt ze. “Gelukkig konden we weer van Luke z’n gezelschap genieten toen hij onlangs meeging op vakantie naar Oostenrijk. Soms kan hij wel eens wat dwars zijn, maar hij gedroeg zich magnifiek. Na afloop had hij weer zin om weer naar De IJsselhof te gaan. Mooier kun je het niet hebben.”

Verrijking voor het leven

De afgelopen periode is heftig geweest voor Petra. “Mijn geloof in God geeft mij kracht om door te gaan. Dat ervaarde ik bijvoorbeeld in die nacht voordat Luke verhuisde. Ik was erg overstuur, maar werd op een gegeven moment toch rustig, omdat ik ervaarde dat God me liet weten dat het goed zou komen. Daarna voelde ik me erg opgelucht. We beleefden heel wat moeilijke periodes met Luke, maar ervaarden dat God ons er steeds doorheen leidde. Dat is heel waardevol en daardoor kunnen we verder”, vertelt ze.

“Ondanks Luke zijn beperking verrijkt hij ons leven. Hij is uniek en we zien hem als een parel van God. Ook Lukes broer en zus zijn heel verzorgend naar hem toe. Er ging altijd veel aandacht naar hem toe en hierdoor werden de anderen heel zelfredzaam. Bovendien is ons gezin dankzij hem heel hecht. Dat vind ik heel bijzonder.”